Τυραννικές απολήξεις στη σύγχρονη  κοινωνία! Γράφει ο Γ.Κορναράκης

 

 

Πριν αναλύσουμε την παραπάνω θέση, νομίζω είναι χρήσιμο να αναδιφήσουμε τι έχουν πει παλαιότεροι για το θέμα, να δούμε παραδείγματα και να συστοιχήσουμε το καταστάλαγμα της πείρας και της σοφίας που υπάρχει αναφορικά με την παραπάνω άποψη, προτού το συσχετίσουμε με τα σύγχρονα κοινωνικά συμβάντα. Κοινωνικά συμβάντα που έχουν να κάνουν με άτομα και κοινωνίες «εν αλληλεπιδράσει». Το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία ασκεί ένας άρχων είναι ολιγαρχία, αν δε αυτός ο άρχων βάλλει προκαταβολικά εναντίον του λαού γίνεται τύραννος! Εκ τούτου προέρχεται και το ότι η σκληρή και καταπιεστική στάση προς άλλους η καταπιεστική συμπεριφορά είναι τυραννική και το πολίτευμα είναι η τυραννία. Μετέπεσε δε εννοιολογικά κάθε τι που μας ταλαιπωρεί και μας τυραννά να ονομάζεται τυραννία.

 

Η ολιγαρχία και το πέρασμα στην τυραννία

Η ολιγαρχία, εξ’ ορισμού, σηματοδοτεί τον αποκλεισμό μερίδας πολιτών από τη διαχείριση της εξουσίας. Με άλλα λόγια είναι το πολίτευμα που ελέγχουν συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις: «Γενικά, όταν δε δικαιούνται όλοι να μετέχουν στο πολίτευμα, τότε το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό». Και βέβαια όταν λέμε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις εννοούμε τις τάξεις των πλουσίων, (δεν έχει σημασία αν είναι γεωκτήμονες ή κάτοχοι κινητού πλούτου [χρήματος] αφού σε τελική ανάλυση τα κριτήρια που θέτονται είναι ταξικά). Οι εύποροι και οι άποροι, φαίνεται να αποτελούν τους δύο σημαντικότερους πυλώνες της κοινωνίας. Η μεσαία τάξη άλλοτε εξυψώνεται και άλλοτε βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Συνεπώς η υπεροχή του ενός ή του άλλου μέρους (εύποροι-αποροι) εγκαθιστά τα πολιτεύματα και γι’ αυτό πιστεύουν γενικά ότι τα πολιτεύματα είναι δύο, η δημοκρατία και η ολιγαρχία».

 

Η δυναμική του νόμου ως διασφάλιση των πολιτευμάτων δεν επιβεβαιώνεται μόνο μέσα απ’ τα ακραία όρια της ολιγαρχίας που τελικά την ανατρέπουν, αλλά και από την αντίστοιχη πορεία των μορφών της δημοκρατίας. Γιατί όταν φτάνει στο τελευταίο είδος της δημοκρατίας, όπου τα ψηφίσματα υποκαθιστούν το νόμο, όπου δηλαδή ο λαός μπορεί να ακυρώσει το νόμο με παροδικές αποφάσεις, διαπιστώνει ότι και πάλι οδηγούμαστε σε τυραννικές μεθοδεύσεις με την καταλυτική συνδρομή των δημαγωγών. Όπου οι νόμοι δεν είναι κυρίαρχοι, εκεί εμφανίζονται οι δημαγωγοί. Διότι ο λαός μεταβάλλεται σε μονάρχη, γιατί συντίθεται από πλήθος ανθρώπων, που καθοδηγούνται από το δημαγωγό τους. Είναι ευκολότερο η μάζα να πάθει διαστροφή και να μετατραπεί σε τυραννία, γιατί οι μάζες επιβάλλονται κυριαρχικά, όχι ως άτομα αλλά ως σύνολο». Ένα παράδειγμα: Στην δημοκρατική Αθήνα του Περικλή ο μεγάλος αυτός ηγέτης κυριάρχησε δημοκρατικά μεν για πάνω από 15 έτη ως ηγέτης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο Θουκυδίδης όμως [στο 2.65.9]  σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του μεγάλου ανδρός και αποτιμώντας την πολιτική του  επισημαίνει «ἐγίγνετό τε λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δὲ ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή». Συνεπώς η μακροχρόνια κυριαρχία στην πολιτική σκηνή ενός προσώπου δεν είναι δημοκρατική διαδικασία αλλά δημαγωγική  ή όπως θα λέγαμε με σύγχρονους όρους «εξουσία συναλλαγής». Για το λόγο αυτό είναι καλύτερη η εναλλαγή της εξουσίας στα δημοκρατικά περιβάλλοντα.

