«Τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ» Δέκα γνωστοί Χανιώτες θυμούνται

Είναι για πολλούς η πιο αγαπημένη γιορτή του χρόνου. Φώτα, στολίδια, δώρα, μουσικές, γελαστά πρόσωπα αποτελούν συνήθως το σκηνικό των Χριστουγέννων, χωρίς να λείπουν φυσικά και oι δυσκολίες ή οι απώλειες.

Λένε πως οι πιο δυνατές αναμνήσεις των Χριστουγέννων είναι αυτές των παιδικών μας χρόνων. Ωστόσο και οι ενήλικες χριστουγεννιάτικες στιγμές έχουν το δικό τους ενδιαφέρον!

Το zarpanews.gr ζήτησε από δέκα γνωστούς Χανιώτες να θυμηθούν τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Διαβάστε τις ιστορίες τους και απολαύστε τις όπως κι εμείς! Χρόνια Πολλά!

Νάνσυ Αγγελάκη – Πολιτικός μηχανικός, δημοτική Σύμβουλος Χανίων

agelaki_nancyΗ γέννηση του Θεανθρώπου στέλνει το μήνυμα της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της πίστης στις καρδιές των ανθρώπων. Το μήνυμα των Χριστουγέννων, στη δύσκολη οικονομικά συγκυρία, στην οποία δοκιμάζονται οι αντοχές μας σε προσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό επίπεδο, προβάλει πιο επίκαιρο από ποτέ και η ανιδιοτελής προσφορά αγάπης και αλληλεγγύης στους ανήμπορους κυρίως συμπολίτες μας, είναι ο μόνος τρόπος για να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μας και την ποιότητα ζωής όλων μας.

Μέσα σε αυτό το εορταστικό κλίμα, ο καθένας μας φέρνει στο νου τις δικές του χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις που θυμάται με νοσταλγία, με το ελπιδοφόρο μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου μας γεμίζει με προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι γεγονός ότι τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ποτέ ξανά τόσο ωραία όσο ήταν στα παιδικά μας χρόνια. Σχεδόν καμία άλλη ανάμνηση από την παιδική μας ηλικία δεν εντυπώνεται τόσο έντονα στη μνήμη μας, όσο η γιορτή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Οι εικόνες του Άγιου Βασίλη, του χριστουγεννιάτικου δέντρου, των δώρων και της χαράς που μοιραζόμαστε με την οικογένεια, μας ακολουθούν μέχρι την ενηλικίωση.

Όμως, δεν θα ξεχάσω ποτέ, ως Πρόεδρος της ΚΕΠΠΕΔΗΧ- ΚΑΜ, τα φωτεινά χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις τις οποίες με αγάπη διοργανώναμε, την συμμετοχή και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα χαμογελαστά πρόσωπα των ωφελουμένων του προγράμματος “Βοήθεια στο σπίτι” και ΚΗΦΗ όταν με συγκίνηση αγκάλιαζαν το προσωπικό εκτιμώντας την προσφορά τους ιδιαίτερα τις γιορτές των Χριστουγέννων. Εικόνες οι οποίες αποτυπώνονται βαθιά ιδιαίτερα τις δύσκολες ημέρες που διανύουμε και οι οποίες “μεταφέρουν” μαζί με το “πνεύμα των Χριστουγέννων” το νόημα της κοινωνικής προσφοράς, της αλληλεγγύης, της αγάπης, προς τον συνάνθρωπο.

