επίμελεια: Βασιλική Παπουτσάκη
Τη βραδιά της Ανάστασης , καίμε τον Ιούδα. Ένα άδειο ρούχο , άλλοτε γεμισμένο με άχυρα,με κελύφη σαλιγκαριών στο χέρι. Σε μια φωτιά (φουνάρα) που από μέρες πριν ετοιμάζουμε, κουβαλώντας ξύλα και βάτα. Σ’ ένα ανταγωνισμό για την καλύτερη και μεγαλύτερη φουνάρα από όλες τις ενορίες ή από τα γύρω χωριά! Ίσως είναι έντονη ανάγκη για αποτίναξη κάθε είδους προδοσίας…
Αλλά και τα στοιχεία της φύσης θέλουν να εκδικηθούν τον άνθρωπο που πρόδωσε τονΧριστό. Οι κάτοικοι της Λευκάδας πιστεύουν ότι η συκιά, το δέντρο από το οποίο είχε κρεμαστεί ο Ιούδας, “έχει ίσκιο βαρύ κι όποιος κοιμηθεί από κάτω πεθαίνει”. Το ίδιο καταραμένες θεωρούνται ότι είναι η βρωμοξυλιά, ή αλλιώς ο αζώγυρος στην Κρήτη, και οι αγριοχαρουπιές στην Αιτωλία, που λέγονται μάλιστα και “δέντρα του Ιούδα”.
Για τον αζώγυρο λέει η παράδοση ότι κάποτε ήταν δεντράκι που είχε υπέροχη μυρωδιά. Απ΄ αυτό το δεντράκι κρεμάστηκε ο Ιούδας και από τότε έχασε τη μυρωδιά του.
Γι αυτό το λόγο, δεν ξεχνούν ποτέ να βάλουν έστω ένα κλαδί αζώγυρου στη «φουνάρα του Ιούδα».
Σε χωριό της Κρήτης καίμε και τη Γρα Σαρακοστή. Μια γριά που κατεβαίνει από τα όρη και τρυπώνει το Μεγάλο Σάββατο στο σωρό με τα ξύλα….
Καλή Ανάσταση!!
