Θυμηθείτε μαζί μας το Μικρό μου πόνι, την Παταπούφα, το Gameboy, το Super Nintendo

Πέντε τριαντάρηδες θυμούνται το παιχνίδι που τους δώρισε ο Αγιος Βασίλης κάποια Χριστούγεννα της δεκαετίας του 1980 και μας εξηγούν για ποιον λόγο επηρέασε τη σημερινή καριέρα τους.

Μάνος Μίτζης, στέλεχος αθλητικού μάνατζμεντ

«Ηταν το 1988, αν δεν κάνω λάθος, όπου έγινε η πρώτη μου επαφή με ένα παιχνίδι αθλητικού περιεχομένου, το Subbuteo. Αυτό που με είχε κερδίσει ήταν η διαδικασία της προετοιμασίας του. Στήναμε δηλαδή την τσόχα, τους παίκτες, τις κερκίδες – όπως πραγματικά είναι –, τους διαιτητές, τους επόπτες και μαζεύαμε τις αγαπημένες μας ομάδες από το εξωτερικό – κυρίως Μίλαν και Ρεάλ Μαδρίτης. Μάλιστα, αυτή η διαδικασία της προετοιμασίας έπαιρνε καμιά φορά περισσότερη ώρα από το ίδιο το παιχνίδι. Σήμερα, που ουσιαστικά ζω από μέσα το παιχνίδι του επαγγελματικού αθλητισμού, έχω καταλάβει ότι πρόκειται για μια βιομηχανία όπου σημασία έχουν η νίκη και η καταξίωση, αλλά πάντοτε ενυπάρχει και η χαρά του παιχνιδιού όπως τη θυμάμαι παίζοντας Subbuteo. Εκείνες ήταν οι πιο όμορφες και αγνές στιγμές του ποδοσφαίρου, όπως και όταν παρακολουθούσα τους πρώτους αγώνες στο γήπεδο όπου σημασία είχε το παιχνίδι και όχι ο αγώνας για τη διεκδίκηση της νίκης. Hταν ένα από τα πρώτα ερεθίσματα για να ασχοληθώ με τον επαγγελματικό αθλητισμό κατ’ αρχάς ως αθλητής και παίκτης σε ομάδες και στη συνέχεια ως επαγγελματίας στο αθλητικό μάνατζμεντ. Η εμμονή μου με το στήσιμο του Subbuteo, δηλαδή να οργανώνω όσο το δυνατόν καλύτερα το παιχνίδι, ήταν ένας προπομπός για το επάγγελμα που κάνω. Γιατί, ουσιαστικά, διοργανώνω έναν αγώνα εξ αρχής και μου αρέσει να δίνω την καλύτερη δυνατή εικόνα προτού ξεκινήσει ο αγώνας».

376317Νάταλι Τσάβεζ, διαφημίστρια

«Ενα από τα πρώτα παιχνίδια που θυμάμαι να έφθασαν στα χέρια μου την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν η Παταπούφα. Ηταν γιορτές του 1987, όταν μου την έφερε, στο χαρακτηριστικό αβγό της, ένας οικογενειακός φίλος. Μάλλον η μαμά μου ήθελε να βγάλει δύο… υποχρεώσεις: και του χριστουγεννιάτικου δώρου και της πρώιμης εξήγησης από πού έρχονται τα παιδιά. Μετά ακολούθησε το θρυλικό εικονογραφημένο βιβλίο “Ο Σπερμούλης και η Αυγούλα”, που μου έλυσε όλες τις απορίες. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία. Οσον αφορά την Παταπούφα, δεν μου ακουγόταν αρκετά εύηχο το όνομά της και σαν καλή μελλοντική διαφημίστρια και ταυτοχρόνως λάτρις του φαγητού έκανα την πρώτη μου ονοματολογία πάνω της και την ονόμασα Πατατούφα. Η δόλια αυτή κούκλα, με το που πήρε το χρίσμα της αγαπημένης μου, αναγκάστηκε να τραβήξει τα πάνδεινα. Ηταν η πρώτη που γεύτηκε τους παρθενικούς μου πειραματισμούς στη μαγειρική: τριμμένα μπισκότα και φρούτα σε πλαστικό τρίφτη της εποχής. Τα έβαζα στο κατάλληλο μπιμπερό και τα έδινα στην Παταπούφα, ενώ σειρά στη δοκιμή είχαν ο αδελφός και οι γονείς μου, κάτι που… δυστυχώς γίνεται μέχρι σήμερα».