Tάσος Βάμβουκας – Δήμαρχος Χανίων

vamvoukas_grafeioΣε ηλικία 10 ετών είχαμε το καθιερωμένο τραπέζι στο πατρικό μου σπίτι στον Άγιο Ιωάννη. Εκεί είχα την ευτυχία να έχω δύο γιαγιάδες και δύο παππούδες, εκτός φυσικά την οικογένειά μου, τους γονείς μου και την αδερφή μου. Όταν τελείωσε το οικογενειακό τραπέζι, αποφασίσαμε να πάμε στα Σφακιά και συγκεκριμένα στα Ασκύφου. Ο καιρός ήταν εντελώς χειμερινός, και θεώρησαν οι γονείς μου ότι θα ήταν ωραίο χριστουγεννιάτικο σκηνικό. Πήγαμε λοιπόν με μία μεγάλη παρέα με την οποία συνήθιζαν να πηγαίνουν οι γονείς μου εκδρομές τις Κυριακές, όπως γινόταν τότε, με τα ιδιωτικά αυτοκίνητα της εποχής.

Θυμάμαι ότι φτάσαμε στα Ασκύφου, πήγαμε στο καφενείο  όπου μείναμε πάρα πολύ ώρα, περάσαμε πολύ όμορφα γύρω από μία ξυλόσομπα ώσπου κάποια στιγμή, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες. Ο πατέρας μου τότε, ο οποίος ήταν αρκετά ανυπόμονος, σηκώθηκε να φύγουμε. Του είπαν οι άλλοι πού θα πας, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα, εκείνος όμως αποφάσισε να φύγει. Ήταν όμως πολύ έντονη η χιονόπτωση και δεν προλάβαμε να πάμε και πάρα πολύ μακριά, οπότε άρχισε να στρώνεται ο δρόμος. Τα αυτοκίνητα βέβαια τότε δεν είχαν τις προδιαγραφές, υπήρχε πολύ ομίχλη και οι δυσκολίες ήταν πάρα πολύ μεγάλες. Θυμάμαι μάλιστα ότι υπήρξαν κάποιες φορές που βγήκαμε από το αυτοκίνητο για να σπρώξουμε γιατί το αυτοκίνητο κόλλαγε και ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που «άνοιγε» τον δρόμο.

Ήταν όμως μία μικρή περιπέτεια η οποία θα μου μείνει αξέχαστη καθώς τότε δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε μία τέτοια κατάσταση, νομίζω μάλιστα ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα χιονισμένο τοπίο και ζούσα μία τέτοια χιονόπτωση. Αργότερα βέβαια είχα πολλές ευκαιρίες για αυτό, εξάλλου εκεί που σπούδασα το χιόνι ήταν σχεδόν καθημερινότητα. Τότε όμως ήταν κάτι πρωτόγνωρο, και ήταν κάτι που θυμόμαστε έντονα η αδερφή μου κι εγώ και συχνά το αναφέρουμε.

Κυριάκος Βιρβιδάκης – Πρώην Υπουργός

virvidakis

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αναμνήσεις από τις γιορτές των Χριστουγέννων είναι ιδιαίτερες και δυνατές. Έτσι οι χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις μένουν στη μνήμη μας κι εγώ θα ξεχώριζα τα Χριστούγεννα του 1981 που ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που πέρασα με την μητέρα μου την Καίτη η οποία βρισκόταν στις τελευταίες μέρες τις ζωής της τότε από ανίατο νόσημα.

Αρχές Δεκεμβρίου έπεσε σε κώμα και όλοι περιμέναμε το μοιραίο. Όμως, ως εκ θαύματος, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 81, συνήλθε προσωρινά κι έτσι μπορέσαμε να πάμε σπίτι και να περάσουμε όλοι μαζί τα τελευταία της Χριστούγεννα. Αρχές Ιανουαρίου έπεσε ξανά σε κώμα και στις 25 Ιανουαρίου του 1982 έφυγε από τη ζωή. 31 χρόνια μετά, στις 25 Δεκεμβρίου του 2013, η κόρη μου η Καίτη έφερε στη ζωή δύο δίδυμα αγόρια, τον Κυριάκο και τον Οδυσσέα.