 

Κατά τον Αριστοτέλη η τυραννία, ως έννοια, δεν έχει να κάνει τόσο με τον αριθμό των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις, όσο με το μέγεθος της αυθαιρεσίας που επικρατεί από την ακύρωση του νόμου. Η κατάλυση του νόμου στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας δεν είναι τίποτε άλλο από την εμφάνιση του δημαγωγού που θα στρέψει τις αποφάσεις προς την κατεύθυνση των συμφερόντων του. Ο δημαγωγός που κατευθύνει το λαό κατά βούληση είναι ο τύραννος, που επιβάλλει την ατομική επιθυμία με άλλο τρόπο. Δηλαδή με άλλα μέσα. Η βία του τυράννου είναι απολύτως άχρηστη μπροστά στην πειθώ του δημαγωγού. Γιατί η πειθώ του δημαγωγού μπορεί στο τέλος να επιφέρει τη λαϊκή οργή, αλλά διαμοιράζει και τις ευθύνες, ωστόσο τις τελικές αποφάσεις τις παίρνει πάντα ο λαός. (Εξάλλου, ο Αριστοτέλης έχει ήδη καταδείξει ότι ο λαός δυσαρεστείται όταν νιώθει παραγκωνισμένος από τις πολιτικές αποφάσεις). Και η οργή του λαού μπορεί να επιφέρει ανατροπές κι επαναστάσεις. Δεν υπάρχει πιο ασφαλής τυραννία από εκείνη που διασφαλίζει συγκεκριμένα συμφέροντα με τη λαϊκή συγκατάθεση. Είναι η τυραννία που έχει και την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Κι αυτός είναι ο ρόλος του δημαγωγού.

Η φράση ότι σ’ αυτό το είδος της δημοκρατίας «ο δήμος (δηλαδή ολόκληρος ο λαός) μεταβάλλεται σε μονάρχη» καταδεικνύει την τυραννία, αφού οι νόμοι υποχωρούν μπροστά στις επιθυμίες του μονάρχη. Η εμφάνιση του δημαγωγού που μονοπωλεί το πολιτικό ενδιαφέρον καθιστά σαφείς τις ψευδαισθήσεις περί λαϊκής κυριαρχίας, αφού ο λαός, ως μονάρχης, άγεται και φέρεται από τους συμβούλους του, τουτέστιν από τους ηγήτορες ή δημαγωγούς. Το ζήτημα αφορά τη μετατροπή του λαού σε μάζα που πλάθεται σύμφωνα με τις επιδιώξεις των ανθρώπων που τη χειραγωγούν. Φυσικά, το να συγκρίνεται η άμεση δημοκρατία των αρχαίων με την κοινοβουλευτική των ημερών μας είναι μάλλον παρακινδυνευμένο. Εδώ απλά καταδεικνύεται η πολιτειακή λογική και η κατανόηση των ορίων που διέπουν τα πολιτεύματα σε σχέση με την ισχύ του νόμου, δηλαδή η συνείδηση ότι η κατάλυση του νόμου ισοδυναμεί με την ισοπέδωση του πολιτεύματος. Είναι και αυτό μια μορφή ολιγαρχίας. Εάν λοιπόν η ισχύ του νόμου είναι αδύναμη ή οι νόμοι δεν εφαρμόζονται θα υπάρχουν κάποιοι επιτήδειοι που θα καθοδηγούν το λαό φυσικά όχι προς το συμφέρον του αλλά προς το δικό τους συμφέρον.

Ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης σκιαγραφεί και το Αριστοκρατικό Πολίτευμα, που κατ’ ουσίαν και αυτό είναι ολιγαρχικό, επισημαίνοντας ότι την εξουσία ασκούν οι άριστοι ακριβώς σύμφωνα με την αρετή και όχι καλοί άνθρωποι γενικά και αόριστα. Ο άριστος πολίτης δεν καθορίζεται τόσο από τον πλούτο όσο από την άσκηση της αρετής που έχει να κάνει με τη διαχείριση των ζητημάτων της κοινωνίας. Τουτέστιν από τις αποφάσεις που παίρνει για το καλό της πόλης και του λαού. Και βέβαια συνδυάζονται και η πολιτική ικανότητα και το μορφωτικό επίπεδο και το ήθος των ανθρώπων προκειμένου να χαρακτηριστούν άριστοι. Βέβαια και εδώ μπορούν να υπάρξουν εκτροπές του πολιτεύματος σε τυραννία.

Ενώ στη αρχαία Σπάρτη το πολίτευμα συνδυάζει τη δημοκρατία με την αρετή στην Αθήνα συναντάται η πιο στρεβλή εκδοχή της δημοκρατίας (έτσι τουλάχιστον την περιγράφει ο Αριστοτέλης), που παρουσιάζεται περισσότερο ως τυραννία του όχλου παρά ως πολίτευμα. Η συνταγή για τα ανεπιθύμητα πρόσωπα ήταν στην Αθήνα γνωστή από παλιά. Να βρεθεί ένας κατήγορος δεν ήταν καθόλου δύσκολο πράγμα, και μια μικρή αφορμή ήταν αρκετή για να απαγγελθεί κατηγορία για ασέβεια σε κάποιον, όπως πχ. στην περίπτωση του Σωκράτη.

Πρώτιστα λοιπόν χρειάζεται νομίζω να εξηγηθεί τι είναι το τυραννικό καθεστώς ή τυραννία ποιες πρακτικές εφαρμόζει και με ποιον τρόπο επιβάλλεται στον κόσμο προκειμένου να αντιληφθούμε αν στο περίγυρό μας ανακαλύψουμε τέτοιες τακτικές που θα πρέπει αυτομάτως να καταδικαστούν και αυθορεί  και παραχρήμα να τεθούν στο περιθώριο όσο και οι φορείς τους.

 

  1. Ήδη από την Ομηρική Εποχή είναι γνωστή η λέξη τύραννος μόνο που γράφεται «Κοίρανος» που σημαίνει άρχων. Ήδη στο Β της Ιλιάδος γράφεται για το θέμα: «Ουκ αγαθόν εστίν η πολυκοιρανίη, αλλ’ εις Κοίρανος έστω» (αυτό μοιάζει με το δικό μας: «Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι…». Κοίρανος επομένως ήταν ο άρχων, δηλαδή ο βασιλεύς πολέμαρχος. Ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι «Το κάλλος είναι βραχυχρόνια τυραννία»,  ενώ ο Πλάτωνας θα εξάγει το πόρισμα:  «Από τη δημοκρατία γεννιέται η τυραννία».
  2. Ο διάσημος φιλόσοφος Αριστοτέλης ισχυρίζεται στα ΠΟΛΙΤΙΚΑ του ότι: «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφ’ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά….»
  • Άλλοι επίσης θα σημειώσουν ότι: «Στα χρόνια της τυραννίας ο λαός είναι ένα σκουλήκι που επιτρέπει να τον ποδοπατούν». «Στα χρόνια της δημοκρατίας είναι ένας αρκούδας που καταβροχθίζει τους ηγέτες του» θα αναφωνήσει ο Πυθαγόρας, αλλά ο Κεόβουλος δίνει ελπίδα επισημαίνοντας ότι: «Οι καιροί γκρεμίζουν τις τυραννίδες». Ο Αθηναίος ρήτορας Αντισθένης παρατηρεί «Τιμωρούνται σε θάνατο οι ένοχοι οι οποίοι διέπραξαν αδικήματα, ενώ από τους τυράννους οι αθώοι». Ο διάσημος στρατηγός Ξενοφών και Ιστορικός σημειώνει: «Αυτοί μεν που σιωπούν, όλοι σκέπτονται κακό εναντίον του τυράννου, αυτοί δε που επαινούν είναι ύποπτοι επειδή επαινούν χάριν κολακείας». Αλλά και τύραννος της Κορίνθου (ο Περίανδρος) θα ισχυριστεί: «Δημοκρατία κρείττον τυραννίδος» (Καλύτερος είναι ο τρόπος της διοικήσεως με δημοκρατικό σύστημα παρά με τυραννικό). Ακόμη και ο Σοφοκλής ένας από του τραγικούς ποιητές διδάσκει από σκηνής) «Είναι ένα από τα προνόμια της τυραννίας, να κάνει και να λέγει ό,τι θέλει». Η των άκρων Δημοκρατία είναι η χειρότερη τυραννία  θα επισημάνει ο Αρίστιππος

