Ήταν κάποτε μια πόλη χωρίς παγκάκια .. το Ηράκλειο..! (Οι σκέψεις ενός 14χρονου)

Κάθε μέρα εύχομαι να αλλάξουν τα πράματα στην πόλη μου και κάθε μέρα χειρότερα τα βρίσκω. Είμαι μικρός και πάω ως εκεί που φτάνω αλλά δεν βλέπω άλλους να ενδιαφέρονται πραγματικά.. μόνο πανηγύρια, γιορτές και χρήματα.. μα ανάπτυξη δεν βλέπω πουθενά στον ορίζοντα.! Δεν βλέπω τον πολιτισμό μου, δεν ακούω τα λόγια των προγόνων μου.. μόνο τα κόκκαλα τους νιώθω να τρίζουν..! Αυτήν την φορά θα σας μιλήσω για κάτι απλό και καθημερινό.. την δυνατότητα ξεκούρασης και ανάπαυσης έστω και για λίγο εντός των τειχών της πόλης μας. Θυμάμαι από τους γονείς μου να μου λένε ότι κάποτε υπήρχαν παγκάκια σε πολλά σημεία της πόλης όπως έξω από την Βασιλική του Αγίου Μάρκου ή ακόμα και πιο δίπλα, σε αρκετά σημεία στην 25η Αυγούστου, έξω από το περίφημο δημοτικό κτίριο «Ανδρόγεω» και αλλού..! Άλλες πάλι φορές θυμάμαι να περνάμε από διάφορα μέρη και να μονολογούν « αχ.. τόση κούραση.. τι ωραία θα ταν να χαμε κι ένα παγκάκι κάτω από αυτό το δέντρο να κάτσουμε έστω για 5 λεπτά..».

Πλέον βλέπω τους τουρίστες που έρχονται στην πόλη μας να αναγκάζονται να κάτσουν σε ένα οποιοδήποτε καφέ μόνο και μόνο για να ξαποστάσουν.. τι κατάντια Θεέ μου να αναγκάζεσαι να πληρώσεις για να πάρεις μια ανάσα σαν άνθρωπος, να ξεκουραστείς και να συνεχίσεις το ταξίδι σου..! Πρόσφατα είδα και δρώμενα μουσικά που έλαβαν μέρος στους δρόμους της πόλης μας που δυστυχώς και πάλι δεν υπήρχε η δυνατότητα να κάτσω κάπου να τους ακούσω όσο κι αν το ήθελα.. καθώς είν’ αλήθεια ότι τα χρήματα δεν περισσεύουν στην οικογένεια μου για να πληρώσω ένα χυμό σε κάποιο μαγαζί και να χαρώ κι εγώ για λίγο..!

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πώς τα χρήματα και γενικά το κέρδος εξαγοράζουν τα πάντα.. συνειδήσεις, απόψεις, παγκάκια, δέντρα, μέχρι και διαβάσεις αναπήρων είδαμε πρόσφατα να αλλάζουν πορεία απ’ ότι μου είπε ο πατέρας μου..! Όμως τα χρήματα δεν αλλάζουν την ζωή μας εν τέλει, ούτε την βελτιώνουν, δεν φέρνουν τον πολιτισμό μας πίσω, δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.. απλά μας αλλοιώνουν και μας ωθούν στην χειρότερη μορφή διαβίωσης που θα μπορούσαμε να έχουμε..! Μακάρι όλα να αλλάξουν κάποτε μαγικά και οι άνθρωποι να αρχίσουν να αγαπάνε ο ένας τον άλλον και πάλι και τότε είμαι σίγουρος ότι και παγκάκια θα χουμε να ξαποσταίνουμε και δέντρα να μας δροσίζουν και πάλι τα αληθινά χαμόγελα θα πάρουν ξανά την θέση τους..!

 

(Εμμανούηλ Κουριτάκης 14 ετών)





Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.