Κάποιες ταξιδιωτικές διαδρομές χαράσσονται πιο έντονα στη μνήμη και στον φωτογραφικό φακό καθώς φέρουν το στοιχείο του άγνωστου και του μυστηριακού. Σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο χωριό του Ρεθύμνου Κρήτης, στον Πίκρη, συναντήσαμε αυτά ακριβώς τα γοητευτικά στοιχεία που διεγείρουν σε κάθε βηματισμό το βλέμμα και αφήνουν για την επιστροφή, πολλές σκέψεις γύρω από τη σημερινή εγκατάλειψη ενός σημαντικού μέρους της επαρχίας.
Σε αυτήν την ταξιδιωτική διαδρομή, πιστοί συνοδοιπόροι μας μέχρι το τέλος ήταν τρία φιλικά σκυλιά που διψούσαν να δουν κάποιον άνθρωπο, κάποιον που θα μπορούσε να σπάσει τη νεκρική και παράξενη σιγή του τόπου. Παράξενο πώς ένα χωριό “μιλάει” για τη ζωντάνια του και για το αν είναι ιδιαίτερα κατοικήσιμο ακόμη και από την πινακίδα του. Από τη συγκεκριμένη ταμπέλα του χωριού, Πίκρης έχει ξεθωριάσει από τον χρόνο το γράμμα “κ”, στοιχείο που υποδηλώνει πως ο χρόνος δεν παραμένει αναλλοίωτος σε αυτόν τον τόπο.
Το γραφικό αυτό χωριό βρίσκεται στο βάθος του αρκαδιώτικου φαραγγιού, απέχοντας μόλις 18 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο. Σε υψόμετρο 160 μέτρων μέσα σε μια ρεματιά ενός ποταμού, ο Πίκρης υπολογίζεται ότι έχει σήμερα 64 μόνιμους κατοίκους. Γιατί το χωριό όμως πήρε αυτή την ονομασία;
Το όνομα αυτό θεωρείται ότι προέκυψε από την ιστορία ενός πατέρα που είχε εννιά γιους. Κάποιο Σάββατο ο ένας από τους γιους πεθαίνει ενώ ακριβώς το επόμενο φεύγει από τη ζωή ένας ακόμη. Η συνέχεια επιφύλασσε τον χαμό όλων των παιδιών του. Όσοι κάτοικοι πήγαιναν σπίτι του για συλλυπητήρια, έλεγαν μεταξύ τους, “πάμε στου πικραμένου”. Από εκεί θεωρείται ότι έμεινε το όνομα Πίκρης ή Πίκρι.
Αναφορικά με τον μόνιμο πληθυσμό του χωριού, στις απογραφές του 1583, του 1881 και του 1900 είχε 170, 176 και 178 κατοίκους αντίστοιχα, ενώ τη δεκαετία του 1920 που ήταν έδρα δήμου, είχε 131 κατοίκους. Από το 1990 οι μόνιμοι κάτοικοι αρχίζουν να μειώνονται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα από το 2001 μέχρι σήμερα να ζουν εκεί περίπου 64 άτομα. Διαβαίνοντας τα σοκάκια του Πίκρη, η μελαγχολία που δημιουργεί η αίσθηση της εγκατάλειψης διαδέχεται την περιέργεια να μάθει κανείς περισσότερα γι’ αυτό το μέρος.
Από εκεί μαθαίνουμε πως καταγόταν ένας από τους ήρωες του Ολοκαυτώματος της Μονής Αρκαδίου, ο Αδάμ Παπαδάκης και ο λυράρης Βασίλης Πήλινος. Ο ίδιος πέρα από το ιδιαίτερο ύφος του και το πάθος του για τη λύρα, έμεινε γνωστός στον κόσμο για την υπέροχη σούστα του. Όσα ανακαλύπτουμε, περπατώντας κάθε σκιερό μονοπάτι, προκαλούν πλήθος σκέψεων. Τα περισσότερα σπίτια από τα οποία περνάμε απ’ έξω, δίνουν την εντύπωση ότι δεν κατοικήθηκαν ποτέ ή ότι κάποια μοιραία συγκυρία τα οδήγησε να εγκαταλειφθούν σύντομα.
Όσο προχωράει κανείς στα στενά αυτού του μέρους, συνειδητοποιεί πως ο χρόνος μάλλον έσβησε την ύπαρξή του από τον χάρτη. Οικοδομές που έμειναν στη μέση, μπουγάδες σε μπαλκόνια που μοιάζουν ερειπωμένα, άνθρωποι με τους οποίους δεν ανταμωθήκαμε τουλάχιστον όση ώρα ήμασταν εκεί. Πιστοί συνοδοιπόροι μέχρι το τέλος της διαδρομής, εκείνα τα τρία σκυλάκια που από το βλέμμα τους μπορούσες να καταλάβεις πως αναζητούσαν λίγη ανθρώπινη επαφή.
Οι σκέψεις πληθαίνουν. Σε κάποιες αλάνες έχουν φυτρώσει ξερά χόρτα, σε κάποιες αυλές υπάρχουν ακόμη ανθισμένα λουλούδια. Όλα αντιφατικά, ένας αντίλαλος ισχυροποιεί την μοναχικότητα του μέρους, των ανθρώπων που πιθανότατα ζουν εκεί. Λίγο πριν τον δρόμο του γυρισμού, μια τελευταία ματιά από ψηλά κάνει τον Πίκρη να μοιάζει με ένα αριστουργηματικό έργο τέχνης, με έναν εντυπωσιακό ζωγραφικό πίνακα που έμεινε να θαυμάζεται μόνο από τον καλλιτέχνη.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
,
.
πηγή :pathfinder.gr