 

  1. Νεότεροι επίσης θα επισημάνουν τα εξής:
  • Από όλες τις ανθρώπινες τυραννίες, αυτή που καταπιέζει την ανθρώπινη σκέψη είναι η χειρότερη Ντίκενς
  • Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της δικαιοσύνης Μοντεσκιέ
  • Δικτατορία: η τελευταία λέξη της αναρχίας Χίζινα Σ.
  • Εκεί που τελειώνει ο νόμος αρχίζει η τυραννία Λοκ Τζ.
  • Έρχεται η τυραννία της πλειοψηφίας Ντε Τοκβίλ Α.
  • Η ανάγκη είναι η πρόφαση για κάθε παραβίαση της ελευθερίας. Είναι το πρόσχημα των τυράννων, η κραυγή των σκλάβων Πιτ Ουίλιαμ
  • Η πιο απαράδεκτη μορφή τυραννίας είναι το να υπάρχει ένας νόμος κοινός και για τον αετό και για το βάτραχο Αποστολόπουλος Ντ.
  • Η τρυφερότητα γίνεται όργανο τυραννίας Μωριάκ
  • Η τυραννία είναι πάντα καλύτερα οργανωμένη από την ελευθερία Πεγκύ Σ.
  • Ισχύς άνευ δικαιοσύνης είναι τυραννική Πασκάλ
  • Να είσαι νομοθέτης είναι η πιο εκλεπτυσμένη μορφή της τυραννίας Νίτσε Φ.
  • Ο δεσπότης δεν φοβάται τους πειστικούς συγγραφείς που διδάσκουν την ελευθερία, φοβάται τον μεθυσμένο ποιητή που μπορεί να πει ένα αστείο που θα πιάσει Γουάιατ Ε.
  • Ο τρόμος είναι η ζωογόνος δύναμη της τυραννίας Σίνκλερ Α.
  • Οι τύραννοι αλλάζουν, η τυραννία δεν αλλάζει Λακονταίρ
  • Προτιμώ ο λαός μου να σιωπά, παρά να μιλάει Αμίν Ίντι
  • Σε φυσικό επίπεδο η δικτατορία αντιπροσωπεύεται από το συρματόπλεγμα. Σε διανοητικό επίπεδο από τις κεραίες των τηλεοράσεων. Τοσκάνι Ο.
  • Το κωμικό είναι ότι, επί της ουσίας, τη Βασιλεία την κατάργησε η Δικτατορία Τάγιος Ν.
  • Τύραννος: σκλάβος γυρισμένος από την ανάποδη Αγγλική παροιμία

 

Ωστόσο ένας διάσημος τύραννος ο Περίανδρος της Κορίνθου (7ος αιώμα π.Χ.) έγραψε:

 

O τύραννος που θέλει να είναι ασφαλής πρέπει να έχει για φρουρά του την αγάπη του κόσμου και όχι τα όπλα».

 

Πράγμα που ο ίδιος δεν τήρησε, καθώς προέβη σε πολλά ανοσιουργήματα σε βάρος των πολιτών την εποχή της διακυβερνήσεώς του. Βεβαίως ο παραπάνω τύραννος κατατάχτηκε στους Επτά Σοφούς, αλλά όπως φαίνεται, υπήρξε μια αντιφατική προσωπικότητα. Τον βλέπουμε να μιλάει για αγάπη του κόσμου, αλλά αυτός υπήρξε ένας σκληρός και βίαιος τύραννος με σαράντα χρόνια διακυβέρνησης στην Κόρινθο αλλά και φορτωμένος με αρκετά εγκλήματα στην προσωπική του δράση.

