Ένα ενδιαφέρον και αγαπητό επάγγελμα ήταν ο Πανόραμας (“…Τρεχάτε να δείτε πράματα και θάματα, να βλέπει η μάνα και στο παιδί να μη…δείχνει!”).
Ο λαός πάντα διψασμένος για θεάματα έτρεχε να δει τα μυστικά του μηχανήματος.
Το μηχάνημα δεν ήταν βέβαια τίποτα σπουδαίο. Μια καρότσα ήταν κοντά δυο μέτρα, με τέσσερις ρόδες.
Επάνω της ήταν ενσωματωμένο ένα ξύλινο ορθογώνιο πλαίσιο με τέσσερις τρύπες σε κάθε πλευρά.
Έτσι μπορούσαν ταυτόχρονα τέσσερις άνθρωποι να απολαμβάνουν το θέαμα.
Αλλά πριν πλησιάσει στο μηχάνημα ο κάθε θεατής, έπρεπε να ακουμπήσει τυπικά και με το νόμο τη δραχμή.
Οι θεατές όρθιοι στις δύο πλευρές του μηχανήματος πλησίαζαν τα μάτια τους στις τρύπες.
Γύριζε ελαφρά τη μανιβέλα. Αυτόματα στις τρύπες εμφανιζόταν η πρώτη μαγική φωτογραφία.
Ακολουθούσε ένα αυθόρμητο…ααα ενθουσιασμού και μετά οι αναγκαίες εξηγήσεις: “Αυτός είναι ο πύργος του Αιφελ στο Παρίσι με φανταστική θέα, μη μου θαμπώνεις το γυαλί ανάθεμα το γονιό σου για παιδί!”
Μ’ ένα ελαφρό γύρισμα της μανιβέλας εμφανιζόταν η δεύτερη μαγική φωτογραφία: “Αυτός είναι ο Νείλος κι εκεί τριγύρω τα αραπάκια…” – “Πού είναι τα αραπάκια;” – “Νά’τα – νά’τα τα αραπάκια, μπαίνουν στο Νείλο για μπανάκια!” – “Μα, δεν φαίνονται πουθενά.!”– “Και πώς να φαίνονται βρε χαζοβιόληδες έτσι μαύρα που είναι;”.
Και στην επόμενη φωτογραφία: “Να, εδώ ο « Παπανικολής», η ενδοξη φρεγάτα του πολοεμικού μας ναυτικού…” – “Μα, πού είναι δεν τον βλέπουμε” – “Πώς να τον δείτε που είναι στο βυθό της θάλασσας χαϊβανάκια!” – “Να δούμε το βυθό τότε…” – “α να μου χαθείτε κερατόσποροι που μου θολώσατε το γυαλί, θέλετε και βυθό!”.
