Από τα πιο συνηθισμένα σαρακοστιανά του τόπου μας είναι τα λουμπούνια οι θέρμοι των αρχαίων, τα λούπινα της κοινής.
Η κατανάλωσης τους κατά την Σαρακοστή, περίοδο που συνδέεται με τα Ψυχοσάββατα δηλαδή την επικοινωνία με τους νεκρούς, διαιωνίζει παραδόσεις των αρχαίων μας προγόνων. Σύμφωνα με τον Λουκιανό, τα λουμπούνια ήταν μέρος των δείπνων της χθόνιας θεάς Εκάτης, δηλαδή θεότητας που σχετιζόταν με τον Κάτω Κόσμο.
Φυτρώνουν στην επιφάνεια του εδάφους άσχετα με το βάθος που θα φυτευτούν γι αυτό και η κατάρα που λένε ακόμη σε διάφορα χωριά όπως στον Άγιο Σπυρίδωνα και στη Νέα Πραισό :
« Απού να σε ξεράσει η γη, ετσά που ανεξερνά το λουμπούνι »
Δηλαδή να μην σε δεχτεί η γη όταν πεθάνεις. Πίσω από αυτή την κατάρα υπάρχει ανάμνηση παλιών παραδόσεων για τον Καϊάφα τον αρχιερέα που δίκασε τον Χριστό οι οποίες λένε πως:
Οι Ρωμαίοι έβαλαν τον Πιλάτο και τον Καϊάφα σε ένα πλοίο για να τους οδηγήσουν στη Ρώμη και να τους δικάσουν. Όταν το πλοίο άραξε στην Κρήτη πέθανε ο Καϊάφας.
«Τον έθαβαν αλλά η γη τον ανεξέρνα όπως ανεξερνά το λουμπούνι. Εφτά φορές τον-ε θάψανε και πάντα η γη τον εξέρνα. Στο τέλος τον επετρώσανε ή κατά άλλη παράδοση τον-ε ρίξανε στη θάλασσα στον Αφορεσμένο του Μεραμπέλλου». Οι θρύλοι θέλουν τον τάφο του σε διάφορα μέρη της Κρήτης όπως κάπου προς το Παλαίκαστρο.
πηγή: http://praisos.blogspot.gr/