Η κατάταξή του στους επτά σοφούς σίγουρα οφείλεται στην ευστροφία του και τη σοφία που τον διέκρινε αλλά και την αγάπη και την προστασία του στις τέχνες, στην ποίηση και στη μουσική. Δεν είναι τυχαίο που, επί των ημερών της διακυβέρνησής του, η Κόρινθος έγινε μεγάλη ναυτική δύναμη και απέκτησε τις βάσεις για τη μελλοντική μεγάλη της ανάπτυξη. Βέβαια πολλοί σοφοί, όπως ο Πλάτωνας, του αρνήθηκε την κατάταξη ανάμεσα στους επτά σοφούς ενώ άλλοι έλεγαν, πως υπήρξαν δύο Περίανδροι, ο ένας σοφός και ο άλλος τύραννος, στην προσπάθειά τους να τον απαλλάξουν από τη σκοτεινή πλευρά και τις βιαιότητες που τον βάραιναν.

Είναι χαρακτηριστική η ιστορία που διασώζει ο ιστορικός των Περσικών πολέμων, ο Ηρόδοτος, για τον Περίανδρο και την τακτική που εφάρμοσε στη διακυβέρνησή του ως τύραννος. Φίλος του, μας λέει, ήταν ένας άλλος τύραννος, ο Θρασύβουλος στη Μίλητο. Κι όταν ο Περίανδρος έστειλε έναν έμπιστό του απεσταλμένο να τον συμβουλευτεί για το πώς θα κυβερνήσει, εκείνος τον πήρε στα χωράφια με τα στάχυα και, χωρίς να μιλάει καθόλου, απλά ξερίζωνε κάθε τόσο τα στάχυα που ήταν ψηλότερα από τα άλλα. Κι όταν γύρισε ο απεσταλμένος πίσω ο Περίανδρος τον ρώτησε τι συμβουλές του έδωσε ο Θρασύβουλος, εκείνος απλά του περιέγραψε τη συμπεριφορά αυτή του Θρασύβουλου, μια και δεν του είχε πει κάποια άλλη κουβέντα. Και βέβαια κατάλαβε ο Περίανδρος πως, για έναν τύραννο ο πολίτης που ξεχώριζε, ήταν ύποπτος κι επικίνδυνος είτε ήταν φίλος είτε ήταν εχθρός. Και η λύση; Μα φυσικά η εξόντωση. Γι΄ αυτό και λένε πως από τότε η σκληρότητα του Περίανδρου έφτασε στο αποκορύφωμά της.

 

Αφού τώρα αναλύσαμε παραπάνω στα της εξουσίας ας προχωρήσουμε θέτοντας κάποια ερωτήματα και όπου είναι εφικτό να δώσουμε και κάποιες απαντήσεις.

 

 

Τον άρχοντα με μακρά διακυβέρνηση, όπως ο Περικλής στην Αθήνα, είδαμε ότι ο Θουκυδίδης σκιαγραφεί την εξουσία του ως «του ενός ανδρός αρχή» παρομοιάζοντας τη μάλλον ως τυραννία προερχόμενη από τον λαό. Μια τέτοια πολύχρονη εξουσία στη σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παρομοιαστεί έτσι; Αν ναι πως συνέβη ο κυρίαρχος λαός να συναινεί σε τέτοιες καταστάσεις; Τι φταίει για αυτή την πολιτειακή εκτροπή; Ας πούμε τι φταίει όταν η Ένωση Ηρακλείου είχε για πάρα πολλά χρόνια τον ίδιο πρόεδρο; Τελικά είδαμε νέες ιδέες ή είδαμε συρρίκνωση με τον ίδιο πρόεδρο; Είδαμε όραμα ή φαντασία;  Συνεπώς η πολύχρονη θητεία ενός άρχοντος είναι ωφέλιμη ή όχι για ένα τόπο ή ένα οργανισμό; Γιατί η Αμερική που είναι θεωρητικά η πιο εξελιγμένη δύναμη στον κόσμο έχει μια δικλείδα ασφαλείας: Δεν επιτρέπεται κανείς πρόεδρός της να ασκήσει εξουσία παραπάνω από δυο φορές. Αναγκαστικά πρέπει να γίνει αλλαγή προσώπου. Η αλλαγή προσώπου, έστω από την ίδια παράταξη, θα δώσει  άλλη δυναμική στην μελλοντική πορεία μιας χώρας, ενός τόπου, ενός δήμου. Με τον τρόπο αυτό αποκλείεται να γίνει κάποιος κατ επάγγελμα πολιτικός και μετά τη λήξη της θητείας θα αναγκαστεί και πάλι να δουλέψει για να ζήσει. Δεν θα ζει παρασιτικά σε βάρος του κράτους εισπράττοντας μια παχυλή σύνταξη. Αυτό θα πρέπει αν ισχύει για όλους τους εκλεγμένους ανεξαρτήτως!

