ΓΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ
« Κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι
Εκκλησιά γκινιάσανε,
κόσμος εμαζώχτηκε και οι Αποστόλοι ήρθανε.
Σαν τηνε θρονιάσανε, όλοι μαζωχτήκανε.
Τρων ψωμί και πίνουνε το Θεό δοξάζουνε.
Το μικιό τ΄ Απστολάκι μήδε τρώει ,
μήδε πίνει , μήδε το Θεό δοξάζει.
Ο Δεσπότης ο Χριστός επέρασε.
«Ήντα ‘ χει ο Δούλος του Θεού το μικιό τ΄ Αποστολάκι
Και μήδε τρώει , μήδε πίνει, μήδε το Θεό δοξάζει?»
«Δεσπότη μου, Χριστέ μου τα κρυφά ξέρεις και τα φανερά δεν ξέρεις?
Ευκοιλιότητα τον – ε κρατεί
Πώς να φάει , πώς να πιεί?»
«Κοντό και δεν ευρέθηκε άθρωπος μυρωμένος,
βαφτισμένος , τση Μεγάλης Πέφτης Μεταλαβωμένος,
στην Αγιά Τράπεζα προσκυνημένος
να πιάσει λίγο αλάτσι και να πει:
Ως πήσει τ΄ αλάτσι στην αλυκιά και το ψωμί στο φούρνο,
Ετσά να πήξει και του Δούλου του Θεού (Όνομα) το κοιλιδοφέγγαρο».
Τη λέμε μια φορά και κάνουμε το Σταυρό μας…
Την παραπάνω γητειά κατέγραψα στο χωριό Αλάγνι Ν.Ηρακλείου – 1998
Βασιλική Παπουτσάκη
