Πάσχα με τον άλλο γονιό: Η ιστορία της Μαρίας και του Αντρέα!

pasxaΜέρες τώρα αγχωνόσουν. Σκεφτόσουν και φοβόσουν την ημέρα, την ώρα που θα ερχόταν να τον πάρει. Εκείνος ενθουσιασμένος “Θα έρθει ο μπαμπάς ΖΗΤΩΩΩ! Και θα μου φέρει και Πασχαλινό αυγό και αμαξάκια μαμά, μου υποσχέθηκε αμαξάκια”. “Ναι αγόρι μου” του λες χαμογελαστή και γυρνάς από την άλλη για να κρύψεις το δάκρυ. Ή το θυμό. “Πάμε να φτιάξουμε τσουρέκια;” “Ναιιι” σου φωνάζει και τρέχει να πάρει τη ποδιά του. “Έλα μαμά να φτιάξουμε και ένα για τον μπαμπά να του το δώσω όταν έρθει”. Ό,τι και να γίνει, όπου και να βρίσκεται ο μπαμπάς του, θα υπάρχει πάντα στις κουβέντες του, στη σκέψη του, στη ζωή του.
“Έτσι πρέπει να είναι, αυτό είναι το σωστό. Δεν λες καλά που ενδιαφέρεται για το παιδί;” σου λένε και έχουν δίκιο. Από τη μία χαίρεσαι που βλέπει τον πατέρα του. Από την άλλη όμως λυπάσαι που και το φετινό Πάσχα σου θυμίζει πως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Κοιτάζεις τη φωτογραφία σας πάνω στο σύνθετο, εκείνη της βάφτισης που είστε και οι τρείς. Τότε που πηγαίνατε και οι τρείς στην εκκλησία να προσκυνήσετε και του εξηγούσατε την ιστορία με Τον Χριστούλη, και οι τρείς στην Ανάσταση με τις λαμπάδες σας γελώντας και οι τρείς περιμένατε τους παππούδες και τους φίλους να σουβλίσετε το αρνί και του δίνατε και εκείνου να γυρίσει τη σούβλα για να τον βγάλετε φωτογραφία. Μετά πήγαινες στην εκκλησία και προσκυνούσες μόνη σου με το παιδί. Άρχισες να πηγαίνεις μόνη σου στην Ανάσταση κρατώντας τη λαμπάδα του μικρού να πάρεις Άγιο φως και επέστρεφες σε ένα σπίτι που δεν άντεχες, με έναν άνθρωπο που σε “έπνιγε”. Κατέληξες να κάνεις Πάσχα στους γονείς σου με το παιδί και εκείνος μόνος του στο σπίτι γιατί “βαριόταν να έρθει”.
Κι έτσι χωρίσατε τα πάντα. Τους λογαριασμούς, τα δάνεια, τα σπίτια, τις ζωές σας, το Πάσχα σας και τα Χριστούγεννα. Όλα εκτός από ένα: Το παιδί σας. Αυτό δεν χωρίζεται. Χτυπάει το τηλέφωνο “Έλα. Λέω να τον πάρω νωρίτερα τελικά. Να έρθω;” σε ρωτάει. Πώς να πείς όχι; Τον περιμένει πως και πώς “Ναι έλα” του λες. “Έρχεται ο μπαμπάς ΖΗΤΩΩΩΩ” ζητωκραυγάζει τρέχοντας στο δωμάτιό του. Κλείνει τη τσάντα του όπως όπως. “Το τσουρέκι μην ξεχάσεις” του λες. Χτυπάει το κουδούνι και τρέχει καταπάνω του. Τον παίρνει και φεύγουν. Κοιτάς απ’ το μπαλκόνι και χαμογελάς για να μην καταλάβει πως μέσα σου καίγεσαι. Σου λέει θα είναι εδώ τη Δευτέρα αλλά η Δευτέρα σου φαίνεται ήδη 10 χρόνια μακριά. Κάνεις Ανάσταση μόνη σου σε ένα σπίτι που δεν αντέχεις χωρίς το παιδί, αλλά χωρίς εκείνον τον άνθρωπο να σε πνίγει. Το Πάσχα είναι μια φορά το χρόνο, κάθε χρόνο. Η ζωή όμως, είναι μια φορά και δεύτερη δεν έχει!

