Είναι αυτές οι μέρες που οι σκέψεις μας είναι γεμάτες θύμισες των παιδικών μας χρόνων. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου που περιμέναμε με ανυπομονησία να ξημερώσει, να πάρουμε το λουλουδένιο στεφάνι που είχαμε φτιάξει την προηγούμενη και να γυρνάμε το χωριό, αγόρια και κορίτσια να λέμε το Λάζαρο “Δεύρω έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου…” και το καλάθι μας να γεμίζει φιλέματα και λεφτά από τους νοικοκυραίους.
Είναι η μεγαλοπρεπής λειτουργία των Βαΐων.
Σύσσωμη η οικογένεια στην εκκλησία για να πάρουμε στο τέλος σαν ευλογία τους Σταυρούς από βάγια και κλαδί ελιάς . Είναι και η μέρα που συνήθως ανταμώναμε με τους ξενιτεμένους φίλους και ξαδέρφια που έρχονταν για τις μέρες του Πάσχα στον παππού και τη γιαγιά στο χωριό. Είναι η μυρωδιά της ψαρόσουπας που λαχταρούσαμε να φάμε το μεσημέρι της Κυριακής των Βαΐων, πολυτέλεια για εκείνες τις εποχές και ευχάριστη ικανοποίηση για τα στομαχάκια μας που νήστευαν όλη τη Σαρακοστή όπως οι μεγάλοι.
Είναι οι μέρες της Μεγαλοβδομάδας που όλη τη μέρα γυρίζαμε στα χωράφια και τις αλάνες να χορτάσουμε την παρέα των ξενιτεμένων μας και το βράδυ ανελλιπώς στην εκκλησία κουρασμένα και νυσταγμένα.
Είναι η Μεγάλη Τετάρτη που πηγαίναμε πλυμένοι και καθαροί στο Ευχέλαιο και περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας , μετά τους μεγάλους να μας μυρώσει ο παπάς.
Είναι η Μεγάλη Πέμπτη που μας συγκλόνιζε ο ήχος του σφυριού που κάρφωνε το σταυρό, κι οι μανάδες μας τον στόλιζαν με λουλουδένια στεφάνια και κολα’ι’νες από άνθη λεμονιάς και με την περιφορά του μέσα κι έξω απ το ναό έψελναν όλοι “Σήμερον κρεμάται επί Ξύλου”. Κι εκείνη την ώρα των Δώδεκα Ευαγγελίων η μάνα μου ξέκλεβε λίγο χρόνο να βάψει τα κόκκινα αυγά της Ανάστασης γιατί λέει τότε έπρεπε.
Είναι το ξενύχτι μετά την ακολουθία των Δώδεκα Ευαγγελίων όταν οι γυναίκες στόλιζαν τον Επιτάφιο με τα λουλουδάκια που μαζεύαμε όλη μέρα απ τις αυλές των σπιτιών, κι εμείς λαχταρούσαμε να φτιάξουμε ένα ματσάκι που ν’ αρέσει στις “μεγάλες” ώστε να το τοποθετήσουν στο Επιτάφιο.
Είναι το ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής που πηγαίναμε το πρωί στην Εκκλησία για να παρακολουθήσουμε την Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και την τοποθέτησή σου στον Επιτάφιο. Κι αμέσως μετά άρχιζαν οι πρόβες για τα Εγκώμια, με τη βοήθεια του παπά ή του ψάλτη όλη μέρα ψάλλαμε για να είμαστε τέλειοι το βράδυ.
Έψαλλαν και γουργούριζαν και τα στομαχάκια μας από τη νηστεία, καθώς εκείνη τη μέρα δεν τρώγαμε ούτε λάδι αφού το Μεγάλο Σάββατο το πρωί όλοι πηγαίναμε στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε.
Μόλις τέλειωναν τα Εγκώμια ο παπάς, ως ένδειξη ευχαριστίας στα παιδιά που έψαλαν μοίραζε από μια λαμπάδα για να λάβουν το Άγιο Φως το βράδυ της Ανάστασης. Κι έπειτα άρχιζε η περιφορά του επιταφίου , τον οποίο σήκωναν εναλλακτικά όλοι οι νεαροί, περνώντας από κάθε σπίτι του χωριού για να περάσει από κάτω κάθε χωριανός που για κάποιο λόγο ακολουθούσαμε μέχρι να καταλήξει ο Επιτάφιος στην πλατεία όπου γινόταν και Αγιασμός.
Είναι το Μεγάλο Σάββατο που ξυπνούσαμε αξημέρωτα για να πάμε να κοινωνήσουμε , κι αυτό το έκανε ακόμα πιο Μεγάλο, ατέλειωτο..
Είναι κι αυτές οι μυρωδιές στους ξυλόφουρνους απ τα καλιτσούνια , τα τσουρέκια , τα Πασχαλινά κουλούρια που μας έσπαγαν τη μύτη, αλλά δεν μπορούσαμε να φάμε αν δεν ερχόταν η Ανάσταση.
Και φαινότανε ατέλειωτη η μέρα, και παρακαλούσαμε να νυχτώσει , να ‘ρθει η ώρα να βάλουμε τα καλά μας, να πάρουμε τη λαμπάδα του νονού και να πάμε στην Ανάσταση. Να πάρουμε και να δώσουμε αγκαλιές και φιλιά μετά το Χριστός Ανέστη και το Δεύτε Λάβετε Φώς, και να ξεκουφαινόμαστε απ τους χτύπους της καμπάνας που συνορίζονταν οι παραβρισκόμενοι ποιος θ αντέξει να τη χτυπήσει περισσότερη ώρα και δυνατότερα.
Είναι και το άναμμα της φουνάρας αμέσως μετά το Χριστός Ανέστη, που ζεσταίνει τις καρδιές όλων μας.
Είναι τα πυροτεχνήματα που γέμιζαν χρώμα και λάμψη τον ουρανό . Είναι τα κόκκινα αυγά και τα καλιτσουνάκια που προσφέρονταν σε όλο το εκκλησίασμα για να τσουγκρίσουν και μας φαινόταν η ωραιότερη λιχουδιά μετά την τόση νηστεία. Είναι αμέτρητες οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων που μας τραβάνε πίσω στο χωριό μας στο Αμαριανό αυτές τις μέρες και ξαναζούμε τις ίδιες ωραίες στιγμές , αφού η Εκκλησία με τον Παπά Κωστή και ο Πολιτιστικός Σύλλογος φροντίζουν να κρατάνε τις παραδόσεις αναλλοίωτες.
Να ‘μαστε όλοι καλά να περάσουμε και φέτος αυτές τις Άγιες Μέρες. Περιμένουμε φίλους και συγγενείς στο χωριό μας Καλή Ανάσταση !
κείμενο – φωτογραφίες : Βούλα Δετοράκη
για το iscreta.gr
