Η συμφωνία των Πρεσπών έχει ξεφεύγει από τα όρια Ελλάδας –Σκοπίων γι αυτό και η εσπευσμένη κύρωσή της βλάπτει την Ελλάδα!

Η συμφωνία των Πρεσπών έχει ξεφεύγει από τα όρια Ελλάδας –Σκοπίων γι αυτό και η εσπευσμένη κύρωσή της βλάπτει την Ελλάδα!Περισσότερη προσοχή δε βλάπτει!

 

«Λαός που την παράδοση ξεχνά και δε θυμάται

στο λήθαργο του μαρασμού παντοτινά κοιμάται».

 

Γράφει: Η Αντιγόνη, η ασυμβίβαστη και «καταργημένη»[1]

 

Περίληψη

(Επειδή το παρόν άρθρο είναι αναλυτικό και εκτεταμένο και υπάρχει περίπτωση πολλοί αναγνώστες να μην ολοκληρώσουν δια τους δικούς τους λόγους ολόκληρη την ανάγνωση, προτάσσεται εδώ μια σύντομη περίληψη).

Πρώτα πρώτα γίνεται λόγος για την κοινωνική επιστήμη της Ιστορίας ότι είναι μέρος της παράδοσης και ο ιστορικός είναι υποχρεωμένος, όχι απλά να καταγράφει τα ιστορικά συμβάντα, αλλά και να τα ερμηνεύει, δίνοντας στον πολύ κόσμο τα πορίσματα τα επεξεργασμένης ιστορικής σκέψης. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ανάλυση του παρόντος θέματος!

Γίνεται λεπτομερής ανάλυση πως και πότε προέκυψε το κράτος το Σποπίων που ονόμασαν «Μακεδονία» που οι Έλληνες δεν πρέπει να αποδεχτούν με κανένα τρόπο, αφού είναι μια τεχνητή κατασκευή και όχι φυσική εξέλιξη των Ιστορικών πεπραγμένων. Στο υποκεφάλαιο αυτό μπορεί ο αναγνώστης να ανακαλύψει όλα τα ύπουλα παιχνίδια που έχουν παίξει οι «καλοί Σλάβοι» εναντίον της χώρας μας. Με αυτή την εξέλιξη οικειοποιήθηκαν αρχικά την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας (Αλέξανδρο, σύμβολα κλπ) Για το λόγο αυτό αναφέρονται στο άρθρο οι αρχαίες πηγές που πιστοποιούν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και μιλούσαν ελληνικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με τους σημερινούς Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι έχουν ως γλώσσα ένα Βουλγαρικό ιδίωμα ανακατεμένο με Σερβοκροατικά στοιχεία. Στη συνέχεια αναφέρεται πως αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα για δεκαετίες και φτάσαμε στη σύγχρονη εποχή όπου επιχειρείται η λύση του με την πρόταξη ενός γεωγραφικού προσδιορισμού ως «Βόρεια Μακεδονία».

Φτάσαμε στη «Συμφωνία των Πρεσπών» που σχεδόν επέβαλλαν τα ξένα κέντρα εξουσίας στην σημερινή ελληνική κυβέρνηση που κάνει πως «στηλώνει τα ποδάρια» στα εθνικά θέματα αλλά επί της ουσίας λέει ΝΑΙ σε όλα όσα της υποδεικνύονται (μνημόνια, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικά (με την στάση της αποθράσυνε τους Νέο-οθωμανούς), καταπίεση και εξαπάτηση του ελληνικού λαού κλπ.)

Στη συμφωνία των Πρεσπών καταρτίστηκε ένας «οδικός χάρτης» διάβασης των διαδικασιών:

Μετά τη ρηματική διακοίνωση των Σκοπίων που σημειωτέον για να βγει είχε διαδικασίες περίπου ενός εξαμήνου, ζητείτε από την Ελληνική κυβέρνηση να επικυρώσει και μάλιστα εσπευσμένα! Γιατί άραγε τόση βιασύνη; Γιατί δεν περιμένουμε και εμείς ανάλογο χρονικό διάστημα ενός εξαμήνου να μελετήσουμε καλά όσο οι Σκοπιανοί έχουν τροποποιήσει; Γιατί και εμείς δεν μελετάμε πολύ καλά πριν επικυρώσουμε; Στη συνέχεια γίνονται κρίσεις επί της συμφωνίας που έρχεται προς ψήφιση και αφορά τα παρακάτω: Γλώσσα, υπηκοότητα, μακεδονικός λαός και μακεδονικό έθνος, Εγείρεται ζήτημα νομιμότητας της Συνταγματικής Αναθεώρησης, Το άρθρο 36 παραβιάζει τη Συμφωνία, «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» στο άρθρο 7, Παραμένει το ζήτημα μακεδονικών μειονοτήτων, Ποιοι αντιτάσσονται; Και ακολουθεί η τελική κρίση για τη συμφωνία των Πρεσπών.Αν λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη σε ενδιαφέρουν λεπτομερέστερα τα παραπάνω θέματα μπορείς να τα βρεις παρακάτω. Διαβάζοντάς τα θα αποκτήσεις ίσως μια πιο σφαιρική εικόνα για το όλο πρόβλημα. Ένας ενημερωμένος πολίτης είναι και συνειδητοποιημένος πολίτης.

 

 

Η παράδοση είναι μια διαδικασία και συγχρόνως μεταβίβαση -συνήθως προφορική-αλλά και γραπτή, όπου μεταφέρονται διαχρονικά ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες, τραγούδια και έτσι διαιωνίζονται.Ως στοιχεία της παράδοσης νοούνται και τα ιστορικά στοιχεία, καθώς η ιστορία είναι κοινωνική επιστήμη και είναι αδελφό μάθημα με τη Γεωγραφία. Μόνο που η Ιστορία περιγράφει τη ζωή των λαών σε κίνηση όπως: εκστρατείες-μετακινήσεις πληθυσμών-πόλεμοι, ανέγερση οχυρωματικών έργων, πολιτική στην αντιμετώπιση των αντιπάλων κλπ. Η Γεωγραφία από την άλλη πλευρά περιγράφει τη ζωή των λαών σε στάση όπως: Διοικητική διαίρεση, θαλάσσιος διαμελισμός (κόλποι, ακρωτήρια, πορθμοί, Ισθμοί) κλίμα, καιρός, ποτάμια, λίμνες, βουνά, οικονομία κλπ. Με τη Γεωγραφία ασχολείται ο Γεωγράφος, ενώ με την Ιστορία ο ιστορικός. Όμως τήρηση της παράδοσης σε όλες τις γραμμές της σημαίνει αποστέωση και οδηγεί στη συντήρηση εξωτερικών τύπων, ενώ πρέπει να παίρνουμε το ζωντανό πνεύμα από την παράδοση και όχι τους κενούς τύπους. Το να καλλιεργήσουμε την εθνική μας ταυτότητα και προσωπικότητα δεν σημαίνει ότι θα αρνηθούμε ή θα περιφρονήσουμε τις προσωπικότητες των άλλων λαών. Δεν μπορούμε να το κάνουμε καθώς όλα τα έθνη έχουν προσφέρει «κάτι» στον συνολικό πολιτισμό του ανθρώπου,  αλλά και κανένα δεν μπορεί να υπάρξει κλεισμένο στον εαυτό του. Η αλληλεξάρτηση των λαών εντείνεται κι έτσι αυξάνεται η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας τους. Εξάλλου η εθνική μας παράδοση με τα δυο μεγάλα ρεύματά της, τον ανθρωπισμό και το χριστιανισμό, μας κατευθύνει στο ιδανικό της πανανθρώπινης αδελφοσύνης.

Ωστόσο, επειδή Homo hominis lupus(=ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος…να γιατί χρειάζονται και τα λατινικά που “εν μια νυκτί” καταργήθηκαν) πάντα θα υπάρχει υπονόμευση των λαών από άλλους λαούς, πάντα κάποιοι λαοί θα είναι τα αρπακτικά έναντι των άλλων λαών και αυτό είναι μια διαχρονική πραγματικότητα! Εν τοιαύτη περιπτώσει βασιλεύει το δίκαιο του ισχυρότερου, του περισσότερο βουλιμικού λαού έναντι άλλων που είναι πιο υποχωρητικοί γιατί επιζητούν ηρεμία και το καθιερωμένο status quo τους. Μοιραία λοιπόν αυτές τις συσχετίσεις τόσο για τα περασμένα όσο και τα μέλλοντα θα πρέπει να κάνει ο αληθινός ιστορικός. Ο «αληθινός ιστορικός» προχωρεί σε ερμηνείες γεγονότων και δεν καταγράφει απλά προφορική ιστορία, πράγμα που πολύ καλά θα μπορούσε να κάνει και ο λαογράφος. Ο «αληθινός ιστορικός» καλλιεργεί την ιστορική σκέψη και αναπτύσσει την ιστορική συνείδηση του λαού του οποίου είναι μέλος με κατάλληλους συλλογισμούς και επιχειρήματα προσπαθώντας να κάνει του συνανθρώπους του να σκέφτονται, παρά τους προσφέρει έτοιμη γνώση. Αυτή η πράξη είναι συμβολή ανάπτυξης της αυτογνωσίας των λαών που ο ιστορικός προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει ιστορικά.

Η αντικειμενική προσέγγιση των ιστορικών θεμάτων συνεισφέρει στην επιστημονική ιστορική έρευνα. Αντίθετα, η επιφανειακή προσέγγιση θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνη προσφορά, διότι ενδεχόμενα μπορεί να συντελέσει στην ανάπτυξη νοσηρού πνεύματος ή διχασμού. Άρα ιστορία δεν είναι απλή καταγραφή προφορικής ιστορίας, όπως γίνεται από κάποιους, αλλά είναι η ερμηνεία των σύγχρονων γεγονότων μέσα από όμοια ιστορικά συμβάντα παλαιότερων χρόνων. Η διάθεση να υπερεκτιμηθεί η σημασία ενός γεγονότος ή τόπου, ή να υποεκτιμηθεί η σημασία ενός άλλου, ίσως οδηγήσει τον ιστορικό στο να αγνοήσει ιστορικές πηγές ή να τις παραποιήσει και να δώσει μια άλλη διάσταση στο ιστορικό παρελθόν από εκείνο που προκύπτει από τα «ιστορικά τεκμήρια». Στην περίπτωση αυτή, η ιστοριογραφία της Ιστορίας μπορεί να οδηγήσει σε κίβδηλη ιστορική συνείδηση και να αναπαραχθούν στερεότυπα, όπως μίση και πάθη, ανάπτυξη αρνητικών συναισθημάτων, που θα εμποδίσουν τα άτομα να φτάσουν σε μια «ιστορική ωριμότητα», ιδιαίτερα δε τους νέους οι οποίοι δεν γνωρίζουν σε βάθος τα ιστορικά πεπραγμένα.Σύμφωνα με τον αμερικανό φιλόσοφο Ρόρτι (Richard McKayRorty1931 – 2007) «ένας λαός γράφει την ιστορία του όχι για να αφηγηθεί το παρελθόν του, αλλά για να δηλώσει αυτό που θέλει να είναι στο μέλλον». Άρα σκέφτομαι και εκφράζομαι ιστορικά, σημαίνει σκέπτομαι στο μέλλον και εκφράζομαι για το μέλλον. Πρώτο ερώτημα: Γράφουμε λοιπόν την σύγχρονη ιστορία μας έτσι ώστε να δηλώσουμε τι θέλουμε να είμαστε στο μέλλον; Να δηλώσουμε δηλαδή ότι θα είμαστε μια Ελλάδα τεμαχισμένη; Ή μήπως επιζητείται ο τεμαχισμός της Ελλάδος από διάφορα κέντρα και απλά μας το επιβάλλουν σιγά σιγά;

Ως επιστήμη η Ιστορία ασχολείται με τη γνώση του παρελθόντος όπως αυτό διαμορφώνεται κάτω από ποικίλες επιδράσεις. Το παρελθόν υπάρχει γύρω μας ως τεκμήρια που συνίστανται από: ερείπια, αρχαιολογικά ευρήματα, παλαιά κτήρια, έγγραφα, αρχεία, τοπωνύμια, παραστάσεις κ.λπ. Τα «τεκμήρια» αυτά δηλώνουν μόνο μία όψη του παρελθόντος και ενδεχομένως μία άλλη να αποσιωπάται ή να μας δίνεται παραπλανητικά. Η ιστορική έρευνα δεν συσσωρεύει γεγονότα, αλλά χτίζει και κατασκευάζει τα γεγονότα μέσα από την προβληματική της.Το θέμα που θα προβληματίσει στην παρούσα γραφή είναι πως δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων, το οποίο οι Σλαβόφωνοι (ένα ιδιότυπο βουλγαρικό ιδίωμα είναι η γλώσσα τους) ονόμασαν «Μακεδονία» καπηλεύοντας σύμβολα, πρόσωπα και γλώσσα. Επειδή το θέμα είναι τεράστιο θα ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το μελετήσει κανείς διαβάζοντάς το για να αποκτήσει μια σφαιρική άποψη του όλου θέματος, βγάζοντας εν τέλει τα δικά του συμπεράσματα για όλα τα σύγχρονα τεκταινόμενα.