Αντρέας Γαρυφαλής – Εκδότης Chillin – DJ

andreasΗ αλήθεια είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα συνδυάζονταν με πολύ δουλειά οπότε θα πρέπει να γυρίσω το χρόνο πολύ πίσω για να θυμηθώ τα πιο όμορφα Χριστούγεννα. Ήταν όταν ήμουν 6-7 χρονών στο Λονδίνο. Έξω χιόνι, συγγενείς και φίλους των γονιών μου να συνωστίζονται στο σπίτι, εγώ και τα ξαδέρφια μου να γυρνάμε το σπίτι τούμπα και οι μεγαλύτεροι να τρώνε, να πίνουν και να διασκεδάζουν. Η συγκεκριμένη είναι από τις λίγες οικογενειακές στιγμές που θυμάμαι τόσο έντονα από το παρελθόν μου. Δε θα ξεχάσω βέβαια και την κιθάρα και το αλογάκι που μου έκαναν δώρο εκείνα τα Χριστούγεννα. Ίσως από τα λίγα δώρα που θυμάμαι τόσο έντονα από τη παιδική μου ηλικία. Αναμφίβολα για μένα Χριστούγεννα = οικογένεια!

Φανούρης Γουνδουλάκης – Ποδοσφαιριστής Πλατανιά

goundoulakis

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια συγκεκριμένα Χριστούγεννα, αλλά κάθε Χριστούγεννα τα περνάω πάρα πολύ όμορφα γιατί από μόνη της η γέννηση του Χριστού είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο γεγονός και μου δίνει χαρά και ευτυχία κάθε χρόνο.

Σίσσυ Δημουλάκη – Ηθοποιός 

sissy_damoulakiΈτος 2010, πλησιάζουν Χριστούγεννα κι εγώ ζω ήδη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές μου στην Δραματική σχολή εργαζόμουν σε ένα καφέ. Δυστυχώς μου ήταν αδύνατον να κατέβω στα Χανιά λόγω της δουλειάς. Για πρώτη φορά λοιπόν θα περνούσα γιορτές μακριά από την οικογένεια μου. Για να πω την μαύρη μου αλήθεια σκεφτόμουν ότι θα ήταν τα πρώτα μου Χριστούγεννα με φίλους και το έβρισκα super! Είχα παραλείψει όμως το γεγονός ότι οι φίλοι μου ήταν άνεργοι άρα είχαν την πολυτέλεια να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη.

Παραμονή Χριστουγέννων ξυπνάω και έχουν φύγει πλέον όλοι, πηγαίνω στην δουλειά και επιστρέφοντας το απογευματάκι με βαριά καρδιά ξεκινάω να ετοιμάζομαι. Δεν είχα καμία όρεξη για τίποτα αλλά είπα να μην το βάλω κάτω μέρα που ήταν, ντύθηκα στολίστηκα και πήγα σε ένα καφέ που ήταν απέναντι απ΄ την σχολή μου, εκεί σύχναζα μετά τα μαθήματα και λόγω ημέρας είχε live μουσική. Σκέφτηκα ότι ήξερα τουλάχιστον τα παιδιά από εκεί και δεν θα ήμουν τελείως μόνη μου.

Λίγο πριν φύγω απ το σπίτι με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου να δει τι σκόπευα να κάνω, της είπα αναλυτικά και με την ησυχία μου ξεκινάω για τον προορισμό μου. Φτάνοντας στο καφέ με περιμένουν κρυμμένοι πίσω απ τις κολώνες του μαγαζιού, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου η αδερφή μου και ο τότε φίλος μου. Τι να πω για αυτούς τους ανθρώπους, τους ευχαριστώ για την τρέλα που κληρονόμησα από εκείνους.