Το να θεωρείται κάποιος μοναδικός και αναντικατάστατος σημαίνει ότι δεν υπήρξε φροντίδα για εξασφάλιση διαδοχής. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν είναι άφθαρτος ή αιώνιος μια μέρα έρχεται το τέλος και τότε τι; Έρχεται το τέλος απότομα εξαιτίας κάποιου δυστυχήματος [αεροπορικού, τροχαίου, πυρκαγιάς, πολεμικού γεγονότος] και χωρίς διαδοχή πως θα υπάρξει συνέχεια; Χρειάζεται επομένως να νομοθετηθεί, ώστε μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης θητείας οποιουδήποτε, να μην έχει δικαίωμα για μια τρίτη επανεκλογή, ώστε να υπάρξει φροντίδα διαδοχής. Ο Μέγας στρατηλάτης Αλέξανδρος δεν υπολόγιζε ότι θα φύγει τόσο νέος από τη ζωή. Δεν όρισε διαδόχους, δεν υπήρξε συνέχεια στο απέραντο κράτος του γιατί ο κάθε σφετεριστής το ήθελε δικό του, άρχισαν οι εμφύλιοι και έτσι σε κάποια χρόνια από το θάνατό του το απέραντο κράτος διαλύθηκε και υποτάχτηκε στους Ρωμαίους. Έτσι μπορεί  να συμβεί σε μια παράταξη ή ένα συνδυασμό. Αν δεν οριστεί διαδοχή να υπάρξει διάλυση.

 

Ας γίνει παραλληλισμός τώρα των συμπεριφορών των τυράννων με κάποιες σύγχρονες πολιτικές συμπεριφορές, να συγκρίνουμε και να διαπιστώσουμε αν πράγματι σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις, αν και φαινομενικά υπάρχει δημοκρατία, επί της ουσίας είναι τυραννία. Παραπάνω είδαμε τη «μη συμβουλή» διά λόγων αλλά δια έργων που έδωσε στον απεσταλμένο του Πεισίστρατου ο τύραννος της Μιλήτου και φίλος του Θρασύβουλος. Για ποιο λόγο δεν έδωσε λεκτικές συμβουλές; Γιατί αν το μάθαινε ο απεσταλμένος θα μπορούσε να διαρρεύσει το μυστικό, επομένως θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών στον τόπο. Με εύσχημο όμως τρόπο του έδωσε να καταλάβει αυτό που ήθελε να του πει. Να καρατομεί αυτούς που δεν συμφωνούν με τη δική του αντίληψη για να μη γίνονται επικίνδυνοι. Αυτό δεν συμβαίνει και τώρα στη δημοκρατία μας; Δεν διαγράφονται από τις πολιτικές παρατάξεις όσοι εκφράζουν διαφορετική γνώμη από την επικρατούσα στην παράταξη; Ή αν δεν διαγράφονται δεν γίνεται συναλλαγή ώστε να συμμορφωθούν; Φυσικά όσοι δεν συμμορφώνονται βρίσκονται εκτός πινάκων υποψηφιότητας (λχ. Πρώην υπουργοί και βουλευτές  απ΄ όλες τις παρατάξεις.).