 

Πως δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων;

Στις 29 Νοεμβρίου 1943, στην πόλη Γιάιτσε της Βοσνίας, δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίαςμε την μορφή που είχε  μέχρι την διάλυση της στις αρχές του  1990-91. Το 1943 όμως ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και η χώρα δέχονταν πιέσεις από δύο πλευρές. Από την μία η Αγγλία και από την άλλη ο Τίτο με τον Στάλιν που ήθελαν να επιβάλουν κομουνιστικό καθεστώς. Οι πιέσεις των Άγγλων φάνηκαν πιο ισχυρές από εκείνες του Στάλιν, (βλέπετε η Αγγλία από τότε ήθελε τη Γιουγκοσλαβία στο δυτικό μπλοκ)  και έτσι ο Τίτο δέχτηκε στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση να συμμετάσχουν και εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας. Ο Τίτο έγινε πρόεδρος της χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, (Mila Grol 1876-1952) έγινε αντιπρόεδρος (κάτι τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή  στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50-50, μεταξύ  ΕΣΣΔ και Δύσης). Είναι αναμφισβήτητο, ότι ο άνθρωπος που κινούσε όλα τα νήματα του μακεδονικού,ο Τέμπο, κάνει λόγο για ΣΛΑΒΙΚΟ στοιχείο και όχι για Μακεδονικό, όπως το εννοούν σήμερα οι Σκοπιανοί.Ο Γκρόλ ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, θερμός οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των οικονομικών ελευθεριών. Παρά τις  διαφορές στην  ιδεολογία τους, η οποία δεν επέτρεπε μακροζωία στην νέα κυβέρνηση, ο βασικός λόγος  διαφωνίας Τίτο- Γκρόλ ήταν η Μακεδονία. Ο Γκρόλ δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού Έθνους, γλώσσας, πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για μειωθεί η  δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Αποκαλούσε μάλιστα  την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».Αυτή η διαφωνία έγινε και η αφορμή  για το τέλος  της πολιτικής του καριέρας και της εξορίας του στο Λονδίνο.Έτσι, ανενόχλητα πλέον οι κομουνιστές άρχισαν να  κτίζουν την νέα Γιουγκοσλαβία, στην βάση της ισοτιμίας των 6 εθνών, των 11 εθνοτήτων και των αμέτρητων μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων δεν υπήρχαν ΜΟΝΟ η Ελληνική και η Βουλγαρική στην Λ.Δ.Μακεδονία.Γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι προθέσεις του Τίτο ήταν η προσάρτηση της Ελληνικής Μακεδονίας.

Διαβάζοντας και μελετώντας την σκέψη όλων των Γιουγκοσλάβων ιθυνόντων εκείνης της εποχής, βλέπουμε ότι οι περισσότεροι δεν έμεναν στο να θέλουν την Πέλλα, Φλώρινα Καστοριά, αλλά ζητούσαν ολόκληρη την Μακεδονία, μέχρι τα πομακοχώρια της Θράκης! Να θυμηθούμε εδώ ότι στην πολιορκία του Βυζαντίου οι «δήθεν φίλοι μας Σέρβοι» πήγαν με το μέρος του Σουλτάνου Μεχμέτ ΙΙ ή Μωάμεθ Β΄ του πορθητή σκάβοντας υπόνομους για να περάσουν κάτω από τη γη οι πολιορκητές και να μπουν στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) κατάφερε η ιδιοφυής προσωπικότητα του Ε. Βενιζέλου να ενώσει όλους τους Βαλκάνιους (μαζί και τους «περίεργους» Σέρβους) εναντίον των Τούρκων και απελευθερώσει την Μακεδονία για λογαριασμό των Ελλήνων. Ε!, αυτό μάλλον ποτέ δεν μπόρεσαν «να χωνέψουν οι Σέρβοι»και για το λόγο αυτό, δοθείσης ευκαιρίας άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα σφετεριζόμενοι κάθε τι που αφορούσε την Μακεδονία.

Ενέργειες φανατικών, όπως του αρχηγού του Σ.Ν.Ο.Φ. (Σλαβομακεδονικού Εθνικοαπελευθρωτικού Μετώπου) στρατηγού Αποστόλσκι, που μετέφερε το πυροβολικό του στην μεθόριο, στα υψώματα του Γευγελή, το 1944, με σκοπό να βομβαρδίσει την Θεσσαλονίκη και αποσοβήθηκε  ο βομβαρδισμός το τελευταίο ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ από τον ίδιο τον Τίτο. Επίσης, αναμφισβήτηταθα πρέπει να εξεταστεί ο ρόλος του Κ.Κ.Ε. στην Μακεδονία. Ο Τίτο περίμενε την νίκη του Δ.Σ.Ε. του Μάρκου Βαφειάδη στον ελληνικό εμφύλιο, για να κάνει την αλλαγή συνόρων. Ο Μάρκος Βαφειάδης είναι ένας από του δύο ξένους ήρωες των Σκοπίων. Ο άλλος είναι ο πρόεδρος Τίτο. Θα πρέπει επίσης να υπάρξει προβληματισμός γιατί μετά την απελευθέρωση από τη Γερμανική κατοχή μας δημιούργησαν οι ξένοι τον εμφύλιο πόλεμο. Μήπως για βρουν του Έλληνες διχασμένους και να μην μπορέσουν να διεκδικήσουν τα πραγματικά ανταλλάγματα που άξιζαν από τον πόλεμο αυτό; Γιατί χρησιμοποίησαν τους κομουνιστές προκειμένου να επιτύχουν τους σκοπούς τους; Τι ρόλο έπαιξαν οι δήθεν πατριώτες κομουνιστές στην προσπάθεια να καταλάβουν την εξουσία; Μήπως αν επικρατούσαν θα παραχωρούσαν ελληνικά εδάφη; Μήπως αυτό περίμενε ο Τίτο με την επικράτηση του Μάρκου Βαφειάδη; Πράγματι ο Τίτο στηρίζονταν πολύ στην νίκη του Δ.Σ.Ε. και του καπετάν Μάρκου Βαφειάδη, αλλά το Κ.Κ.Ε. η πολιτική πτέρυγα του Δ.Σ.Ε., ήταν δύσπιστο απέναντι στον Τίτο. Ο Τέμπο, μας εξηγεί το γιατί:

«Ήδη από πολύ νωρίς ανεξέλεγκτα σλαβικά ανταρτικά τμήματα εισέρχονταν στην Ελλάδα και προέβαιναν σε σφαγές και λεηλασίες. Φυσικά το Κ.Κ.Γ. δεν είχε καμία ανάμιξη σε αυτό.Ο Βάντσε Μιχαήλοφ, εγκάθετος των Βουλγάρων, στρατολογούσε τους κυνηγημένους από την Ελλάδα Μακεδόνες, τους μάζευε και τους οργάνωνε στη Μπίτολα (Μοναστήρι) και τους έστελνε στην Ελλάδα για σφαγές και λεηλασίες. Έτσι, οι Έλληνες κομουνιστές είχαν δίκαιο να είναι εν  μέρει δύσπιστοι. Εκτός αυτού υπήρχε και μια κακή προϊστορία. Ο κίνδυνος από τον Πανσλαβισμό ήταν κάποτε ορατός και ζητούσε επίμονα έξοδα στο Αιγαίο. Η πολιτική του Κ.Κ.Γ. όμως, δεν ήταν επεκτατική και βασίζονταν στην αρχή της ισοτιμίας των λαών και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Έλληνες κομουνιστές».

Ο Τέμπο ήταν αυτός που ήθελε αλλαγή συνόρων που προσδοκούσε η Γιουγκοσλαβία, τουλάχιστον με την προσάρτηση Καστοριάς, Φλώρινας και Πέλλας. Ο Τέμπο είναι ο αυτός που  κατηγορεί το Κ.Κ.Ε. ότι αδικαιολόγητα φοβάται, γιατί οι Γιουγκοσλάβοι κομουνιστές δεν ήταν κακοί και ιμπεριαλιστές σαν τους κακούς Πανσλαβιστές! (απλώς ήθελαν την μισή Μακεδονία για… ανθρωπιστικούς λόγους!). Αποκαλύπτει και τον λόγο που τελικά επιλέχτηκε να δημιουργηθεί αυτό το κράτος, αλλά και το λόγο που επιλέχτηκε«να βαπτιστεί Μακεδονικό» (άσχετα αν η διαμάχη με τον Στάλιν τον εμπόδισε να στηρίξει το Κ.Κ.Ε. μέχρι τέλους, ώστε να νικήσει ο Δ.Σ.Ε. στον Γράμμο και στο Βίτσι το 1949). Ισχυρίστηκαν κατόπιν ότι: «Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών τουΗ Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε ΠΥΡΗΝΑΣ και ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στο εγγύς ή στο ΑΠΩΤΕΡΟ  ΜΕΛΛΟΝ» (εδώ θα πρέπει να δούμε με προσοχή τις επιδιώξεις των Σλάβων ή Νοτιο-σλάβων ή πρώην Γιουγκοσλάβων). Έτσι απλά για να γνωρίζουμε τα βήματα που ακολουθήθηκαν για να φτάσουμε ως εδώ και τα βήματα που έχουν σκοπό να ακολουθήσουν μελλοντικά. Άρα το κρατίδιο και το «έθνος» αυτό το ίδρυσαν οι δημιουργοί του, όχι για να ζήσει σε αυτό ελεύθερα κάποιος Μακεδονικός λαός, αλλά προς εφαρμογή ενός μελετημένου σχεδίου αρπαγής της Μακεδονίας  από την Ελλάδα.

Ας περάσουμε τώρα στην περίοδο της δεύτερης φάσης του ελληνικού εμφυλίου (1946-49). Η Ελλάδα καίγονταν τότε από τις φλόγες του πολέμου Οι κομμουνιστές υπό την καθοδήγηση του Τίτο και της υπουργού εσωτερικών της Σερβίας Μίτρα Μίτροβιτς, που κατέστρωσε το όλο σχέδιο συνεργασία με τον Δ.Σ.Ε. επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγούμενου ειδεχθές έγκλημα το οποίο καταδικάστηκε από όλα τα κράτη τoυ κόσμου και από τον ΟΗΕ.

Το «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ».

Η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλε τα ίδια συμπεράσματα με την παγκόσμια ιστοριογραφία. Παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο σαν την «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1945-49» στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά μεταξύ Ελλήνων και «Μακεδόνων». Παρουσιάζεται σαν όργιο σφαγών επί των «Μακεδόνων» τόσο από τους «Μοναρχοφασίστες». Ένα όργιο, που ανάγκασε 28.000 παιδάκια, από 3 μηνών έως 12 ετών να ζητήσουν καταφύγιο στην αγκαλιά της ελεύθερης μάνας, της Λ.Δ. Μακεδονίας! Και στο τέλος οι γενναίοι Μακεδόνες αγωνιστές, εξορίζονται στα ξερονήσια του Aιγαίου, ενώ μεγάλο μέρος αυτών εξορίζεται  και προσφυγοποιείται στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία και φυσικά στην Γιουγκοσλαβία. «Οι Έλληνες μοναρχοφασίστες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μακεδόνων. Ακόμα και αγγλικό στρατό  έφεραν προς βοήθεια.Οι  Μακεδόνες  είχαν στον αγώνα αυτό μοναδική συμπαράσταση  στο γενναίο πρόσωπο του στρατηγού Βαφειάδη» γράφουν οι Σλάβοι.