ΥΓ : Δεν έμαθα ποτέ αν ήρθαν με δική τους πρωτοβουλία ή αν τους έφερε ο Άγιος Βασίλης

Πολυχρόνης Κουτσάκης – Συγγραφέας

koutsakisΌποιος ζει στα Χανιά, ξέρει, νιώθει πως είναι ένας πανέμορφος τόπος, ακόμα κι αν δεν έχει ταξιδέψει ποτέ πέρα από την Ελλάδα. Όποιος φύγει από τα Χανιά για να ζήσει στο εξωτερικό, βεβαιώνεται για την ομορφιά τους, και κουβαλάει όπου κι αν βρίσκεται μια νοσταλγία. Η νοσταλγία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη τις γιορτινές μέρες – γι’ αυτό είναι τόσο σπουδαίο το να καταφέρεις να έρθεις μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων πίσω στα Χανιά.

Τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ δεν είναι τα Χριστούγεννα μιας χρονιάς, αλλά δύο: του 2006 και τα φετινά, του 2016. Και τις δύο φορές κατάφερα, μετ’ εμποδίων, να βρεθώ στα Χανιά ενώ ζούσα τότε και ζω και πάλι φέτος στο εξωτερικό, μετά από ένα μεγάλο ενδιάμεσο διάστημα που έζησα στην πόλη μας. Η χαρά και η συγκίνηση, να βρίσκεται κανείς ξανά με τους δικούς του ανθρώπους μετά από καιρό, είναι δύσκολο να εξηγηθεί σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει.

Τα Χανιά του 2006 έχουν μικρή σχέση με τα φετινά Χανιά, αφού η κατάσταση γύρω μας είναι εντελώς διαφορετική. Αλλά μέσα μου δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είμαι σαν μικρό παιδί που μετά από μια πολύ κουραστική μέρα, μαθαίνει πως είναι ώρα να γυρίσει σπίτι.

Ελευθερία Μουλουδάκη – Γιατρός, υπεύθυνη του παραρτήματος Χανίων των Γιατρών του Κόσμου

mouloudakiΧριστούγεννα του 1994 στο Wajit…
Τίποτα στη μικρή αυτή πόλη της Σομαλίας δεν θύμιζε Χριστούγεννα χωρίς κρύο, χωρίς δέντρα ντυμένα στα λευκά, με μόνο λευκό στοιχείο το βαμβάκι που στολίζει τη φάτνη…
Στο Wajit μόνο ζεστός αέρας, σκόνη, ήλιος καυτός. Δεν υπάρχουν μαγαζιά για να φορέσουν τα γιορτινά τους, δεν υπάρχουν ζαχαροπλαστεία για γλυκά, κανένα παιδί δεν περιμένει δώρα.

unnamedΕμείς όμως στο σπίτι μας έχουμε αρχίσει τις ετοιμασίες για το εορταστικό γεύμα των Χριστουγέννων. Οι προμήθειες ήλθαν μαζί με το στρατιωτικό C 130 που προσγειώθηκε πριν 2 μέρες στη Baidoa φέρνοντας μαζί δώρα και ευχές από τους φίλους και συγγενείς που δεν μας ξέχασαν τούτες τις γιορτινές μέρες. Με χαρά η Αγγελική και ο Γιώργος συνέβαλαν στη προετοιμασία του φαγητού και των γλυκών και με την ίδια χαρά πήγαμε στο ελληνικό στρατόπεδο για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Ο ιερέας που είχε έλθει από Ελλάδα λειτούργησε στο μικρό ξωκλήσι μπροστά από τη φάτνη που οι φαντάροι είχαν στήσει σε μια γωνία του στρατοπέδου και τα μεγάλα τραπέζια δεν άργησαν να στρωθούν και να γεμίσουν από φαγητά και γλυκά.

unnamed-1Ο ήχος από τα τραγούδια, τις ευχές και τα γέλια πέρασαν τους φράκτες του στρατοπέδου και έφτασαν ως τις πρώτες καλύβες του χωριού και σιγά άρχισε να μαζεύεται κόσμος από περιέργεια για να δει τι γίνεται στο στρατόπεδο των ξένων. Σομαλοί, Έλληνες και Ινδοί μια παρέα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή που συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ, μια γιορτή που καταγράφηκε στη μνήμη με ιδιαίτερη βαρύτητα και με έντονα συναισθήματα .. Χριστούγεννα διαφορετικά, ζεστά και αξέχαστα..

