Μεγάλη φωτιά που ανάβει με το που θα πει ο παπάς το “Χριστός Ανέστη”. Έθιμο, που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Το υπηρετούν πιστά τα παιδιά του χωριού, με την ανοχή, συχνά δε και με τη βοήθεια των μεγάλων. Θυμίζει τις φρυκτωρίες των αρχαίων Ελλήνων που με τον τρόπο αυτό μετέδιδαν μυνήματα. Ποιο είναι το μύνημα του αρφανού; Σε δυσκολότερες από την σημερινή περιόδους (τουρκοκρατία) ήταν: Είμαστε Ακόμα Ζωντανοί.
Και εμείς, και η πίστη μας! Σήμερα, πολιτιστικό στοιχείο, που επιβεβαιώνει την συνοχή των αγοριών της κάθε ενορίας. Είναι άσκηση για ευγενή άμιλλα, επίδειξη εργατικότητας, πείσματος, επινοητικότητας, θάρρους και παλικαριάς.
Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει μεγάλος ο αρφανός. Μόνον δύο. Με το μάζεμα πολλών αρφανόξυλων (ασπάλαθοι, σπάρτοι και αχινοπόδια) από τις γύρω περιοχές (απαιτείται χρόνος και κόπος) και με την “κλεψά” αρφανόξυλων από όποια δήποτε άλλη ενορία.* Δεν υπάρχουν εδώ συμμαχίες. Καθαείς κι απάνω του, όπως λένε!
*Οι ενορίες είναι οι Μετοχιανοί (Άγιος Δημήτριος), οι Πανωμουλιανοί (Άγιος Γεώργιος), οι Καβαλαριανοί (Άη Γιάννης) και οι Περαχωριανοί (Παναγία). Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και τους Κομπιανούς. Το Κομπί είναι ένας θύλακας (χωρίς εκκλησία) ανάμεσα σε Πανωμούλι, Καβαλαριά και Περαχώρι. Κάτι σαν… λωρίδα της Γάζας, γι αυτό αυτοαποκαλούνται και Παλαιστήνιοι.
Πέρυσι, κατά γενική ομολογία είχαν τον μεγαλύτερο Αρφανό που εν τέλει είναι και το ζητούμενο.
Για να δούμε τι θα κάνουν φέτος οι συνενορίτες μου Άι Γιωργιώτες.
Καλή Ανάσταση. Και του χρόνου!
Γιώργος Ε.Αεράκης