Έτσι οι Μακεδόνες παρουσιάζονται σε όλα τα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, σαν ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου.  Όλα τα έντυπα, από τις εγκυκλοπαίδειες, τα πανεπιστημιακά, τα επίσημα ως τα πλέον ανεπίσημα, λαμπρύνουν την «Β΄Μακεδονική Επανάσταση  του 1946-49» και αμαυρώνουν την Ελλάδα για την αποτρόπαια γενοκτονία σε βάρος των «Μακεδόνων».Οργανώνονται συναντήσεις «Παιδιών φυγάδων του Αιγαίου», εκείνων των τριμηνίτικων και τετραμηνίτικων μωρών που αποφάσισαν από μόνα τους να καταφύγουν (προφανώς μπουσουλώντας, αν και τα τρίμηνα δεν μπουσουλάνε ακόμα!) στην Λ.Δ.Μακεδονία το 1948-49 για να γλιτώσουν από του Έλληνες γενοκτόνους! Παιδιά που έγιναν γενίτσαροι, ενώ οι γριές μανάδες τους στην Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο κυρίως, τα ψάχνουν ακόμα και σήμερα μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.

Στην συνέχεια η απομονωμένη (λόγω της σύγκρουσης Τίτο-Στάλιν το 1948) και εξαντλημένη Γιουγκοσλαβία, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια στηρίγματα, άρχισε, με εντολή των Αμερικανών, να προσεγγίζει την Ελλάδα και την Τουρκία δημιουργώντας το 1952 το βαλκανικό σύμφωνο, ένα σύμφωνο που σκοπό είχε να στηρίξει τον Τίτο σε περίπτωση επίθεσης από τον Στάλιν. Η Ελλάδα δηλαδή θα υπερασπίζονταν τον Τίτο και το δημιούργημα του, τους «Μακεδόνες». Οι σχέσεις  όμως των δύο κρατών ποτέ δεν ήταν αληθινά θερμές και συμμαχικές, (μπορώ να ισχυριστώ ότι καλύτερες ήταν οι σχέσεις με τους Βουλγάρους που ήταν φιλικές ή εχθρικές, παρά με τους Σέρβους που δρούσαν ύπουλα).  Αιτία για τις μη καλές  σχέσεις ήταν  οι συνεχείς προκλήσεις των Γιουγκοσλάβων για την Μακεδονία. Δεν υπήρχε διεθνές φόρουμ, δεν υπήρχε ξένος διπλωμάτης, που να  συναντιόνταν με διπλωμάτη του Τίτο και να μην του τίθονταν το θέμα της Μακεδονίας. Το 1964, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του ανθελληνισμού, ο Βλάχος Γ.Αβέρωφ, συναντήθηκε με τον επίσης Βλάχο και Ηπειρώτικης επίσης καταγωγής υπουργό εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, Κότσο Πόποβιτς και συμφώνησαν να παγώσει η γιουγκοσλαβική πλευρά την προπαγάνδα και την όξυνση, για να αναπτυχθούν οι διακρατικές σχέσεις. Και έτσι κύλησε μια ήρεμη περίοδος μέχρι το 1967. Τότε η γιουγκοσλαβική πλευρά ξέχασε την συμφωνία και ξαναέφερε το Μακεδονικό στην ημερήσια, καθημερινή, διάταξη. Αιτία, η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, η οποία τόλμησε να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στα ελληνο- σκοπιανά σύνορα στην Φλώρινα! Αυτό λοιπόν το θεώρησαν πρόκληση και το παιχνίδι ξαναφούντωσε, απομονωμένης ούσης της Ελλάδος διπλωματικά, λόγω Χούντας. Το 1969, αρχίζει δειλά μια επαναπροσέγγιση  που εξελίσσεται μέχρι το 1992. Τότε οΣτέλιος Παπαθεμελής, ως Υφ/γός παιδείας, κατοχυρώνει με νόμο την μη αναγνώριση των πτυχίων των πανεπιστημίων των Σκοπίων,  όχι για το επίπεδο σπουδών (το οποίο τότε ήταν πολλαπλώς ανώτερο των ελληνικών Α.Ε.Ι.. (Υπενθυμίζουμε ότι τον Γκλιγκόρωφ κυριολεκτικά τον ανασυναρμολόγησαν μετά την βομβιστική επίθεση που υπέστη,  και δεν τον έστειλαν στο Χιούστον που πάει ο Μητσοτάκης, η στο Χέρρφιλντ που πήγε ο Παπανδρέου), αλλά επειδή τα μαθήματα και τα πτυχία εκδίδονταν στην ανύπαρκτη “μακεδονική γλώσσα“. Οι Σκοπιανοί διαμαρτύρονται και προβάλλουν τις αγαθές τους διαθέσεις για την Ελλάδα. Γράφουν και λένε στον τύπο ότι τόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό, που μέχρι και «μεταπτυχιακά Μυκηνολογίας και έρευνα για την γραμμική γραφή Β΄ έχουν  εγκαθιδρύσει στα Πανεπιστήμια τους για να τον προβάλλουν. Εκδίδουν  επίσης, το περιοδικό «Ζωντανή Αρχαιότης» από το 1957».

Αξιέπαινη η προσπάθεια των Σκοπίων. Ξέρουν τι κάνουν. Γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα εγκαταβιούν πολλοί «προοδευτικοί» όλων των αποχρώσεων. Και από την άλλη  κάνουν και την δουλειά τους. Διότι χιλιάδες  ξένοι φοιτητές εισέρχονται και εξέρχονται  ως επιστήμονες από αυτά τα πανεπιστήμια.Να λοιπόν οι συνέπειες της υποβάθμισης των δικών μας σπουδών στα Πανεπιστήμια. Να που μας οδηγούν οι πολιτικές της ισοπέδωσης των σπουδών και του τρόπου εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Να η υποβάθμιση της Παιδείας μας που οδηγεί!.  Έφτιαξαν αυτά τα κέντρα για να παραχαράσσουν πιο εύκολα την ιστορία. Διότι σε αυτά εισέρχονταν και εξέρχονταν  χιλιάδες ξένοι φοιτητές ως διδάκτορες. Έτσι λοιπόν επιστήμη και πολιτική προχωρούν μαζί σαν ένα σώμα στην διπλανή χώρα. Αντίθετα στην Ελλάδα, κάποιοι εθνοπατέρες στην Αθήνα αντέδρασαν όταν  αποφασίστηκε να μετονομαστεί η Βιομηχανική Θεσσαλονίκης σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, για να «μην προκαλέσουμε  την καλή διάθεση των Σκοπίων»!

Το ιστορικό ινστιτούτο, παρά την Ακαδημία Επιστημών, των Σκοπίων και το επηρεαζόμενο από αυτό ινστιτούτο του Βελιγραδίου, έφτασαν το 1998 να απειλήσουν  την Ελλάδα μέσω  «επιστημονικής» έκδοσης, που υπογράφει ο Σέρβος «επιστήμονας» Δρ. Ντράγκαν Σούμποτις με αφορμή το  πρόβλημα του Κοσόβου. «Η Ελλάδα και η Βουλγαρία θα πρέπει να ασκήσουν όλη τους την επιρροή  προς την Αλβανία, να μην υποθάλπει τους Αλβανούς του Κοσόβου. Διότι η έκρηξη του Κοσόβου οδηγεί σε γενικό αναδίπλωμα του εθνικού προβλήματος στα Βαλκάνια και τότε θα βρεθεί και η Ελλάδα  σε αδιέξοδο, διότι,  είναι μια χώρα που δεν αναγνωρίζει μειονότητες και ανθρώπινα δικαιώματα. Αφ΄ ενός μεν κόπτεται για τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, αφ εταίρου δεν αναγνωρίζει τους Μακεδόνες, που αριθμούν εντός της Ελλάδος σε 220.000».

Στο βιβλίο για  την νεώτερη ιστορία  (την  μετά το 1944, την σοσιαλιστική), ο  καθηγητής στο Βελιγράδι  Στάνκοβιτς παραποιούσε  κάπως και τα λόγια του Στρατάρχη Τίτο προς τους Σκοπιανούς σε ανοικτή συγκέντρωση στα Σκόπια το  1945. «Ο Τίτο στις 11.05.1945, αντιτάχτηκε δημόσια  στο αίτημα των Μακεδόνων για αλλαγή των συνόρων με την Ελλάδα, λέγοντας στους Μακεδόνες: δεν γίνεται να αλλάξουμε σύνορα σε βάρος της Ελλάδος γιατί είμαστε σύμμαχοι. Θα απαιτήσουμε όμως να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα».Φυσικά αυτά που  δίδασκε και έγραφε ο Στάνκοβιτς στα βιβλία του μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ο περίφημος λόγος του Τίτο στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων στις 11.05.1945 ήταν ο εξής:

Τίτο: Έχετε όπλα;

Λαός: Εχουμεε!

Τίτο: Θέλετε να πολεμήσετε για την ελευθερία σας;

Λαός: Θέλουμεεε!

Τίτο: Εφόσον το θέλετε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Δεν θα αδιαφορήσουμε για την τύχη των  αδελφών μας, Μακεδόνων του Αιγαίου !

Τελειώνοντας με τη δημιουργία του κράτους των Σκοπίων του Τίτο να συνοψίσουμε τον πραγματικό λόγο της σύγκρουσής του με τον Στάλιν.Ο Τίτο επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία  μιας Παραδουνάβιας και Βαλκανικής ομοσπονδίας, υπό την ηγεσία του, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο της τρίτης υπερδύναμης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Ο Τίτο ήθελε να υποτάξει στην αυτοκρατορία που ονειρεύονταν την Βουλγαρία, την Βόρειο Ελλάδα, την Αλβανία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία. Η πληροφορία αυτή βασίζεται σε απόρρητη έκθεση του τότε αμερικανού πρέσβη στο Βελιγράδι Τζώρτζ Κάνον, προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον πρόεδρο Τρούμαν. Δημοσιεύτηκε στο επίσημο ιστορικό περιοδικό της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών «Istorija 20 og Veka» αρ. 2, του 1983, από τον ιστορικό Ντράγκισα Μούγκος.Έτσι οι Τίτο-Στάλιν διαφώνησαν για την μοιρασιά της εξουσίας και όχι για πατριωτικούς λόγους, όπως διδάσκονταν οι Σκοπιανοί και οι άλλοι Γιουγκοσλάβοι.

Ας παρακολουθήσουμε πως οι αρχαίες πηγές τοποθετούν τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες και ας οδηγηθούμε στον προβληματισμό γιατί συμβαίνουν αυτά.

