Ωδή στη SPINALONGA ή fragmenta musicalia

ΩΙΔΗ ΕΙΣ SPINALONGA

Ή

FRAGMENTA MUSICALIA

 

«Εδώ ας σταθώ.

 Κι ας δω κ΄ εγώ την φύσι λίγο»

πάνω στις ακίδες των ακάνθων,

ανάμεσα στα απαγορευμένα χαλάσματα,

κάτω από τους αιώνιους κέδρους και τα πεύκα με τα τζιτζίκια.

Εδώ ας σταθώ

στα μπαλκόνια που ατενίζουν τον κόσμο

με τα φώτα που λαμπυρίζουν τη νύχτα

και τη ζωή –όχι τη δική τους-

που κυλάει αμέριμνη.

Εδώ ας σταθώ

στους λιγοστούς καφενέδες κάτω απ΄ τις κληματαριές

με τα στυφά σταφύλια της οργής, τα λιάτικα,

και τις άδειες αυλές με τις τοξωτές καμάρες,

στην εκκλησιά με το θλιβερό σήμαντρο

που αντήχησε ελάχιστα με αληθινά χαρμόσυνο ήχο.

Εδώ ας σταθώ

στο γώνιασμα προς την ανοιχτή θάλασσα

που φύλαγαν οι βιγλάτορες τις επιδρομές των βαρβάρων,

στην τελευταία κατοικία της δημοσιάς

με τους λιγοστούς ξύλινους σταυρούς,

όπου έφταναν οι παροικούντες με τα αόρατα πρόσωπα.

Εδώ ας σταθώ

στις στενές αμμουδιές του ορίζοντα,

όπου παιχνίδιζαν τα κύματα σε αυτοσχέδια παιχνίδια παιδιών,

στην εσοχή του μοναχικού βράχου

κι ας ακούσω

τον ήχο του τσέλου, του φλάουτου, του κόρνου,

το κλάμα του βιολιού

που ενορχηστρώθηκε στην αντίστιξη της φυγής του ανθρώπου.

Εδώ ας σταθώ

«Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά».

Τα μουσικά σπαράγματα μετέτρεψαν

την πύλη της κολάσεως

σε θυρανοίξια και Έξοδο ελευθερίας.

 

Ζωή Παπαδάκη

23 Ιουνίου 2017





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.