Ευτυχία Πενταράκη – Δημοσιογράφος, Αρχισυντάκτρια στη Νέα Τηλεόραση

pentarakiΤα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω, ειναι αυτά του 1995 στην τέντα του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, εκεί όπου οι δημοσιογράφοι που καλύπταμε το ρεπορτάζ μείναμε συνολικά τρεις μήνες, περιμένοντας τα νέα για τη υγεία του Αντρέα Παπανδρέου.
Ο τότε πρωθυπουργός ήταν ήδη ένα μήνα στο νοσοκομείο και ενώ τις προηγούμενες μέρες οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι για την πορεία της υγείας του, την παραμονή των Χριστουγέννων συνήλθε και στο Ωνάσειο επικρατούσε αναβρασμός.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα ξύπνησα άρρωστη αλλά δούλευα και όπως κάθε μέρα έπρεπε να πάω στο Ωνάσειο να καλύψω την απογευματινή βάρδια 16.00-24.00
Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη μέρα θα ζητούσα να με καλύψει κάποιος συνάδελφος αλλά εκείνη την συγκεκριμένη δεν μπορούσα να το κάνω, γιατί κάποιος άλλος δημοσιογράφος του star channel θα έπρεπε χάσει την αργία του για μένα.

Έφτασα λοιπόν στην τέντα με πυρετό, έκανα το ρεπορτάζ μου και μετά ξάπλωσα σε δυο πλαστικές καρέκλες με πυρετό, ρίγη, πονόλαιμο και βήχα. Αν και στην τέντα είχε ζέστη, εγώ είχα κρυάδες και σκεπάστηκα με τα μπουφάν των συναδέλφων.

img_3416
Μόλις τελείωσαν τα κεντρικά δελτία όλοι χαλαρώσαμε. Συνάδελφοι και τεχνικοί στο κλίμα των ημερών, έπαιζαν χαρτιά, γελούσαν, έτρωγαν και έπιναν. Όλοι εκτός από μένα που ψηνόμουν στον πυρετό. Που και που άκουγα τους συναδέλφους.

-Παιδιά η Πενταράκη ζει;
-Αν χειροτερέψει σε νοσοκομείο είμαστε θα κάνει κατ ευθείαν εισαγωγή!
-Ναι να την πάνε στον πρώτο όροφο, στην εντατική που έχουν και τον πρόεδρο!

Στις 24.00 σηκώθηκα αναγκαστικά και σχεδόν παραπατώντας έβγαλα το ζωντανό στο νυχτερινό δελτίο για τα νεωτέρα από την υγεία του Παπανδρέου και ξάπλωσα πάλι στις πολυθρόνες.
Θυμάμαι η Φωτεινή Πιπιλή συνάδελφος ακόμα τότε, μας έστειλε γλυκά με μια κάρτα στον καθένα που έγραφε «μια νύχτα είναι, θα περάσει»

Μόνο που για μένα εκείνη η νύχτα ήταν ατελείωτη…
Την επόμενη μέρα ο Ανδρέας Παπανδρέου μεταφέρθηκε από την εντατική σε θάλαμο νοσηλείας στον δεύτερο όροφο του Ωνασειου και 20 μέρες αργότερα υπέγραψε την παραίτηση του από πρωθυπουργός. Σε τέτοια ιστορικά γεγονότα μια γρίπη έρχεται όχι σε δεύτερη, αλλά σε τελευταία μοίρα…

Μάνος Σπυριδάκης – Δημοσιογράφος

ebenizerΗ αλήθεια είναι ότι το ερώτημα είναι all time classic. Σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό όταν επιστρέφαμε από διακοπές… Πως πέρασα τα Χριστούγεννα ή πως πέρασα το Πάσχα και το καλοκαίρι. Και λες και υπάρχει ένας κώδικας δεοντολογίας που ολους μας μας ανάγκαζε να γράψουμε περίπου τα ίδια πράγματα.Το μόνο που άλλαζε ήταν οι καιρικές συνθήκες.