  1. Ο Όμηρος εντάσσει στους Πανέλληνες και τους Μακεδόνες (Ομήρου Ιλιάδα Π΄ στ. 287-8.)
  2. Ο Ηρόδοτος αναφέρει, ότι οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Συκυώνιοι, οι Επίδαυροι και οι Τροιζήνιοι, που συμμετείχαν με τα πλοία τους στη ναυμαχία της Σαλαμίνος, ήταν έθνος Δωρικό και Μακεδονικό (Ηρόδοτου ιστορία Η΄ 43.).
  3. Οι ηγεμόνες της Μακεδονίας, που κατάγονται από τον Περδίκα, είναι Έλληνες. (Ηροδότου ιστορία Ε΄ 22). Ο ισχυρισμός των Σκοπιανών, ότι μόνο οι Τημενίδες βασιλείς της Μακεδονίας ήταν Έλληνες, καταγόμενοι από το Άργος της Πελοποννήσου, είναι εσφαλμένος. Τούτο προκύπτει από τους σωζόμενους καταλόγους των πολιτών Μακεδόνων που κέρδισαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι γνωστό ότι μόνο Έλληνες επιτρεπόταν να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γίνεται επομένως φανερό ότι και οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες.
  4. Ο Ηρόδοτος μας διηγείται, παραπέρα, για τη ζωή των βασιλέων της Μακεδονίας και το έμβλημα αυτών τα εξής(Ηροδότου ιστορία Η΄ 137-138): «Ήταν φυγάδες από το Άργος (Ορεστικό) τρία αδέλφια. Ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκας, απόγονοι του Βασιλέα Τημένου που κατάγονταν από τον Ηρακλή». Έγιναν υπηρέτες του βασιλέα της πόλης Λεβαίας στην περιοχή Πτολεμαΐδας της Μακεδονίας. Τούτος όμως, αντί να τους πληρώσει στο τέλος τους μισθούς τους, τους έδειξε στο δάπεδο ένα λαμπερό κύκλο με ακτίνες σχηματιζόμενες από το φως του ηλίου που έμπαινε από τη καπνοδόχο και τους είπε: «Μισθόν αποδίδωμι υμίν τον ήλιον». Ο Περδίκας του απάντησε τότε: «δεχόμεθα ω βασιλεύ τα προσφερόμενα», και με το μαχαίρι του χάραξε στο πάτωμα το σχήμα του κύκλου του φωτός του ήλιου με τις ακτίνες και προσποιήθηκε ότι τον πήρε ως μισθό και τον έβαλε στο κόρφο του. Αυτή είναι η ιστορία γέννησης του εμβλήματος των Μακεδόνων, του ήλιου με τις δεκαέξι ακτίνες, που βρέθηκε πάνω στη χρυσή λάρνακα της οστεοθήκης στο τάφο του βασιλέα της Μακεδονίας Φιλίππου Β΄ στη Βεργίνα. Το έμβλημα αυτό είναι γνήσια ελληνικό και χρονολογείται ήδη από τη τις αρχές της πρώτης χιλιετηρίδας π.Χ. Η προσπάθεια των Σκοπιανών να σφετεριστούν αυτό το σύμβολο, τοποθετώντας το στη σημαία τους, μόνο αγανάκτηση και οργή μπορεί να προκαλεί.
  5. O βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος Α΄ απευθυνόμενους πρέσβεις των Περσών, τους είπε: «Να αναφέρετε στο βασιλιά σας, που σας έστειλε, ότι ένας Έλληνας διοικητής της Μακεδονίας σας έκανε καλή υποδοχή». Και σε άλλο σημείο ο Αλέξανδρος Α΄ ομολογεί επίσης: «Αυτός τε γάρ Έλλην το γένος ειμί τωρχαίον και αντί ελεύθερης δεδουλωμένην ουκ αν θέλοιμι οράν την Ελλάδα» (Ηροδότου ιστορία Θ΄ 45, 2.).
  6. Ο Ηρόδοτος ξεχωρίζει τους Έλληνες Μακεδόνες από τους άλλους λαούςτης περιοχής όπως π.χ. τους Ιλλυριούς, που στιγμάτιζαν το σώματά τους με τατουάζ, και τους Θράκες, που αγόραζαν τις γυναίκες τους από τους γονείς τους με χρήματα. Οι Μακεδόνες, γράφει ο ιστορικός, ως Έλληνες απέφευγαν τα τατουάζ και έπαιρναν τις γυναίκες μόνο εφόσον αυτές έδιναν ελεύθερα τη συγκατάθεσή τους. Οι Μακεδόνες απέφευγαν επίσης τους ληστρικούς πολέμους με στόχο τις αρπαγές και τις καταστροφές (Ηροδότου ιστορία, Ε΄ 6).
  7. Ο κατεξοχήν ιστορικός του Μ. Αλεξάνδρου ο Αρριανός γράφει: «ότι ο Φίλιππος το 337 π.Χ. και ο Μ. Αλέξανδρος το 335 π.Χ. ορίστηκαν από όλους τους Έλληνες, πλην των Λακεδαιμονίων, αρχιστράτηγοι-αυτοκράτορες όλων των Ελλήνων» (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις A΄, 2.).
  8. Οι βασιλείς της Μακεδονίας Φίλιππος B΄ και M. Αλέξανδρος ορίστηκαν προστάτες του ιερού των Δελφών (Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις A΄, 2.). Πως αν δεν ήταν Έλληνες θα ορίζονταν προστάτες, αφού στις αμφικτυονίες των Δελφών γινόταν δεκτά μόνο μέλη από ήταν Έλληνες. Ο Παυσανίας, στο έργο του «Ελλάδας Περιηγήσεις», μας βεβαιώνει ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, διότι συμμετείχαν στις Αμφικτιονίες, στις οποίες εντάσσονταν ως μέλη αποκλειστικά Έλληνες (Παυσανία, Ελλάδας Περιηγήσεις, Φωκικά 8.).
  9. Ο γεωγράφος Στράβων, πριν ξεκινήσει την περιγραφή του υπολοίπου τμήματος της Ευρώπης, διευκρινίζει ότι «εστί μέν ουν Eλλάς καί η Mακεδονία»(Στράβων Γεωγραφικά αποσπάσματα Z΄, 9.).
  10. Ο Ισοκράτης τοποθετεί βέβαια τους Μακεδόνες, λόγω του βασιλικού καθεστώτος τους, εκτός των δημοκρατικών πολιτευμάτων, τονίζει όμως συγχρόνως κατηγορηματικά ότι πρόκειται για «ουχ αλλόφυλλον έθνος», αλλά για Έλληνες (Ισοκράτους, Φιλιππικός, ξε΄ 154. νβ΄ 127.).
  11. Ο ιστορικός Πολύβιος αναφέρει, ότι οι Μακεδόνες διέφεραν από τους βαρβάρους λαούς, διότι ως Έλληνες ήταν ελεύθεροι άνθρωποι και εξέφραζαν με παρρησία τη γνώμη τους ακόμη και στο βασιλέα τους, χωρίς να τον προσκυνούν με εδαφικές υποκλίσεις (Πολυβίου ιστορία Ε΄ 7.).
  12. Ο Πολύβιος διατυπώνει το συμπέρασμα, ότι είναι σεμνότερο και δικαιότερο να συμπεριλάβουμε στην ιστορία της Ελλάδας και τις νίκες και τα ανδραγαθήματα του Φιλίππου, διότι και οι Μακεδόνες ήταν Έλλήνες «Καίτοι γε πολλώ σεμνότερον ην και δικαιότερον και τη περί της Ελλάδας υπόθεσει τα πεπεραγμένα Φιλίππω συμπεριλαβείν ήπερ εν τη Φιλίππου τα της Ελλάδας» (Πολυβίου ιστορία Η΄ 11 και 13, 4).
  13. Η ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας προκύπτει με σαφήνεια και μέσα από τα κείμενα του Πλούταρχου. Τούτος, κατά την εξιστόρηση του βίου του Φλαμινίνου, τονίζει χαρακτηριστικά, ότι όλοι οι αγώνες που έκαναν μεταξύ τους οι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων με τους Μακεδόνες, μέχρι την ημέρα της κατάληψης της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, εξαιρουμένων μόνον των αγώνων με τους Πέρσες, έγιναν από Έλληνες προς Έλληνες (Πλουτάρχου, Βίοι παράλληλοι, Βίος Φλαμινίνου IA΄ 38).
  14. Ο ιστοριογράφος Διόδωρος συγκαταλέγει χωρίς ενδοιασμούς και το βασίλειο του Φιλίππου της Μακεδονίας στα ελληνικά κράτη, θεωρώντας ότι και η Μακεδονία ήταν Ελλάδα και οι Μακεδόνες Έλληνες (Διοδώρου ιστορία ΣΤ΄ 95.), ενώ ο ποιητής Αισχύλος στην αρχαιότερη τραγωδία του, τις «Ικέτιδες», παρουσιάζει τη Μακεδονία, από την Πίνδο και τη Δωδώνη μέχρι την κοιλάδα του Στρυμόνα ποταμού, ως περιοχή της Ελλάδας (Αισχύλου Ικέτιδες στ. 250.)
  15. Χαρακτηριστικό είναι π.χ. το αναφερόμενο στην Παλαιά Διαθήκη όραμα του προφήτη Δανιήλ. Ο προφήτης Δανιήλ αναφέρεται να βλέπει το 539 π.Χ. σε όραμα ένα κριό να στέκεται κοντά του. Τούτος είχε δύο κέρατα, που το ένα μεγάλωνε περισσότερο από το άλλο. Σε λίγο φάνηκε και ένας τράγος, ο οποίος είχε ανάμεσα στα μάτια του ένα εντυπωσιακό κέρατο. Ο τράγος όρμησε κατά του κριού οργισμένος και του έσπασε τα κέρατα. Κατά τη διάρκεια της ακμής της δόξας του τράγου έσπασε το μεγάλο κέρατό του και φύτρωσαν στη θέση του τέσσερα νέα κέρατα, στραμμένα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στην απορία του Δανιήλ περί του νοήματος του οράματος παρουσιάζεται ένας άνδρας και του δίνει την εξής ερμηνεία: Ο κριός είναι ο βασιλέας των Μήδων και Περσών Δαρείος Γ΄ ο Κοδομανός. Ο τράγος είναι ο βασιλέας των Ελλήνων Μ. Αλέξανδρος, ο οποίος το 331 π.Χ. στη μάχη του Γρανικού ποταμού συνέτριψε τη δύναμη (: τα κέρατα) του Δαρείου. Για τον παραπάνω λόγο, τον Μ. Αλέξανδρο τον παρίσταναν στα νομίσματα με κέρατο τράγου. Τούτο έσπασε βέβαια με το θάνατό του, στη θέση αυτού φύτρωσαν όμως τέσσερα νέα «κέρατα»: οι διάδοχοί του Μ. Αλεξάνδρου με τα τέσσερα βασίλεια. (Παλαιά Διαθήκη, Δαν. 8,21 ὁ τράγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων· καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὃ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος.). Ο τράγος των αιγών είναι ο βασιλεύς των Ελλήνων. Το μεγάλο κέρας, το οποίον ήτο ανάμεσα στους οφθαλμούς του, αυτός είναι ο πρώτος και μέγας βασιλεύς των Ελλήνων και η συντριβή του μεγάλου αυτού κέρατος και τα τέσσαρα αλλά, τα οποία αντ’ αυτού εφύτρωσαν, υποδηλώνουν τέσσαρας βασιλείς από το έθνος αυτό, οι οποίοι θα εγερθούν, χωρίς όμως να έχουν και την δύναμιν του πρώτου.

Όλα τα παραπάνω πιστεύετε ότι δεν τα γνωρίζουν; Τα γνωρίζουν και τα παραγνωρίζουν! Γνωρίζουν ότι η Μακεδονία ήταν και είναι Ελληνική. Προωθούν όμως οι ξένοι τη συμφωνία των Πρεσπών για τους δικούς τους σκοπούς. Ποιοί άραγε να είναι αυτοί; Ο εγκλωβισμός της Ρωσίας. Αν όμως έτσι είναι τα πράγματα γιατί οι δικοί μας πολιτικοί δεν είχαν το θράσος ή θάρρος να πουν: Σας δίνουμε να φτιάξετε τις βάσεις που θέλετε στη Θράκη αντί τα Σκόπια και έτσι θα γλιτώναμε αφενός από τις «Πρέσπες» και θα λύναμε και το θέμα των Μουσουλμάνων της Θράκης που σφετερίζονται οι Τούρκοι. Νομίζετε ότι αγαπάνε πραγματικά την Ελλάδα και θέλουν να λύσουν το πρόβλημα; Την Ελλάδα την αγαπάνε και θέλουν να τη φάνε και οι πολιτικοί γίνονται τα μαχαιροπήρουνα του φαγώματος!

Εμείς οι Έλληνες μπορεί να είμαστε ένα λαός ηρωικός, αλλά είμαστε και λαός προδοτών. Στα Μηδικά (δηλαδή στον πόλεμο Ελλήνων – Περσών 594 με την Ναυμαχία της ΛΑΔΗΣ ως και τις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου εναντίον της Περσίας υπήρξαν Έλληνες που «εμήδησαν» δηλαδή πήγαν με το μέρος τω Περσών. Συνελόντι ειπείν θα υπογραμμίσουμε τα εξής ονόματα: Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, Στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου οι Έλληνες που πήγαν στο πλευρό του Δαρείου ήταν πολλοί περισσότεροι απ αυτούς που πήγαν με το μέρος του Αλεξάνδρου. Κυρίως αυτοί ήταν οι Λακεδαιμόνιοι και όσοι ήταν υπό την επιρροής τους, μάλιστα δε οι Κρήτες, οι οποίοι και στασίασαν όταν ψευδώς διαδόθηκε η φήμη ότι ο Αλέξανδρος πέθανε. Στάλθηκε τότε στην Κρήτη ο ναύαρχος Αμφοτερός, ο οποίος και επανέφερε τους Κρήτας υπό τον Αλέξανδρο. Μάλιστα είναι γνωστό (όπως αναφέρει ο Αρριανός ότι οι τριακόσιες περσικές πανοπλίες που χαρίστηκαν στην Αθηνά στον Παρθενώνα συνώδευε επιγραφή που έλεγε[1.16.7] ἀποπέμπει δὲ καὶ εἰς Ἀθήνας τριακοσίας πανοπλίας Περσικὰς ἀνάθημα εἶναι τῇ Ἀθηνᾷ ἐν πόλει· καὶ ἐπίγραμμα ἐπιγραφῆναι ἐκέλευσε τόδε· Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων.