Δημήτρης Γρηγόρης, dj

«Ακόμη θυμάμαι το σλόγκαν της εισαγωγής “Τransformers more than meets the eye”. Ημουν μόλις πέντε χρόνων και καθόμουν μπροστά στην πρωτόγονη τηλεόραση της εποχής, παρακολουθώντας την αγαπημένη μου σειρά κινουμένων σχεδίων. Μάλιστα, η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει ήταν όταν έμαθα ότι ο Optimus Prime, ένας από τους ήρωες της σειράς, πέθανε. Οι Transformers είναι εξωγήινα ρομπότ από τον πλανήτη Cybertron και χωρίζονται στα ευγενή Autobots και στα μοχθηρά Decepticons. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όπου οι λέξεις “ρομπότ” και “αυτοματισμός” είχαν μόλις μπει στην καθημερινότητα, η δημιουργία μιας τέτοιας σειράς παιχνιδιών ήταν το φυσικό επακόλουθο. Ετσι, έπειτα από αρκετές ικεσίες τα παιχνίδια Transformers βρέθηκαν στα περήφανα χέρια μου. Χαραγμένες είναι επίσης στη μνήμη μου λεπτομέρειες όπως ο ήχος που κάνουν όταν μεταμορφώνονται, οι ενεργειακοί κύβοι που νόμιζες ότι είχαν μέσα το πιο ευφάνταστο υλικό και το εκνευριστικό Soundwave, ένα κασετόφωνο που μέσα του έμπαιναν ένα ρομπότ-τσακάλι, ένα ρομπότ-γεράκι και τα Dinobots! Φυσικά, ο λόγος που συγκράτησα τόσο καθαρά στη μνήμη μου τους ήχους από τα Transformers έχει να κάνει με τη μετέπειτα πορεία μου. Ασχολήθηκα με την ηχοληψία και παίζω μουσική ως dj από 18 χρόνων. Εδώ και έξι χρόνια διοργανώνουμε με μια ομάδα φίλων djs τα λεγόμενα “trash πάρτι” σε Αθήνα και Πάτρα. Το όνομα της ομάδας μας είναι “Trash- formers”. Τυχαίο;».

Χριστιάννα Παλούμπη, στυλίστρια

«Ηταν Χριστούγεννα του 1985, μόλις είχαμε μετακομίσει και θυμάμαι που μου δώρισαν το πρώτο πλαστικό “Μικρό μου, πόνι”. Λέω πρώτο, γιατί ακολούθησαν πολλά στη συνέχεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου άρεσε η μυρωδιά του πλαστικού, λάτρευα να χτενίζω την πλούσια γαλάζια χαίτη του και εντυπωσιαζόμουν από τα πολύχρωμα αστεράκια που το στόλιζαν. Η αγαπημένη μου συνήθεια ήταν να του κολλάω γκλίτερ. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η εμμονή μου με το γκλίτερ, αλλά και οτιδήποτε αστράφτει, όπως η χρυσόσκονη και τα εντυπωσιακά κοσμήματα που χρησιμοποιώ τόσο στη δουλειά μου ως στυλίστρια όσο και στην προσωπική μου ζωή. Οταν πρωτοξεκίνησα σε αυτόν τον χώρο, πριν από εννέα χρόνια, δεν αποχωριζόμουν με τίποτε το γκλίτερ. Το έβαζα στα μάτια και το ανανέωνα συχνά, έτσι ώστε να διατηρείται από το πρωί ως το βράδυ. Ακόμη και παλιοί μου συνεργάτες με θυμούνται ακόμη ως τη Χριστιάννα-Γκλίτερ. Μέχρι σήμερα συνεχίζω να κουβαλάω πάντα ένα βαζάκι γκλίτερ στην τσάντα, ακριβώς όπως εκείνο με το οποίο στόλιζα το πρώτο μου πόνι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να σου χρειαστεί λίγη λάμψη στη ζωή σου!».

Αρίων Στεφανίδης, γραφίστας

«Η δεκαετία του ’80 ήταν μια περίοδος κατά την οποία τα μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια (με τους χαρακτηριστικούς κερματοδέκτες) είχαν την τιμητική τους. Θυμάμαι που καθόμασταν με τις ώρες παίζοντας ασταμάτητα μέχρι να βραδιάσει. Η παιχνιδοκονσόλα Atari έκανε την εμφάνισή της μεταφέροντας όλον τον ενθουσιασμό στο σπίτι. Οι απαιτήσεις δεν ήταν μεγάλες, παιχνίδια όπως το Space Invaders με μηδαμινά γραφικά ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουν ακόμη και τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Ηταν ό,τι καλύτερο μέχρι να έρθουν το Gameboy, το Super Nintendo και το Donkey Kong και να αφήσουν στο συρτάρι το Tetris. Ατέλειωτες “εργατοώρες” μπροστά σε μία πρωτόγονη οθόνη και πολύ… φύσημα στις κασέτες για να δουλέψουν. Φυσικά, η εξέλιξη στα παιχνίδια αυτού του τύπου ήταν ραγδαία και το Atari ξεπεράστηκε και ξεχάστηκε σε ένα κουτί στο υπόγειο. Συμβολίζει όμως τις εποχές που τα πάντα ήταν πιο απλά, αλλά για εμάς είχαν μεγαλύτερη σημασία. Σήμερα εργάζομαι ως σχεδιαστής γραφικών και τα πρώιμα – ίσως πρωτόγονα – γραφικά της εποχής έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου. Σίγουρα το καινούργιο είναι πιο δυνατό, πιο ενδιαφέρον, πιο φανταχτερό. Το πρώτο όμως είναι που μένει ως ανάμνηση για πάντα».

Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, σελ. 44-48, τεύχος 531.

Από τη Λίνα Ψάιλα, φωτογραφίες: Εnri Canaj





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.