Το κλασικό χωριό με τους παππούδες/γιαγιάδες (που σχεδόν όλοι είχαν κότες ενώ οι super duper από αυτούς μπορεί να είχαν και γουρούνι ή ακόμα καλύτερα –όπου εκεί φαινόταν και η ταξική διαφορά μεταξύ συμμαθητών- ΚΑΙ άλογο. Που μεταξύ μας μπορεί να ήταν και γαϊδούρι αλλά ποιος μπορεί να ξέρει τη διαφορά. Τετράποδα και τα δυο με αυτιά και ουρά…
Άσε που το άλογο παραπέμπει σε κάτι ελιτίστικο… Αίφνης, η Κάτω Ραχούλα με μια μικρή μόλις «αναβάθμιση» του συμπαθούς όνου σε αγέρωχο άτι, έπαιρνε την λάμψη του Άσκοτ.
Αμ το άλλο; Ότι όλοι ΕΠΡΕΠΕ να είχαμε χωριό…

Και για να ξέρετε από εκεί ξεκίνησε ο γνωστός διαχωρισμός του έχοντος και τη μου έχοντος.
Οι έχοντες χωριό, οι προύχοντες δηλαδή, που πάντα είχαν μια αβάντα παραπάνω από όλους εμάς τους υπολοίπους που η άτιμη η μοίρα με ξεπέταξε σε μια άδεια πόλη χωρίς πραγματικές ρίζες…Οι Κούντα Κίντε (για όσους το θυμούνται) της σύγχρονης εποχής…
Ώπα…ξεχάστηκα…’Άλλο ήταν το ερώτημα και παρασύρθηκα…

Πάμε πάλι πίσω…
Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα…
Ερώτηση-παγίδα. Αν πω ότι δεν θυμάμαι θα θεωρηθώ αδιάφορος, αν, πάλι, πω ας πούμε ότι ήταν το 2005 (ποτέ δεν κατάλαβα πως κάποιοι θυμούνται ακριβείς ημερομηνίες…) όταν πήγαμε στο Γκστάαντ –ή κάτι γκλάμουρους παρεμφερές –προφανώς θα αποκτήσω τη ρετσινιά του ξιπασμένου, με απάντηση ΔΕΝ μου αρέσουν τα Χριστούγεννα θα ακουστώ αντιδραστικός ενώ αν, τελικά ,αποφασίσω να γίνω ως ένας comme il faut οικογενειάρχης, φυσικά και θα έπρεπε να πω ότι ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασα με τον νεογέννητο γιό/κόρη…

Επειδή, όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς (ποιοι αλήθεια πιστεύουν ότι υπάρχει το «ευτυχώς»;) πέρασα πλέον στην έκτη δεκαετία της ζωής μου και βλέποντας τι γίνεται γύρω μου συνειδητοποίησα πια ότι τα καλύτερα Χριστούγεννα μου είναι αυτά που έρχονται και περνάνε κάθε χρόνο.

Βλέποντας τα παιδιά/οικογένεια/φίλους να μεγαλώνουν και κάποιους- πολλούς- δυστυχώς, άλλους να παίρνουν ένα time-out απ ΄αυτήν τη ζωή, είναι τουλάχιστον παλαβό να ανατρέχεις σε λιγότερο ή περισσότερο χαζοχαρούμενες στιγμές του παρελθόντος, τη στιγμή που η επόμενη ημέρα σου έχει μεγαλύτερη αξία.

Κερδίζοντας το στοίχημα με τον κάθε χρόνο που φεύγει ας είμαστε ευτυχείς που το βιώσαμε όρθιοι και ας ανανεώσουμε τους όρκους πίστης με τον/την συν-Βίο μας και για τα επόμενα Χριστούγεννα…

 

zarpanews.gr





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.