Αλλά και οι Έλληνες αργότερα «στάθηκαν» στο πλευρό του Κύρου όταν θέλησε να καταλάβει την βασιλεία από τον αδελφό του Αρταξέρξη και των οποίων τις περιπέτειες να γυρίζουν στην Ελλάδα περιγράφει ο Ξενοφών στο έργο του η κάθοδος των Μυρίων.

Η Κωσταντινούπολη έπεσε με προδοσία των Γενουατών του Γαλατά (έδωσαν λάδι που με αυτό άλειφε τον αυτοσχέδιο δρόμο για να μεταφέρει τα πλοία στον Κεράτιο), με την αυτομόληση του Urban (Ουρβανός) έφτιαξε το κανόνι που δεν έφτιαξαν οι Βυζαντινοί.

Στη νεότερη ιστορία ο Δημήτρης Νενέκος  στα πρώτα χρόνια της επανάστασης του 1821 ήταν ένας από τους πιο γνωστούς και ικανούς οπλαρχηγούς στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας. Ο αρβανίτικης καταγωγής στρατιωτικός ήταν πολύ ικανός αλλά είχε και ένα μεγάλο ελάττωμα. Ήταν τρομερά φιλόδοξος και δεν δίσταζε να πατήσει επί πτωμάτων (στην περίπτωσή του αυτό ισχύει κυριολεκτικά)  προκειμένου να ανελιχθεί στην ιεραρχία. Ο Κολοκοτρώνης εξοργίστηκε με τη στάση του Νενέκου, είπε το ιστορικό «τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους» και εξαπέλυσε μια δίχως προηγούμενο τρομοκρατία σε βάρος της τρομοκρατίας του Ιμπραήμ! Παράλληλα, έδωσε εντολή να εντοπιστεί και να εκτελεστεί ο Νενέκος, πάση θυσία, πράγμα που έγινε από τον αδελφό του Αθανάσιου Σαγιά που έχει δολοφονήσει ο Νενέκος λίγο πρωτύτερα!  Αλλά και στη σύγχρονη ιστορία, στη Γερμανική κατοχή πολλοί με ονοματεπώνυμο έγιναν καταδότες των Γερμανών, και αργότερα με την απελευθέρωση λίγοι ήταν που πλήρωσαν για τις πράξεις τους.

Η προδοσία επομένως είναι μέσα στο αίμα της ράτσας μαςκαι μάλιστα σήμερα που η αμοιβή της προδοσίας από την εποχή του Ιούδα έχει αυξηθεί πάρα πολύ! Το θέμα είναι εμείς τι θα κάνουμε;  Θα είμαστε με το μέρος του Λεωνίδα ή του Εφιάλτη;  Θα θέλαμε να είμαστε απόγονοι του Κολοκοτρώνη ή του Νενέκου;  Θα είμαστε με το μέρος της Αντιγόνης ή της Ισμήνης; Η Αντιγόνη παρακούει για τις διαταγές, είναι αγέρωχη. Η Ισμήνη είναι συμβιβαστική, πείθεται στις διαταγές!Εδώ μπορεί να εξηγηθεί γιατί αποσύρεται η Αντιγόνη από τα σχολεία μας!  Μήπως τα παιδιά δε θα πρέπει να έχουν «φρόνημα Αντιγόνης»; Πιστεύουν άραγε πως με το να μη διδάσκονται Αντιγόνη δεν θα αποκτήσουν αγωνιστικό φρόνημα; Το αγωνιστικό φρόνημα καλλιεργείται σήμερα μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία. Τα μέσα επικοινωνίας είναι τόσα και τέτοια που καλλιεργούν ασυνείδητα μέσα από τις διαδικασίες αλληλεπίδρασης το αγωνιστικό φρόνημα.

Ένα άλλο θέμα που αξίζει πραγματικά να θιγεί είναι η σχέση εκκλησίας – κράτους! Δεν θα πρέπει να είναι ανταγωνιστική, αλλά να είναι συμμαχική. Τούτο μας διδάχτηκε από το Βυζάντιο στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους (626 μ. Χ.) αλλά υπήρξαν και περίοδοι που ήταν ανταγωνιστική έως αδιάφορη η σχέση εκκλησίας – κράτους (εικονομαχία, και προς το τέλος της πτώσης της Βασιλεύουσας όταν επικράτησε ο «ορθόδοξος φονταμενταλισμός» όπου οι ορθόδοξοι προτιμούσαν το «τούρκικο φέσι» από την «Παπική τιάρα». Στους ανά τους αιώνες για την αποτίναξη του τούρκικου ζυγού λαός (κλέφτες, αρματωλοί, χαΐνηδες) και εκκλησία συμπλέουν. Θα πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε ότι στην Ρωσία των Σοβιέτ και όταν το Γ΄ Ράιχ έκανε επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης ο Στάλιν κάλεσε το μητροπολίτη Μόσχας και συζήτησε όλη τη νύχτα μαζί του και ζήτησε τη συνδρομή της εκκλησίας εναντίον του Γ΄ Ράιχ. Αυτό δε γίνεται μάθημα στους νεοκουμμουνιστές, δεν παίρνουν κάποιο πραράδειγμα; Αυτοί ήταν άλλου είδους ηγέτες! Αναρρωτιέται κανείς έχει τέτοιους ηγέτες η Ελλάδα σήμερα; Έχει ας πούμε ένα ηγέτη που να πει. Μεταφέρω την πρωτεύουσα του κράτους στη Θεσσαλονίκη, όπως έκανε ο τεράστιος Βενιζέλος το 1916-17 και να «κόψει τα πόδια» όσων επιζητούν τη Μακεδονία δική τους. Είπαμε αν κοιτάμε λίγο και τους γείτονες τι κάνουν! Οι Τούρκοι μετέφεραν την πρωτεύουσα από την Κων/πολη στην Άγκυρα!  Οι «Σκοπιανοί» (τώρα Βορειο-Μακεδόνες) ανέδειξαν ηγέτες, όπως ο Κίρο Γκλιγκόρωφ και όταν ήταν έτοιμος να δει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, τότε του έβαλαν μια βόμβα και τον παραμόρφωσαν για να φύγει από την πολιτική σκηνή και να περάσουν οι «δυνατοί» τα δικά τους. Είναι ανυποχώρητοι οι άνθρωποι αυτοί. Συνεπώς ξεφεύγει μέσα από τις δυνατότητες της επίλυσης του Σκοπιανού θέματος διακρατικά και έχει πάρει διαστάσεις παγκόσμιες. Στο πλαίσιο αυτό υπακούει τόσο η κυβέρνηση της Ελλάδος όσο και των Σκοπίων. Έτσι γίνεται προσχώρηση ή «εξαγορά βουλευτών» λένε κάποιοι άλλοι για να ψηφίσουν τη συμφωνία τόσο στα Σκόπια όσο και στην Ελλάδα.Για ποιο λόγο σήμερα που και πάλι αναφαίνονται μύρια θέματα εξωτερικά και εξωτερικά γίνεται προσπάθεια για διαχωρισμού εκκλησίας κράτους; Για ποιο λόγο υπογράφονται συμφωνίες (πχ Πρεσπών) κατ άλλους ωφέλιμες και άλλους επιζήμιους για την πατρίδα;

Όλοι γνωρίζουν ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική! Χιλιάδες επιγραφές ελληνικές και ονόματα, αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη και στους αρχαίους συγγραφείς όπως δείχτηκε ήδη.Δυστυχώς επιζητείται ο τεμαχισμός της από διάφορα κέντρα εξουσίας, και βρέθηκε ο κατάλληλος τρόπος. Έχουν τη συνταγή να το κάνουν αυτό ανέκαθεν! Στην Επανάσταση του 21 δημιουργήθηκε ο Εμφύλιος και λίγο έλλειψε να πάνε όλα χαμένα! Αλλά με τα χρήματα που έδωσαν στην Ελλάδα τη χρέωσαν να τους πληρώνει για χρόνια! Δημιουργήθηκε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος το 1897 και χρέωσαν ξανά υπερβολικά την Ελλάδα με πολλές αποζημιώσεις για να μην μπορέσει να ορθοποδήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι και τότε που πτώχευσε η Ελλάδα και σήμερα που επίσης πτώχευσε αναλάβαμε Ολυμπιακούς Αγώνας (1896-2004). Ήρθαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι και απελευθερώθηκαν τα ελληνικά εδάφη από τον Τουρκικό ζυγό. Δεν έπρεπε όμως η Ελλάδα στο τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου να είναι η χώρα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών! Βρήκαν τρόπο να τη μικρύνουν ξανά! Δημιουργήθηκε ο ξεριζωμός του Ελληνισμού από τη Μ. Ασία.  Στο διάστημα του μεσοπολέμου (1924-1939) η Ελλάδα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ και της πληγές της. Εντωμεταξύ ήρθε ο Ελληνοιταλικός και Ελληνογερμανικός πόλεμος, η κατάληψη της Κρήτης, το κατοχικό δάνειο και η Αντίσταση, που εξουθένωσαν κυριολεκτικά την Ελλάδα! Στο τέλος αυτού του πολέμου δημιουργήθηκε ο εμφύλιος και είδαμε ανωτέρω τι ρόλο έπαιξε ο Δ.Σ.Ε. του Βαφειάδη και τι προσδοκούσε ο Τίτο από τον πόλεμο αυτό.Πέτυχε σημαντικές νίκες κατά του Ελληνικού Στρατού εφαρμόζοντας ένα ιδιότυπο τύπο πολέμου δι’ ενεδρών. Το 1947 ορίστηκε ως πρωθυπουργός της προσωρινής κυβέρνησης. Ωστόσο όμως το 1949 απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα του κομουνιστικού στρατού από το Ζαχαριάδη ως Τιτοικός που ήθελε τη συνέχιση του Παρτιζάνικου αγώνα. Ο Βαφειάδης παρέμεινε εξόριστος στη Σοβιετική Ένωση και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1983. Το 1984 με πρωτοβουλία δημοσιογράφων συναντήθηκε με τον παλιό του αντίπαλο στον εμφύλιο Θρασύβουλο Τσακαλώτο από τη μεριά του Ελληνικού Στρατού και τονίστηκε η ανάγκη εθνικής συμφιλίωσης. Έστω και αργά κατάλαβε ο Βαφειάδης ότι οι ενέργειές του στην περίοδο του εμφυλίου ήταν ενέργειες που έβλαψαν τη χώρα του, καθώς το Σκοπιανό πρόβλημα ήταν επί θύρας. Ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι αν υ συμπεριφορά του Βαφειάδη υπήρξε προδοτική για τη χώρα της περίοδος της αντιστασιακής δράσης του στοιχιζόμενος με τις απόψεις του Τίτο της Γιουγκοσλαβίας που όπως είδαμε πριν είχε βλέψεις κατάκτησης ελληνικών εδαφών.

