Όταν πρωτοείδα αυτή τη φωτογραφία, ένιωσα περίεργα συναισθήματα. Θυμήθηκα τη μάνα μου, τη γιαγιά μου που μας κυνηγούσαν στις αλάνες. Ο φόβος να μη χτυπήσομε. Να μη «βαρούμε» Κι αν ήθελε να βαρούμε και να ξεματώσει το γόνατο , μας έβαζε μια ολιά σουλφαμίδα και οξυζενέ. Αν δεν είχαμε στο σπίτι σουλφαμίδα ,βάζαμε σκόνη χώμα και σταματούσε το αίμα…
Αξυπόλυτοι η αλήθεια είναι πως δεν είμασταν. Με τσι πλαστικές σαγιονάρες παίζαμε . Και βρωμέζανε τα πόδια και ήτανε ολόμαυρα και φώνιαζε η μάνα να πληθούμε… Και τρίβαμε , τρίβαμε να βγει η κάσα από πάνω…
Διαιτητής…Αχ μάνα…Αχ γιαγιά…
Βασιλική Παπουτσάκη
Στη δική μου εποχή οταν χτυπούσαμε ποιος να πάει σπίτι με αίματα; Θα έπεφτε και ξύλο. Οπότε βάζαμε στο τραύμα λίγη καβαλίνα, σταματούσε το αίμα και πηγαίναμε σπίτι