“Με…Νου, Αρωματόκηπος και Ευεξία, ανακαλύπτοντας μυστικά των βοτάνων”

Αν η Ελλάδα ήταν δυό θεία δώρα και μόνο, θα ήταν ελιά και ελαιόλαδο, θα ήταν βότανα του βουνού. Στο γευστικό μας κύτταρο θα κατοικούν πάντα η ευωδιά του ζεστού χαμομηλιού και του βουνίσιου τσαγιού, παρηγοριά στις παιδικές αρώστιες μας, η ρίγανη των ψητών της γιορτής και της καθημερινής, η αύρα του θυμαριού κάτω από τις πατούσες μας στα ηλιόλουστα καλοκαιρινά γυμνά βήματα των διακοπών, η αρμπαρόριζα στο γλυκό σταφύλι και η μαστίχα του πασχαλιάτικου τσουρεκιού. Η φύση που μας μεγάλωσε έχει ανεξίτηλα χαράξει στη μύτη μας το ζαλιστικό άρωμα βοτάνων γνωστών και άγνωστων, όλα κατοικούν μέσα μας, ακόμη κι αν ποτέ μας δεν βάλαμε δίκταμο σε μια ταραμοσαλάτα, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε το θρούμπι από την κοψιά του.

Χρόνια και καιρούς τώρα, η νέα εναλλακτική συνείδηση της ιατρικής αλλά και της μαγειρικής, μιλά για τα βότανα, τα βάζει στο φλιτζάνι, στο πιάτο και στις γλάστρες μας, επιμένει για τις μαγικές τους ιδιότητες, επικαλείται τον Ιπποκράτη και τη νοστιμιά. Άφθονο μελάνι έχει εκθειάσει τα μοναδικά τους χαρίσματα, μέρα δεν περνά που να μην ακούσουμε πως η αγριοντριανταφυλλιά, ο κρόκος και όλοι οι γήινοι συγκάτοικοί τους κάνουν καλό σε τούτο και στο άλλο.

Αυτό το «καλό» ήταν πάντα η δική μου παγίδα, η απορία μου, ένα αναπάντητο ερωτηματικό, όταν χαμένη στη μετάφραση της ευεργεσίας, στεκόμουν αναποφάσιστη πάνω από το μπρίκι με την αγνή λουίζα στο άλλο χέρι: πόση να βάλω, κάθε πότε να την πιω και πόσες απαιτεί το σύστημά μου για να δει άσπρη μέρα; Και άραγε τί μπορεί να πάθεις από υπερβολική δόση ματζουράνας; Η ευκολία της internet πληροφορίας έρχεται να θολώσει έτι περαιτέρω το ήδη μουντό τοπίο, τα χιλιάδες δημοσιεύματα δίνουν την πληροφορία μισή, αναμασούν, αναπαράγουν, στο δια ταύτα τόσης εμβρύθειας, εν τέλει η λαϊκή σοφία της προγιαγιάς στο χωριό ήξερε πολύ καλύτερα τα μυστικά του φασκόμηλου από μας τους πληροφορημένους, γραμματιζούμενους της πόλης.

Και ξαφνικά, κάνει ξαστεριά πάνω από τον απέραντο αρωματόκηπο της μεσόγειας χώρας μας: ένας βιολόγος, μια γεωπόνος, μια υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και μια φαρμακοποιός συναντιούνται στο επιστημονικό πεδίο της βοτανολογίας, ενώνουν τις γνώσεις και την αγάπη τους, κατεβάζουν μια τεράστια βιβλιογραφία και βάζουν τον κήπο στη σωστή του θέση: όλα όσα ήθελες να ρωτήσεις για τα βότανα αλλά κανείς δεν μπορούσε να σου απαντήσει με ακρίβεια, η ιστορία, οι ιδιότητες, η δράση και η καλλιέργειά τους σε ένα κείμενο που διαβάζεται σαν ευωδιαστό μυθιστόρημα. Μόλις τελειώσεις, σου έχει ανοίξει διπλά η όρεξη: να στήσεις το δικό σου περιβόλι ακόμη και στο μικρό περβάζι της πολυκατοικίας, να μπεις εδώ και τώρα στην κουζίνα για να μαγειρέψεις πιάτα ευωδιαστά που δεν σου έχει προτείνει κανείς μέχρι τώρα. Γιατί ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό σου πως ένα τσάι του βουνού μπορεί να αρωματίσει το ψωμί, πως το αγριοτριαντάφυλλο μπορεί να μαρινάρει ένα σκουμπρί, πως το δίκταμο πάει με τα αμπελοφάσουλα, πως το χαρούπι μαγειρεύεται με το κρέας και πώς η μπεσαμέλ-άκου να δεις-παίρνει άλλη γεύση με έναν σιδηρίτη-που ναι, είναι μια από τις πάμπολλες ποικιλίες του βουνίσιου τσαγιού, που δεν είναι μόνον ένα.

Τα βότανα της αρχαιότητας, τα γιατροσόφια πριν τη σύγχρονη ιατρική, τα μυριστικά του αρχέγονου ελληνικού ορίζοντα ξαναβρίσκουν στον «Αρωματόκηπο» τη δεύτερη ευκαιρία τους. Μια καινούρια μαγειρική ιδέα τα ξαναβάζει στην κατσαρόλα μας από την πόρτα της νέας γεύσης, της απλής συνταγής, της νοστιμιάς που κάνει «καλό». «Καλό» έγκυρο, «καλό» με άποψη.