Και ερχόμαστε τώρα στη σύγχρονη συμφωνία των Πρεσπών! Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα κυβερνήθηκε πότε δημοκρατικά (βασιλευόμενη ή προεδρική δημοκρατία) είτε δικτατορικά. Ποτέ μια αριστερή κυβέρνηση (αν εξαιρεθεί το ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστική κυβέρνηση) δεν είχε την εξουσία στη χώρα. Συνήθως εναλλάσσονταν στην εξουσία οι Δεξιοί με τους Κεντρώους. Μετά όμως το οικονομικό πρόβλημα στη χώρα που κληροδότησαν ανίκανες να διαχειριστούν τα οικονομικά κυβερνήσεις και πολιτικοί άτολμοι που δεν έπαιρναν αποφάσεις όταν έπρεπε και όπου έπρεπε χωρίς να λογαριάζουν τα πολιτικά κόστη και εξαντλώντας τις τετραετίες ως όριζε ο νόμος, προχώρησαν ξανά το 2015 σε εκλογές αλλά ο αγανακτισμένος λαός μη αντέχοντας πια το οικονομικό ξεζούμισμα, ψήφισε στις 25 Ιανουαρίου του 2015 και βρέθηκε πρώτο κόμμα ο «ΣΥΡΙΖΑ». Δεν μπορούσε αυτοδύναμα να σχηματίσει κυβέρνηση και υποστηρίχτηκε από τους ΑΝ.ΕΛ γι αυτό. Το πρώτο διάστημα όμως της διακυβέρνησης δεν τα πήγαν τόσο καλά με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε νέα πιο επαχθή μνημόνια και να επιβάλλουν τα «κάπιταλ κοντρόλ» στους έλληνες πολίτες. Πολλοί τότε σκέφτηκαν ότι ψήφισαν αριστερά για να υπάρξει ελπίδα αλλά αυτή η κυβέρνηση κραδαίνει «λεπίδα» στο λαιμό του ελληνικού λαού. Έκανε δημοψήφισμα προτείνοντας στον λαό να ψηφίσει ΟΧΙ και όταν υπερψήφισε το «όχι» το μετέτρεψε σε ΝΑΙ. Η αρθογραφία της εποχής το αποτυπώνει εύγλωττα: «Το ελληνικό δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 5 Ιουλίου του 2015 θα γραφτεί στις μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου, αφού πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός καταφέρνει να διαστρεβλώσει τόσο εύκολα την κρίση και τη βούληση του λαού.Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. δεν περίμενε αυτό το αποτέλεσμα, κάτι που επιβεβαίωσαν με συνεντεύξεις τους και ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου.Μπορεί η επικράτηση του «Όχι» να ήταν μεγάλη και εντυπωσιακή αυτό όμως δεν εμπόδισε την Κυβέρνηση Τσίπρα να συμφωνήσει με τους Δανειστές τους όρους για ένα τρίτο μνημόνιο το οποίο όμως είχε απορριφθεί από την πλειοψηφία του λαού». Η αριστερή λοιπόν κυβέρνηση αντί να αποσύρει ΕΝΦΙΑ κλπ. όπως υποσχόταν έφερε νέο μνημόνιο επαχθέστερο και φόρτωσε τον ελληνικό λαό με περισσότερα χρέη, υποκύπτοντας στα θέλω της παγκόσμιας δύναμης. Όπως η αριστερά δια του Βαφειάδη εξαπέλυσε εμφύλιο πόλεμο με απώτερο σκοπό του «παγκοσμίου κυβερνητικού συστήματος» να μην απαιτήσει η Ελλάδα το μερτικό που δικαιούνταν από τις καταστροφές που υπέστη το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έτσι και τώρα μια αριστερή κυβέρνηση υποκύπτει στα θέλω του παγκόσμιου συστήματος με τίμημα να κρατηθεί στην εξουσία.

Και αφού είδε το παγκόσμιο σύστημα την προθυμία της κυβέρνησης «να ενδίδει» σκέφτηκε ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «στριμώξει» περισσότερο τη Ρωσία με το να εντάξει τα ΣΚΟΠΙΑ στο ΝΑΤΟ και να εγκαταστήσει στο έδαφός του οπλικά συστήματα μεσαίου ή μακρού βεληνεκούς που θα στοχεύουν τη Ρωσία! Αντί αυτό να το εκμεταλλευτούν οι δικοί μας πολιτικοί, αν είχαν το ΥΨΟΣ του Βενιζέλου, όπως έκανε το 1916 που σχημάτισε κυβέρνηση στην Θεσσαλονίκη πηγαίνοντας κόντρα στα ανάκτορα, οι σύγχρονοι πολιτικοί να καλέσουν το παγκόσμιο σύστημα δίνοντας χώρο στη Δυτική Θράκη για τις βάσεις του και έτσι θα αποτρέπονταν και οι βλέψεις των Οθωμανών στη Δυτική Θράκη. Αντ΄ αυτού προχώρησαν στη λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών» με σκοπό την αλλαγή του ονόματος του κράτους τν Σκοπίων σε «Βόρεια Μακεδονία» για να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ και να εγκατασταθούν εκεί οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ. Ένα θέμα που σέρνεται επί δεκαετίες λόγω αδιαλλαξίας των ΣΚΟΠΙΩΝ η τωρινή κυβέρνηση αποφάσισε με συνοπτικές διαδικασίες να επιλύσει.

Τι είναι όμως η συμφωνία των Πρεσπών. Πρόκειται για μια διακρατική (δυο κρατών) συμφωνία που συνομολογήθηκε ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ελληνικής δημοκρατίας και της πρώην Γιουκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας με σκοπό την επίλυση του ονόματος. Υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου του 2018 στο ορεινό χωριό  Ψαράδες του νομού Φλώρινας που βρίσκεται στην περιοχή των Πρεσπών. Η συμφωνία προέβλεπε την έγκρισή της από το κοινοβούλιο της πρώην Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και από το λαό της χώρας με δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2018 ενώ το 2019 αναμένεται να τεθεί προς ψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων. Η συμφωνία προβλέπει την αλλαγή του ονόματος της πΓΔΜ σε Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και με την Ελλάδα να δεσμεύεται ότι θα αναγνωρίσει την υπηκοότητα του πολίτη της χώρας αυτής ως Μακεδονική/Πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας και θα συμφωνήσει ότι η επίσημη γλώσσα της χώρας θα είναι η μακεδονική γλώσσα. Σημειώνεται ότι στα πλαίσια της συμφωνίας, η υπηκοότητα δεν θα καθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκει ο κάθε πολίτης ενώ όσον αφορά την γλώσσα γίνεται σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτήν της αρχαίας ελληνικής μακεδονικής και της νοτιοσλαβικής ή καλύτερα μια βουλγαρική διάλεκτος. Παράλληλα, το πλήρες κείμενο συμπεριλαμβάνει τις διευκρινίσεις του ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ, οι οποίες εμπεριέχονται στη ρηματική διακοίνωση με την οποία ενημερώθηκε η Αθήνα για την ολοκλήρωση των συνταγματικών αλλαγών στη γειτονική χώρα.

 

 

Η ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η ρηματική διακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της ΠΓΔΜ προς το αντίστοιχο ελληνικό που ενημερώνει για τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Περιλαμβάνει, δηλαδή, τις τέσσερις τροποποιήσεις του Συντάγματος της ΠΓΔΜ (XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI) που ψηφίστηκαν και τον ειδικό συνταγματικό νόμο που τις θέτει σε ισχύ.

Η πρώτη (XXXIII) τροποποίηση του Συντάγματος αναφέρει ότι όπου αναφέρεται στο κείμενο του Συντάγματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» πλέον θα αναγράφεται «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Εξαίρεση γίνεται για το άρθρο 36 που αναφέρεται στην εξασφάλιση ειδικών κοινωνικών δικαιωμάτων στους βετεράνους του «Αντιφασιστικού Αγώνα» και όλων των αγώνων για των «μακεδονικών εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων», για τους «αναπήρους πολέμου και όσων εκδιώχτηκαν ή φυλακίστηκαν για τα ιδανικά της διακριτής ταυτότητας του «μακεδονικού λαού» και της «μακεδονικής ταυτότητας».Το άρθρο αυτό, παρόμοιο με άλλα ανάλογα στα συντάγματα των μεταγιουγκοσλαβικών κρατών, ρυθμίζει ζητήματα συντάξεων βετεράνων, των οικογενειών τους κ.λπ.

Η δεύτερη (XXXIV) τροποποίηση αφορά το προοίμιο του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, όπως αυτό είχε τροποποιηθεί μετά τη «Συμφωνία της Οχρίδας» το 2001, που έφερε το τέλος του παρ’ ολίγο εμφυλίου πολέμου. Αφαιρείται η φράση «όπως και πολίτες που είναι τμήμα» και η οποία φράση προηγείτο της παράθεσης των υπόλοιπων εθνοτήτων («λαών») της γειτονικής χώρας. Η αλλαγή αυτή οδηγεί σε μια «ισότιμη» παράθεση και των υπόλοιπων «λαών» (αλβανικού, τουρκικού, βλάχικου, σερβικού, ρομά, βοσνιακού) χωρίς να φαίνεται πλέον ότι έχει πιο περίοπτη θέση ο «μακεδονικός λαός».

Η Τρίτη (XXXV)τροποποίηση αφορά προσθήκη στο άρθρο 3 του Συντάγματος: «η Δημοκρατία θα σέβεται την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των γειτονικών κρατών». Η διατύπωση αυτή, που εντάσσεται στο πλαίσιο της δέσμευσης για αποφυγή αλυτρωτικών θέσεων, ενισχύει την ισχύουσα διατύπωση ότι «δεν υπάρχουν εδαφικές αξιώσεις προς γειτονικά κράτη».

Η τέταρτη τροποποίηση XXXVI αφορά την αλλαγή του άρθρου 49.  Το νέο έχει ως εξής:

«Η Δημοκρατία θα προστατεύει, εγγυάται και καλλιεργεί τα χαρακτηριστικά και την πολιτιστική κληρονομιά του μακεδονικού λαού.Η Δημοκρατία θα προστατεύει τα δικαιώματα και συμφέροντα των υπηκόων της που ζουν ή κατοικούν στο εξωτερικό.Η Δημοκρατία θα φροντίζει  για τη διασπορά του μακεδονικού λαού  και τμήματος του αλβανικού λαού, του τουρκικού λαού, του βλάχικου λαού, του σερβικού λαού,  του ρομά λαού, του βοσνιακού λαού και άλλων και θα καλλιεργεί και θα προωθεί τους δεσμούς με την πατρίδα.Κάνοντάς αυτό η Δημοκρατία δεν θα αναμειγνύεται με τα κυρίαρχα δικαιώματα άλλων κρατών και τις εσωτερικές υποθέσεις του».

 

Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ο συνταγματικός νόμος στο πρώτο άρθρο του, ξεκαθαρίζει ότι οι συνταγματικές αλλαγές θα τεθούν σε ισχύ όταν τεθεί σε ισχύ και η ίδια η Τελική Συμφωνία για την Επίλυση των Διαφορών (η «Συμφωνία των Πρεσπών» της 17ης Ιουνίου 2018), τερματιστεί η ισχύς της Ενδιάμεσης Συμφωνίας που είναι σε ισχύ αυτή τη στιγμή, καθιερωθεί η στρατηγική σχέση των δύο μερών και κυρωθεί το Πρωτόκολλο Εισδοχής της «Βόρειας Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ. Ο νόμος κάνει σαφές ότι εάν δεν τηρηθούν οι παραπάνω συνθήκες, που αφορούν και τη στάση της ελληνικής πλευράς, δεν θα τεθούν σε ισχύ και οι αλλαγές στο σύνταγμα.

Στο δεύτερο άρθρο κάνει σαφές πλέον η ιθαγένεια θα είναι μακεδονική/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας, όπως προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών και δεν θα ορίζει ή προκαθορίζει την εθνότητα των πολιτών. Είναι η γνωστή επιπλέον αποσαφήνιση που προτάθηκε και από αλβανούς βουλευτές και που υπογραμμίζει και ρητά τη διάκριση ιθαγένειας και εθνότητας. Στο ίδιο άρθρο αποσαφηνίζεται ότι στα προσωπικά και ταξιδιωτικά έγγραφα η αναφορά της ιθαγένειας θα αναγράφεται στη «μακεδονική γλώσσα» και για όσους δεν ομιλούν τη «μακεδονική γλώσσα» και στο αλφάβητο που αυτοί χρησιμοποιούν.

Το ίδιο άρθρο ορίζει ότι από την ισχύ εφαρμογής των σχετικών αλλαγών το επίθετο που θα προσδιορίζει το κράτος, τα κρατικά σώματα και τους δημόσιους θεσμούς θα είναι συμβατό με το όνομα του κράτους είτε στην πλήρη μορφή του («Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας») είτε στη σύντομη («Βόρεια Μακεδονία»).

Το άρθρο 3 ορίζει ότι τα επίσημα έγγραφα και τα έγγραφα της δημόσιας διοίκησης για διεθνή χρήση θα προσαρμοστούν στη νέα ονομασία μέσα σε 5 χρόνια, ενώ το άρθρο 4 προβλέπει ότι τα επίσημα έγγραφα και άλλα έγγραφα της δημόσια διοίκησης που προορίζονται για εσωτερική χρήση επίσης θα αλλάξουν μέσα σε μια πενταετία αλλά με σημείο αφετηρίας το άνοιγμα του αντίστοιχου κεφαλαίου της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ.