 

Ωστόσο στα δημοτικά θέματα υπάρχουν άλλοι κανόνες. Λόγω του ότι γίνονται οι δημοκρατικές εκλογές σε τοπικό επίπεδο οι συγγενείς ψηφίζονται από συγγενείς ή φίλους. Και εδώ όμως μπορεί να εφαρμοστούν τυραννικές συμπεριφορές ορισμένων όταν υπάρχει «πολιτικός αμοραλισμός». Προκειμένου να ψηφιστούν κάποιοι φροντίζουν να δράσουν με δυο τρόπους για να προετοιμάσουν το έδαφος! Ο πρώτος τρόπος δράσης ανάγεται σε παλαιοκομματικό σχέδιο. Να φροντίσουν με κουμπαριές και συντεκνιές να φτιάξουν ένα δίχτυ ψηφοφόρων γύρω τους για να εκλεγούν. Το δεύτερο σχέδιό τους έχει να κάνει με συναλλαγές φανερές κρυφές. Πείθοντας ή αναγκάζοντας άλλους πιθανούς συνυποψήφιους να απέχουν των διαδικασιών της εκλογής προκειμένου να συνασπίσουν γύρω τους πολλούς ψηφοφόρους. Όπου δε αυτό δεν είναι εφικτό τότε χρησιμοποιούν απειλές και εκφοβισμούς. Μένουν έτσι μοναδικοί υποψήφιοι σε μια περιοχή για να δρέψουν τους ψήφους όλων των ψηφοφόρων που πρόσκεινται στην παράταξη που ανήκουν ή αλλοτε πληρώνουν την ψήφο. Αυτό όμως αν μη τι άλλο δεν είναι και αυτό μια μορφή δημαγωγίας, που όπως είδαμε  παραπάνω παρομοιάζεται με μια μορφή τυραννίας; Τυραννίας φανερής για κάποιους, άδηλης για κάποιους άλλους. Για το λόγο αυτό φτάνοντας ο ψηφοφόρος στην κάλπη χρειάζεται να τα αναλογιστεί όλα αυτά και να ψηφίσει κατά συνείδηση αυτούς τους άρχοντες κατά τη κρίση του θα δώσουν προοπτική και εξέλιξη στον τόπο, θα δώσουν νέες ιδέες, θα δώσουν δυναμική στους τομείς παραγωγής φροντίζοντας όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες και όχι κάποια ομάδα ή ομάδες πολιτών!

Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις, νομίζω ότι έδωσα να γίνει αντιληπτό πως μερικά ζητήματα είναι κρίσιμα για την εκλογή των αρχόντων ενός τόπου. Εκλέγονται άνθρωποι που δεν μεταβάλλουν την εξουσία ως όργανο επιβολής, αλλά άνθρωποι που χρησιμοποιώντας την εξουσία που τους δίνει η δύναμη της ψήφου του καθενός ατομικά αλλά και συνολικά όλων ασκούν διακυβέρνηση για το καλό όλων των πολιτών χωρίς διαχωρισμούς, ταμπέλες και προκαταλήψεις. Να έχουν υπόψη τους πάντες ότι η εξουσία είναι εφήμερη. Και όπως λέει μια σοφή κρητική μαντινάδα:

 

«Σαν θες να δεις τον άνθρωπο αν παίρνει ο νους του αέρα

Κάμε τον αγροφύλακα και ας είναι και μια μέρα».

 

τουτέστιν

 

Δώσε μια μηδαμινή εξουσία σε κάποιον

να καταλάβει πως έχει κάποια δύναμη

και θα μεταβληθεί σε τύραννο!

(Μηνύοντας ως αγροφύλακας τον κάθε πολίτη δια ασήμαντον αφορμήν!)

 

Σας ευχαριστώ

Δρ Γεώργιος Μιχ. Κορναράκης

 

 

ΥΓ. Δείτε και αυτό…

http://www.enallaktikos.gr/ar14095el_aytes-einai-oi-deka-texnikes-gia-ti-xeiragwgisi-tis-koinis-gnwmis.html?fbclid=IwAR2hvYQmplZ99LsosK8gmgV_ybfWuziMddB5YQoujaTJJw3FutuM8pkrkcI#.XO7539G4Ekc.facebook





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.