«Εδώ υπήρχε η Κάνδανος», 3 Ιουνίου 1941

Γράφει η Ζωή Παπαδάκη*

ΩΙΔΗ ΕΙΣ ΚΑΝΔΑΝΟΝ

«Εδώ υπήρχε η Κάνδανος»

 

Ετόλμησαν ν΄ αντισταθούν κατά του μεγάλου Ράιχ,

γι΄ αυτό και κατεστράφησαν εκ θεμελίων,

διά να μην επαναοικοδομηθώσι ποτέ ξανά τα σπίτια, οι αυλές, οι εκκλησιές,

προς εξιλασμόν της κτηνώδους δολοφονίας Γερμανών

στρατιωτών, αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών….

 

Τέτοια και άλλα ηχηρά παρόμοια κάγχασαν πάνω στις επιγραφές

που σφράγισαν τα έργα τους, μοναδικά σε πρωτοτυπία και κομπασμό,

σε τόπους, όπου οι στήλες ήταν επιτύμβιες,

για να θυμίζουν μονάχα τους αληθινούς άθλους

του ανθρώπου και της ζωής.

 

Ανέθρωσκον για χρόνια οι καπνοί κι η στάχτη τους σκίαζε τα λιόδεντρα,

που χωρίς φροντίδα αποταμίευαν τον ιερό καρπό τους,

να τον προσφέρουν νάμα στους ξαναγεννημένους της σφαγής.

Όχι, αυτό το έργο δεν έπρεπε να μείνει στις γραφές χωρίς ανάσταση.

Ήρθε η ανάσταση

 

μέσα από τα συντρίμμια και τα φώτισε, δρόσισε ξανά τις αυλές,

ξαναθεμέλιωσε ιερά,

κανείς δεν ξέχασε

κανείς δεν έπαψε να θρηνεί.

Κάντανος, Κοντομαρί, Βιάννος,

Αμάρι, Κρύα Βρύση, Λούτρα, Αλικιανός,

Καμάρες, Σάρχος, Ανώγεια, Δαμάστα, Κέδρους…

Εδώ υπήρχαν,

Εδώ υπάρχουν

Στην κοινή μοίρα

Στη συλλογική θύμηση

Στις όμοιες ρίζες των αιμάτινων ροών

Στα λόγια των δασκάλων

Στους στίχους των ποιητών

Στα μοιρολόγια των γυναικών

Στα τραγούδια

Στις ζωγραφιές των παιδιών.

Πάντα και αδιάλειπτα παρόντα,

Φλέγοντα, ομιλούντα, ζώντα.

 

*Η Ζωή Παπαδάκη είναι φιλόλογος





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.