Το άρθρο 5 παραθέτει ονομαστικά το σύνολο των γειτονικών κρατών των οποίων την εδαφική ακεραιότητα σέβεται.

Το άρθρο 6 ορίζει ότι οι συνταγματικές αλλαγές θα τεθούν σε ισχύ μαζί με τον συνταγματικό νόμο, δηλαδή μαζί με την πλήρωση των προϋποθέσεων που αφορούν και τις ελληνικές κινήσεις (κύρωση συμφωνίας κ.λπ.).

ΟΙ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠ.ΕΞ ΤΗΣ ΠΓΔΜ

Το κείμενο της ρηματικής διακοίνωσης του υπουργείου Εξωτερικών υπενθυμίζει ότι ο χαρακτηρισμός της ιθαγένειας (nationality) ως «μακεδονικής/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονία» δεν αναφέρεται σε «εθνότητα» (ethnic affiliation / ethnicity) και διευκρινίζει ότι η αναφορά «μακεδονική γλώσσα» αναφέρεται στην επίσημη γλώσσα του δεύτερου συμβαλλόμενου μέρους της «Συμφωνίας των Πρεσπών» όπως αυτή αναγνωρίστηκε από την Τρίτη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων που έλαβε χώρα στην Αθήνα το 1977 και ανήκει στην ομάδα των νοτιο-σλαβικών γλωσσών. Για ποια γλώσσα γίνεται όμως λόγος; Στο μνημειώδες έργο του σπουδαίο Έλληνα γλωσσολόγου Ν. Κοντοσόπουλου «Οι γλώσσες και διάλεκτοι της Ευρώπης», Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, τόμ. Β΄  σελ. 539 τονίζεται: «Η διάλεκτος της νότιας Γιουγκοσλαβίας (σ.σ. δηλαδή FYROM) είναι ιδίωμα βουλγαρικό ανάμεικτο με μερικά Σερβοκροατικά γλωσσικά χαρακτηριστικά». Για ποια Μακεδονική γλώσσα λοιπόν γίνεται λόγος; Όπως σχολίασε κορυφαίος Αμερικάνος διεθνολόγος είναι προφανές ότι ο κάθε Σλάβος του γειτονικού κράτους θα μπορεί να δηλώνει, επιδεικνύοντας και το νομιμοποιημένο από την Ελλάδα διαβατήριό του ότι είναι «Μακεδόνας» και μιλάει «μακεδονικά». Δεν θα συμπληρώνει «ξέρετε είμαι πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» και ότι «η γλώσσα μου ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών»!Από την άλλη, με την κύρωση της Συμφωνίας, η αναγνώριση τέτοιας γλώσσας (χωρίς προσδιορισμό) θα αποκτήσει ισχύ και στο εσωτερικό δίκαιο της Ελλάδας. Το άρθρο 1.8 της Συμφωνίας ορίζει: «Από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας […] τα Μέρη θα χρησιμοποιούν το όνομα και τις ορολογίες του άρθρου 1.3 για όλες τις χρήσεις και για όλους τους σκοπούς erga omnes, (Erga omnes είναι λατινική φράση η οποία χρησιμοποιείται συνήθως σε νομικά θέματα και έχει την έννοια: “έναντι όλων”. Μια δικαστική απόφαση αναφέρεται ότι έχει ισχύ δεδικασμένου erga omnes, και ισχύει, δηλαδή για όλους, και όχι μόνο όσον αφορά τα συμβαλλόμενα / ενδιαφερόμενα μέρη (inter partes).Στο ζήτημα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η συμφωνία που υπογράφηκε μεταξύ των δυο κρατών (Ελλάδας και ΠΓΔΜ), προέβλεπε ότι το νέο όνομα της χώρας Σεβέρνα Μακεντόνιγια (Βόρεια Μακεδονία) θα ισχύει erga omnes, έναντι όλων και όχι μόνο μεταξύ των δυο συμβαλλομένων κρατών.) ήτοι, εσωτερικά, σε όλες τις διμερείς σχέσεις τους και σε όλους τους περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς». Το erga omnes δεν αφορά μόνον την ΠΓΔΜ. Η Συμφωνία αναφέρεται στα «Μέρη». Επομένως, είναι erga omnes και για την Ελλάδα αυτή η ονομασία.Με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να δεσμεύσει-εγκλωβίσει την Αθήνα.Και είναι λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα θα μπορεί να αποκαλεί τη γλώσσα αυτή διαφορετικά. Η κυβερνητική πλευρά «καθησυχάζει» τον ελληνικό λαό με ανακρίβειες, πράττοντας το αντίθετο όπως ακριβώς μετέτρεψε ένα πεντακάθαρο ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ΝΑΙ όπως είδαμε ανωτέρω.

 

Κρίσεις επί της συμφωνίας

Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως η Συμφωνία βασιζόταν εξαρχής στον εξής οδικό χάρτη: Η ΠΓΔΜ θα προχωρούσε σε αλλαγές στο Σύνταγμά της, έτσι όπως προβλέπουν οι «Πρέσπες». Βασική αλλαγή ήταν αυτή της συνταγματικής ονομασίας από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Επίσης, η Συμφωνία προβλέπει ότι αναφορές στο Σύνταγμα που παρέπεμπαν σε αλυτρωτισμό ή σε μειονοτικές διεκδικήσεις θα αφαιρούνταν ή θα τροποποιούνταν. Τέλος, ακυρώνει τον ρητό σφετερισμό της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς από τα Σκόπια.

Γλώσσα, υπηκοότητα, μακεδονικός λαός και μακεδονικό έθνος

Με τη διπλωματική διακοίνωση, όμως, η Ελλάδα δίνει γλώσσα, υπηκοότητα και λαό. Και αυτό, καθώς στη διπλωματική διακοίνωση αναφέρεται για πρώτη φορά ο όρος «Μακεδονικός» λαός. Η αλλαγή του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (σε «Βόρεια Μακεδονία») πρακτικά αναιρείται από το γεγονός ότι, με τη Συμφωνία, ο λαός της γειτονικής χώρας θα αποκαλείται «μακεδονικός» (και όχι «βορειομακεδονικός»).
Επίσης, ο όρος nationality, που θα αναγράφεται στα διαβατήρια μπορεί να μεταφραστεί και ως εθνικότητα και ως ιθαγένεια. Εάν δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις από την πλευρά των Σκοπίων θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί ο όρος citizenship που σημαίνει ξεκάθαρα ιθαγένεια. Είναι σαφές δηλαδή πως οι Σλάβοι της γειτονικής χώρας θα εκμεταλλευτούν τη δυνατότητα που τους δίνει η διπλή ερμηνεία του nationality για να ισχυρίζονται ότι είναι εθνοτικά Μακεδόνες. Ακόμα, όμως, και εάν αποδεχθεί κάποιος ότι το nationality αφορά στην ιθαγένεια και όχι στην εθνικότητα, τότε γιατί η ιθαγένεια ονομάζεται «μακεδονική» και όχι βορειομακεδονική;Η ιθαγένεια είναι η νομική σχέση του πολίτη με το κράτος. Σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες του κόσμου, το όνομα της ιθαγένειας είναι παράγωγο της κρατικής ονομασίας. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση παραβιάστηκε αυτός ο κανόνας; Γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα το δέχτηκε; Εντύπωση, μάλιστα, προκαλεί ότι η Αθήνα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι οι Αλβανοί της ΠΓΔΜ, για προφανείς λόγους θα προτιμούσαν στα διαβατήρια να αναγράφεται citizenship: Βορειομακεδόνας. Ο Νίκος Κοτζιάς, όμως, δεν χρησιμοποίησε αυτό τον μοχλό πίεσης προς το δίδυμο Ζάεφ-Ντιμιτρόφ για να εξασφαλίσει το αυτονόητο. Αυτό που ανεξαιρέτως ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Η ρηματική ανακοίνωση λοιπόν αναφέρεται ρητώς σε «μακεδονικό» λαό. Κάτι που δεν είχε ποτέ δεχτεί μέχρι τώρα η Ελλάδα. Είναι προφανές ότι οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ θέλουν μέσα από το όνομα «Μακεδόνας» να νομιμοποιήσουν το ιδεολόγημά τους περί «μακεδονικού έθνους». Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από το γεγονός ότι και στο τροποποιημένο Σύνταγμα υπάρχουν αναφορές στον «μακεδονικό λαό».Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η αναγνώριση από την Ελλάδα ύπαρξης «μακεδονικής γλώσσας». Με τη συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα αναγνωρίζει στο άρθρο 1.3 «μακεδονική γλώσσα», και μάλιστα με τη ρητή και ανακριβή αναφορά ότι ως τέτοια είχε αναγνωριστεί από το 1977. Αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα: Αφού και τα Σκόπια αναγνωρίζουν ότι η γλώσσα τους ανήκει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών,γιατί λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν απαίτησε να ονομαστεί σλαβομακεδονική; Οι Σλάβοι είχαν κάθε συμφέρον να περάσει αυτό που τελικά πέρασε, επειδή στόχος τους ήταν να νομιμοποιήσουν μέσα από τη Συμφωνία των Πρεσπών το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, πράγμα που συνέβη.

 

Εγείρεται ζήτημα νομιμότητας της Συνταγματικής Αναθεώρησης

Όσον αφορά τη συνταγματική αναθεώρηση υπάρχει ένα ζήτημα νομιμότητας, δεδομένου ότι φέρει την υπογραφή του προέδρου της Βουλής και όχι του Προέδρου της Δημοκρατίας Ιβανώφ, όπως προβλέπεται. Η μεθόδευση αυτή έγινε, επειδή ο πρόεδρος Ιβανώφ αρνήθηκε κατηγορηματικά να υπογράψει.

Δεδομένου ότι η θητεία του λήγει το επόμενο διάστημα, θα μπορούσε η διαδικασία να παγώσει, προκειμένου το νέο Σύνταγμα να υπογραφεί από το νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Μία τέτοια καθυστέρηση ήταν εναντίον των πολιτικών σκοπιμοτήτων και στις δύο χώρες οπότε και οδηγηθήκαμε σε αυτή την παρατυπία, την οποία ενδεχομένως να επικαλεστεί στο μέλλον μία κυβέρνηση του VMRO.

Ένα ακόμα προβληματικό σημείο είναι το γεγονός ότι στάλθηκαν οι τροποποιήσεις, χωρίς να σταλεί το τελικό κείμενο των τροποποιήσεων. Πώς μπαίνουν αυτές μέσα στο κείμενο; Αυτό εγείρει ένα σημαντικό ζήτημα: Πώς μπορούν οι βουλευτές να ψηφίσουν ένα κείμενο που δεν έχει ακόμα την τελική μορφή του; Είναι πράγματι αδιανόητο να μην υπάρχει κατατεθειμένο το ενιαίο κείμενο του Συντάγματος των Σκοπίων, το οποίο είναι προαπαιτούμενο συζήτησης.

Το άρθρο 36 παραβιάζει τη Συμφωνία

Η δημοσιοποίηση του κειμένου της ρηματικής διακοίνωσης επιβεβαίωσε ότι οι Σλάβοι της ΠΓΔΜ κινήθηκαν κακόπιστα και όσον αφορά στις συνταγματικές αλλαγές. Στο άρθρο 36 του Συντάγματος παραμένει ο όρος «Μακεδονία» και τα παράγωγά της. Ο Ζόραν Ζάεφ πρόβαλε τη δικαιολογία ότι η εν λόγω αναφορά έχει ιστορική διάσταση: «Η Δημοκρατία εγγυάται συγκεκριμένα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και σε όλους τους “μακεδονικούς” εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, στους ανάπηρους πολέμου, σε εκδιωγμένους και φυλακισμένους για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του “μακεδονικού λαού” και της “μακεδονικής” πολιτειακής υπόστασης όσο και στα μέλη των οικογενειών τους χωρίς μέσα υλικής και κοινωνικής διαβίωσης. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται από το νόμο». Έχει, άραγε, αναρωτηθεί η κυβέρνηση Τσίπρα ποιοι είναι αυτοί οι «μακεδονικοί» εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι; Προφανώς αναφέρεται στη διεκδίκηση της ελληνικής Μακεδονίας.

