Γράφει ο Ζαχαρίας Κατσακός
Τι να πει κανείς για τη χώρα αυτή; Ειδικότερα για τον “πολιτικό” λόγο που αναπτύσσεται και εξελίσσεται τώρα, λίγο πριν τις εκλογές. Απολύτως ανύπαρκτος και άνευ ουσίας λόγος, απουσία συγκροτημένης πολιτικής σκέψης, ακόμη και από εκείνους που είναι, αισθάνονται ή θεωρούνται αριστεροί. Άλλωστε τι να πουν πια αυτοί οι άνθρωποι;
Παρατηρώντας με προσοχή το πολιτικό σύστημα (κατ’ ευφημισμόν “σύστημα” βέβαια, αφού είναι σε μεγάλο βαθμό τα πάντα τοξικά και σχεδόν αποδομημένα), εύκολα διαπιστώνει κανείς μιαν απόλυτη κυριαρχία όχι απλώς μετρίων πολιτικών ανθρώπων. Δυστυχώς βρίσκονται πολύ κάτω του μετρίου.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτούς; Την αισθητική του λόγου τους; Το είδος και την ευφυία της σκέψης τους; Την αμάθειά τους (δεν πρόκειται για ημιμάθεια, πρόκειται για την απόλυτη απέχθειά τους απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να τους “παιδεύσει”). Την πολιτική τους φαντασία; Τις τολμηρές τους πρότασεις και τη στάση τους απέναντι στα δεινά προβλήματα του τόπου; Αναρωτιέται κανείς βλέποντας και ακούγοντάς τους αν έχουν κατανοήσει τι βιώνει αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια. Τι να πρωτοθαυμάσει άλλωστε κανείς; Το είδος τη κουλτούρας που εκπέμπει η προσωπικότητά τους;
Υπάρχουν βέβαια και μερικοί νέοι άνθρωποι στην πολιτική. Πράγματι. Αλλά τι να πρωτοθαυμάσει κανείς και σε αυτούς; Είναι να απορεί κανείς με τον τρόπο που έχουν τις λύσεις στις φαρδιές πλην όμως κενές τσέπες τους. Οι μελλοντικοί θαυματοποιοί της πολιτικής υποκουλτούρας που θα θριαμβεύσει τα επόμενα χρόνια. Υπολείμματα μιας ιδεολογίας που αντί να κάνει τομές και να προχωρά τη σκέψη μπροστά την φέρνει πίσω στα πιο χαμερπή μονοπάτια της πελατειακής αντίληψης που σκότωσε και ακόμη σκοτώνει τη χώρα. Έχω την αίσθηση ότι ζω σε μια χώρα της οποίας οι πολιτικοί αντί να την αγαπούν την μισούν.
Οι απόψεις αυτές δυστυχώς αφορούν στο μεγαλύτερο σύνολό τους το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πολιτικό προσωπικό. Δυστυχώς.
Μάλιστα ακόμη περισσότερο, αφού αυτό το “πολιτικό σύστημα” έχει πλέον υπερβεί τις αντοχές εκείνων των πολιτικών σχηματισμών που μια υγιής δημοκρατία θα μπορούσε να διαχειριστεί. Αρκεί να δει κανείς ποιοι έχουν σοβαρές πιθανότητες να εκπροσωπηθούν στο κοινοβούλιο στις επόμενες εκλογές.
Και αυτό δεν είναι δυστυχώς υγιής δημοκρατία.
