6 Φεβρουαρίου του 1982- Καταργήθηκε η ποδιά!! Και τώρα τι θα κάνουμε ?

Καταργήθηκε η ποδιά!! Και τώρα τι θα κάνουμε ?

Θυμάται η Βασιλική Παπουτσάκη

Θυμάμαι σα χτες την 6η του Φλεβάρη, του 1982 μαθήτρια του 3ου Γυμνασίου Ηρακλείου, τη μέρα που καταργήθηκαν οι ποδιές!

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα όμως είναι ότι εγώ αλλά και πολλές συμμαθήτριές μου δεν την «καταργήσαμε» αμέσως…. Η αλήθεια είναι ότι το μέτρο καταργήθηκε χωρίς αντιδράσεις. Άλλωστε δεν είχε κανένα ουσιαστικό συμβολισμό και η εποχή σήκωνε πολλές «αλλαγές»….

Εκείνοι που σίγουρα δεν χάρηκαν με την κατάργηση της ποδιάς ήταν οι έμποροι, οι ιδιοκτήτες καταστημάτων και οι σχεδιαστές που επιμελούνταν τα νέα σχέδια της ποδιάς. Κάθε χρόνο λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς γονείς και μαθητές έσπευδαν , για να αγοράσουν καινούριες σχολικές ενδυμασίες….

Η γκαρνταρόμπα  φτωχή, ανύπαρκτη. ..  Η ποδιά ήταν μια κάποια λύση… Ποδιά δεν αγοράζαμε κάθε χρόνο. Χρονιά παρά χρονιά και η μάνα, μας τη μάκραινε και το στρίφωμα ήταν ξεβαμμένο….άθλιο…

Μα η ποδιά ήταν κάποια λύση…

Θεέ μου πόσο είχα ζηλέψει την κίτρινη φούτερ  με το απίστευτο κολλητό τζην που φορούσε  μια συμμαθήτρια μου…Πόσο είχα ζηλέψει και εκείνη τη φούστα με τα καθρεπτάκια….

Τώρα που γράφω αυτά θυμήθηκα τους στίχους:  και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι  αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις…

Όλοι φορούσαν τα ίδια γι αυτό και δεν υπήρχαν κοινωνικές διαφορές των μαθητών. Ήταν όλοι μαθητές και ξεχώριζαν. Κάποιοι πολέμιοι της ποδιάς τότε μίλησαν ακόμα και για σχολεία που θύμιζαν «παιδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης». Εκσυγχρονιστήκαμε λοιπόν.  Η ποδιά υπάρχει μόνο στις ελληνικές ταινίες ή ξεχασμένη σε κάποιες ντουλάπες. Στη δική μου πάντως δεν υπάρχει…

Το μπλε έπαψε να χρωματίζει τους διαδρόμους, τις αίθουσες, τα προαύλια. Το σχολείο πια θυμίζει πασαρέλα ή βραδινή έξοδο. Πλήρης εκδημοκρατισμός και απόλυτη ελευθερία λένε. Η τελευταία λέξη της μόδας κάνει τις κοινωνικές διαφορές ακόμα πιο έντονες.

Τι σήμαινε λοιπόν τα πιο παλιά χρόνια ανοίγει το σχολείο?

Πολλά θα μου πείτε , αλλά στο δικό μου μυαλό έρχεται μόνο μια λέξη. Τσεκλένης. Δηλαδή σχολική μπλε ποδιά! Φρεσκοσιδερωμένη και  πεντακάθαρη!!

 

Αν ήσουν δηλαδή τυχερή η ποδιά ήταν Τσεκλένη και μάλιστα καινούρια. Οι πιθανότητες δεν ήταν πολλές. Η περσινή ποδιά συνήθως έβγαινε από τη ντουλάπα,  μάκραινε 5 δάκτυλα, όσο το μπόι που πήραμε το καλοκαίρι. Το σημάδι, μια άσπρη γραμμή ήταν με ευκρίνεια “χαραγμένη” στο στρίφωμα, σημάδι πως μεγάλωσες, σημάδι ότι και την προηγούμενη χρονιά ήσουν μαθήτρια….

podies-times-262x400

Ραντεβού στον Κατράντζο , στο Μπαρμπουνάκη και στον Ομηρόλη

Κάθε Σεπτέμβριο, όσο υπήρχαν ποδιές, μαθητές όχι τόσο τα αγόρια, κυρίως κορίτσια συναντιόντουσαν έξω από τα πολυκαταστήματα της εποχής  για να αγοράσουν την καινούργια τους ποδιά. Κατράντζος, Μπαρμουνάκης και  Ομηρόλης  ήταν τα μαγαζιά στα οποία συνέρρεαν  μαθητές και γονείς στο Ηράκλειο.

Οι τιμές της σχολικής ποδιάς

Οι τιμές των νέων σχεδίων αποτελούσαν θέμα στις εφημερίδες. Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» διαβάζουμε τις τιμές για τις ποδιές, από το νηπιαγωγείο μέχρι το γυμνάσιο. Η διαφορά από τις απλές, που μπορούσε να βρει κανείς ακόμα και σε βιοτεχνίες, μέχρι τις «μοντέρνες» ποδιές του Τσεκλένη, ήταν τεράστια….

 

 





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.