Στο Σύνταγμα υπάρχει ρητή αναφορά στο «μακεδονικό κράτος» [Македонскиот државност]. Πρόκειται για σαφή παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία ορίζει: «Ο επιθετικός προσδιορισμός για το κράτος, τα επίσημα όργανά του και τις άλλες δημόσιες οντότητες θα ευθυγραμμίζεται με το επίσημο όνομα του Δευτέρου Μέρους ή το σύντομο όνομα ήτοι «της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» ή «της Βόρειας Μακεδονίας» (άρθρο 1.3.ζ).Είναι μια αφορμή να ισχυριστούν οι βουλευτές ότι: δεν ψηφίζουμε διότι παραβιάσατε αυτά και αυτά και αυτά! Διορθώστε τα για ψηφίσουμε! Δεν ξέρει αυτή η κυβέρνηση να λέει ΟΧΙ;

Το πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται κυρίως σε ό,τι αφορά τις αναφορές σε «μακεδονικό λαό». Συγκεκριμένα στην σελίδα με αριθμό 2 γίνεται ξεκάθαρη αναφορά. «Η Δημοκρατία (της Βόρειας Μακεδονίας) θα προστατεύει, εγγυάται και ενισχύει τα χαρακτηριστικά και την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά του μακεδονικού λαού». Αναφορά γίνεται και στον «μακεδονικό λαό» της διασποράς, για τον οποίο θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα: «Η Δημοκρατία θα προνοεί για τη διασπορά των Μακεδόνων, του μακεδονικού λαού και τμήματος των Αλβανών, των Τούρκων, των Βλάχων και άλλων, προάγοντας τους δεσμούς με την πατρίδα». Συνολικά υπάρχουν τρείς αναφορές σε «μακεδονικό λαό», οι οποίες ίσως και ανοίγουν κερκόπορτα για μελλοντικές ερμηνείες.Πέντε χρόνια… και βλέπουμε για την αλλαγή ονομασίας. Το άρθρο 3 ορίζει ότι τα επίσημα έγγραφα και τα έγγραφα της δημόσιας διοίκησης για διεθνή χρήση θα προσαρμοστούν στη νέα ονομασία μέσα σε πέντε(!) ολόκληρα χρόνια, ενώ το άρθρο 4 προβλέπει ότι τα επίσημα έγγραφα και άλλα έγγραφα της δημόσια διοίκησης που προορίζονται για εσωτερική χρήση επίσης θα αλλάξουν μέσα σε μια πενταετία, αλλά με σημείο αφετηρίας το άνοιγμα του αντίστοιχου κεφαλαίου της ενταξιακής διαδικασίας στην ΕΕ! Γιατί άραγε η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχτηκε αυτή την άσχετη διασύνδεση;

«Μακεδονία» και «Μακεδόνας» στο άρθρο 7

Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε, ότι η ίδια Συμφωνία των Πρεσπών περιλαμβάνει και το άρθρο 7. Σε αυτό οι δύο χώρες συνομολογούν ότι χρησιμοποιούν τις έννοιες «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» με αναφορά σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά. Για την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 7(2) αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και τον ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κληρονομιά. Η ΠΓΔΜ δεσμεύεται με το άρθρο 7(3) ότι με αυτούς τους όρους ορίζει μια διαφορετική παράδοση και κληρονομιά και με το άρθρο 7(4) δεσμεύεται ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό και την κληρονομιά και τον πολιτισμό της ελληνικής Μακεδονίας. Το άρθρο 7 της Συμφωνίας εν μέρει λύνει το πρόβλημα του σφετερισμού από τους Σλάβους της ΠΓΔΜ της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς. Σίγουρα, αυτό δεν είναι ορισμός ιθαγένειας. Είναι ορισμός ταυτότητας.

Παραμένει το ζήτημα μακεδονικών μειονοτήτων.

Το σημερινό άρθρο 49 του Συντάγματος αναφέρει: «Η Δημοκρατία φροντίζει για το καθεστώς και τα δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν στον μακεδονικό λαό σε γειτονικές χώρες, καθώς και τους Μακεδόνες αποδήμους, βοηθά την πολιτισμική τους ανάπτυξη και προωθεί τους δεσμούς με αυτούς. Η Δημοκρατία φροντίζει για την πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική ζωή και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών της Δημοκρατίας στο εξωτερικό». Αυτή η τροποποίηση θα αντικαταστήσει το Άρθρο 49 και την Αλλαγή ΙΙ στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αυτοί λοιπόν που θα κληθούν να ψηφίσουν ας έχουν υπόψη τους και αυτό! Η εξουσία στη δημοκρατία έχει «κοντά πόδια» και μετέπειτα θα κατηγορηθούν ως προδότες και θα στηθούν δικαστήρια και αυτό μόνο αρκεί για να σκεφτούν πολλές φορές τι πρόκειται να πράξουν.

Τα προβλήματα που απορρέουν από τη συγκεκριμένη τροπολογία είναι ότι διατηρείται η διάκριση ανάμεσα σε πολίτες της ΠΓΔΜ που κατοικούν στο εξωτερικό και σε «Μακεδόνες», που επίσης κατοικούν εκτός των συνόρων της χώρας. Η αλλαγή που επιχειρείται είναι εντελώς προσχηματική. Αντί για «Μακεδόνες» που κατοικούν σε γειτονικές χώρες, η αναφορά γίνεται σε «Μακεδόνες» που κατοικούν στο εξωτερικό που προφανέστατα περιλαμβάνει βεβαίως και τις γειτονικές χώρες. Εάν δεν δρούσαν κακόπιστα, το Σύνταγμα θα έπρεπε να αναφέρεται σε διασπορά ή αποδήμους. Είναι δηλαδή ένα κρίσιμο άρθρο μια που αναφέρεται ουσιαστικά στο εάν και σε ποιο βαθμό η πλευρά της ΠΓΔΜ εγείρει θέματα «μακεδονικών» μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες.

Τέλος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στη Συμφωνία των Πρεσπών, για να ξεκινήσει η Ελλάδα την κύρωση της Συμφωνίας και του Πρωτοκόλλου ένταξης στο ΝΑΤΟ, θα πρέπει η ΠΓΔΜ να ολοκληρώσει όλες τις εσωτερικές διαδικασίες στο σύνολό τους. Και, μάλιστα, καθ’ ολοκληρίαν. Παρ’ όλα αυτά, η ΠΓΔΜ προσπαθεί με μία επεξήγηση τροπολογίας να αλλάξει μονομερώς τη Συμφωνία. Ορίζει ότι οι αλλαγές του Συντάγματός της ψηφίζονται μεν τώρα, αλλά θα ισχύσουν μετά την κύρωση (α) της συμφωνίας των Πρεσπών από την Ελλάδα και (β) του πρωτοκόλλου εντάξεως της ΠΔΓΜ στο ΝΑΤΟ. Είναι αυτό ακριβώς που είχαν ζητήσει οι οκτώ βουλευτές του VMRO όταν αποσκίρτησαν και ψήφισαν υπέρ της συνταγματικής μεταρρυθμίσεως. Πρόκειται για σαφή παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

 

Ποιοι αντιτάσσονται;

Δεν είναι μόνο ότι η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας στέκεται απέναντί της, αλλά πλήθος διεθνολόγων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, ακόμα και διπλωματών προειδοποιούν για τις ολέθριες συνέπειες που θα υπάρξουν για την Ελλάδα, σε περίπτωση που ψηφιστεί τελικά η «λεόντεια» και «ετεροβαρής» Συμφωνία. Είδαμε με ποιο τρόπο διαλύθηκε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα για τη Μακεδονία για να μη φανεί το πλήθος του κόσμου που αντιτάσσεται σε αυτή την συμφωνία.

Ο «Διπλωματικός Κύκλος Συνταξιούχων Πρέσβεων», μάλιστα, με επιστολή του επιχειρεί να αποδημήσει τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, σ’ ένα κείμενο που φέρει την υπογραφή δεκαοκτώ πρώην πρέσβεων.Το υπουργείο Εξωτερικών, σε μία προσπάθειά του να κυκλοφορήσει επίσης ένα εγχειρίδιο υπέρ της συμφωνίας, δίνει απαντήσεις σε πέντε βασικά ερωτήματα που αφορούν στο έθνος, στην εθνικότητα, στην ιθαγένεια, στη γλώσσα και στα εμπορικά σήματα. Σε αυτό, έμφαση δίνεται και στο κέρδος που θα έχει η Ελλάδα αλλά και στο πώς θα διασφαλιστεί, εάν υπάρξει υπαναχώρηση από επόμενη κυβέρνηση.

Τελική κρίση για τη «Συμφωνία των Πρεσπών»

Οι Έλληνες βουλευτές είναι ανάγκη να καταναλώσουν πολύ χρόνο και σκέψη μελετώντας τα πάντα και κρίνοντας το μέλλον του ελληνικού τόπου. Ενδεχόμενα κρίνονται πολλά περισσότερα από μια τοπική ειρήνη, αλλά δεν είναι της ώρας να γίνει αναφορά. Τα συμφέροντα τα παγκόσμια είναι μεγάλα και αφορούν την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στη «Βόρεια Μακεδονία». Για το λόγο αυτό η συμφωνία των Πρεσπών ξεφεύγει από τα διακρατικά όρια και γίνεται συμφωνία οικουμενική. Τυχαίνει η επίλυση της να βρίσκεται στα χέρια ενός κόμματος της ελληνικής αριστεράς -του ΣΥΡΙΖΑ- που φέρεται να έχει τη βούληση να το πράξει. Δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι αν έχουν κατανοήσει οι άνθρωποι που το απαρτίζουν το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης. Μήπως αυτό που δεν κατάφερε στα χρόνια του εμφύλιου  να πράξει η αριστερά, δηλαδή να μικρύνει την έκταση της Ελλάδας, το  κάνει τώρα η σύγχρονη αριστερά;

Άλλοτε υπήρξε πάλι η αριστερά με τη δημιουργία του εμφύλιου (1946-1949) ανάγκασε την Ελλάδα να ασχολείται με αυτό το θέμα αντί να ασχολείται με το μερτικό που δικαιούνταν εναντίον των κατακτητών, αφού ήταν με την πλευρά των νικητών. Σήμερα πάλι η λεγόμενη προοδευτική αριστερά θέλει να λύσει ένα πρόβλημα που χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα, λέγοντας ή και πιστεύοντάς το ότι είναι για το καλό της. Τα ίδια πίστευε η ίδια κυβέρνηση ότι μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ ήταν για το καλό της χώρας και τελικά ήρθε το τρίτο και το πιο βαρύ μνημόνιο! Μήπως πιστεύοντας και τώρα επιβάλλει νομοθετικά μιασυμφωνία η οποία θα είναι η αρχή του διαμελισμού της χώρας; Η μεν αριστερά μετά τον πόλεμο έκανε την Ελλάδα φτωχότερη οικονομικά η δε σημερινή αριστερά μήπως κάνει την Ελλάδα φτωχότερη  εδαφικά πράγμα που θα φανεί μελλοντικά;

Για όλους τους παραπάνω λόγους η «συμφωνία των Πρεσπών», αν δεν ζητηθεί να αφαιρεθούν επιπλέον επίμαχα θέματα που είναι σε βάρος της Ελλάδος, πριν ψηφιστεί τελικώς, είναι επιζήμια για τη χώρα!

[1]Μετά από την κατάργηση των Λατινικών και  την αποδόμηση της διδασκαλίας της Ιστορίας στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έρχεται νέα υπουργική εγκύκλιος  η οποία εξαιρεί  το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών από τα εξεταζόμενα γραπτώς μαθήματα Γενικής Παιδείας στις προαγωγικές εξετάσεις της Β΄ Λυκείου πλαισιώνοντας έτσι με νέα μέτρα την πολιτική της προϊούσας υποβάθμισης των φιλολογικών μαθημάτων. Με δεδομένο ότι στη Β΄ Λυκείου διδάσκονται δυο κορυφαία κείμενα μείζονος μορφωτικής αξίας, η Αντιγόνη και ο Επιτάφιος Λόγος του Περικλέους, καταλαβαίνει κανείς το πώς οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής αντιλαμβάνονται τη γενική παιδεία: χωρισμένη σε δύο ομάδες, οι οποίες σε τελευταία ανάλυση αντιστοιχούν σε διάκριση πρωτευόντων και δευτερευόντων μαθημάτων -σύμφωνα με την παλιά εκπαιδευτική ορολογία.(Από δημοσίευση του Alfa/vita)

 





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.