Ενα τσιγάρο άναψα για να σε λησμονήσω
μα ήταν κρίμα και άδικο που’πρεπε να το σβήσω
Και του τσιγάρου ο καπνός εσένα σχηματίζει
φαντάσου πόσο σ’ αγαπά αυτός που το καπνίζει
Σα το τσιγάρο απού κεντάς εκέντησες κι εμένα,
και πως αντέχω απορώ τα μου ‘χεις καμωμένα
Το κάπνισμα κι ο έρωτας καίνε τα σωθικά μου
το’ να χαλά τους πνεύμονες και τ’ άλλο την καρδιά μου
Σαν το τσιγάρο μ’ έκαψε κυρά μου ο σεβντάς σου
και μ’ αργοκαίει το δυστυχή η σκέψη του έρωτά σου.
Σαν το τσιγάρο ήτονε η αγάπη σου για μένα
το κάπνισες, το έσβησες και πέταξές το πέρα.