Το Πάσχα του Αντρέα
Περιμένεις πώς και πώς να περάσουν οι μέρες για να περάσετε μαζί τις γιορτές. Να πάρεις άδεια από τη δουλειά, να της αγοράσεις το παιχνίδι που της υποσχέθηκες, να κλείσεις εισιτήρια για τη παράσταση που της αρέσει. Με το που πάει 5 το απόγευμα, εξαφανίζεσαι από το γραφείο φωνάζοντας “Καλή Ανάσταση παιδιά!!” και τρέχεις να πάρεις τη μικρή.

Η καρδιά σου χτυπά δυνατά. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ εκείνο το Πάσχα που επειδή άργησαν να σε πληρώσουν στη δουλειά και καθυστέρησες τη διατροφή, η πρώην γυναίκα σου έφυγε στο χωριό με τη κόρη σας, χωρίς να σου το πεί. Πήγες στην Αστυνομία, της έκανες μήνυση αλλά τί να το κάνεις; Πέρασες το Πάσχα μόνος, θλιμμένος, ψυχικά “βιασμένος”.

Ένα Πάσχα έχεις να δείς το παιδί σου και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αν είναι να σου κόβουν και αυτό, τότε τί; “Το δικαιούμαι γαμώτο, το δικαιούμαι!” ξέσπασες εκείνη την Ανάσταση γυρίζοντας μόνος σου, από την εκκλησία. Κοιμήθηκες το πρωί, μεθυσμένος απ’ το αλκοόλ, κουρέλι απ’ το άδικο. “Λες να το ξανακάνει;” σκέφτεσαι για να σε συνεφέρει απότομα η κόρνα του αυτοκινήτου πίσω σου. Φτάνεις στο σπίτι, χτυπάς το κουδούνι. Μέχρι να ακούσεις τον ήχο της εξώπορτας να ανοίγει, νομίζεις πώς περνάνε 10 χρόνια.

Η πόρτα ανοίγει και ανεβαίνεις στον τέταρτο με τις σκάλες, σχεδόν τις πηδάς δυο δυο. “Μπαμπάααα” σου φωνάζει η πριγκηπέσσα σου και τρέχει στην αγκαλιά σου. “Εδώ είναι το μπουφάν της αν κάνει κρύο να της το βάλεις” σου λέει η μαμά της χωρίς να σε κοιτάει στα μάτια. “Και εδώ της έχω βάλει το ντεπόν αν πονέσει το κεφάλι της και εδώ το τηλέφωνο του παιδίατρου”. “Εντάξει ευχαριστώ. Πάμε;” λες στη μικρή, σου απλώνει το χεράκι της και φεύγετε μαζί να κάνετε Πάσχα. Το δικό σας Πάσχα.Μακάρι να μην έρθει ποτέ η Δευτέρα Μακάρι κάθε μέρα να ήταν Πάσχα!
Η ιστορία της Μαρίας και του Αντρέα είναι η ιστορία κάθε Μαρίας και κάθε Αντρέα όπως θα μπορούσε να είναι η Μαρία στη θέση του Αντρέα και το αντίστροφο. Οι γιορτές με τον έναν γονιό δεν έχουν φύλο. Έχουν όμως πολύ χαρά για εκείνον που λαχταρά να τις περάσει με το παιδί του και πολύ πόνο για εκείνον που το αποχωρίζεται για λίγο. “Όταν χωρίζεις, χωρίζουν όλα” λένε. Εγώ δεν το πιστεύω. Εγώ πιστεύω πως αν οι γονείς το θέλουν, μπορούν να περνάνε έστω για λίγο τις γιορτές μαζί. “Για χάρη του παιδιού” όπως απαντούσες κάποτε όταν σε ρωτούσαν γιατί έμενες σε αυτό το γάμο. Γιατί κανένα παιχνίδι, κανένα δώρο και κανένα σοκολατένιο αυγό δεν θα δώσει στο παιδί σου τη χαρά να σας δει μαζί στο ίδιο τραπέζι, να τρώτε, να μιλάτε, να γελάτε. Όχι σαν ζευγάρι, όχι. Αυτό πέρασε και ίσως να μην αλλάζει. Αλλά σαν γονείς. Και αυτό σίγουρα δεν αλλάζει!

 

Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους.
Υγεία, ηρεμία και ευτυχία σε όλα τα σπίτια!
Κυριακή Χαριτάκη

πηγή:singleparent.gr





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.