O Μου και ο Κου σε σχοινιά παραλλαγής της “8”.
Ο Στέλιος και ο Βασίλης σε ένα απ’ τα βελόνια του Γκιγκίλου.
Ο επόμενος χρόνος με βρίσκει φαντάρο στα Χανιά. Δεν είχα την τύχη να ξανανέβω στο βουνό και με την πρώτη ευκαιρία μπήκα στο αμάξι με σκοπό να βρω κάτι boulder εκεί τριγύρω που μου είχε πει ο Βασιλάκης, επ’ ευκαιρία θα έριχνα και μια κλεφτή ματιά στο αγαπημένο μου βουνό.
Ήταν η τρίτη φορά που το αντίκριζα και ένοιωσα ένα κάλεσμα πολύ έντονο, ευθύς αμέσως βγήκα απ’ το αυτοκίνητο και άρχισα να περπατάω στο μονοπάτι, δίχως να πάρω ούτε νερό, ούτε υλικά, τίποτε..
Φτάνω στην πηγή τρέχοντας, κοιτάζω δεξιά το μονοπάτι που συνέχιζε προς την κορφή και αποφασίζω να λοξοδρομήσω προς την ορθοπλαγιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω και σκαρφαλώνω ψάχνοντας το πιο εύκολο και λογικό δρομολόγιο προς την κορφή. Δε πέρασε μία ώρα και στεκόμουν για πρώτη μου φορά στην κορφή. Η χαρά μου απερίγραπτη..
Αυτό ήταν, είχα ερωτευτεί.. ένας έρωτας που βαστάει καλά μέχρι σήμερα και συνεχίζει να εξελίσσεται, ακόμη προσπαθώ να μάθω καλά αυτό το βουνό και τα μυστικά του. Κόψεις που δεν έχω ξαναδεί σε ελληνικά βουνά, σπιρούνια, σπηλαιοβάραθρα 400+ μέτρων στη μέση του πουθενά, σχισμές που αναβλύζουν παγωμένα αέρα, στέκια γυπαετών και αγριμιών… στο βορρά το Κρητικό πέλαγος και στο νότο το Λιβυκό, σκέτη μαγεία.
Με το Στέλιο σε άνοιγμα διαδρομής στην ανατολική πλευρά.
Κι όμως αυτό το τόσο μαγικό μέρος έχει παρεξηγηθεί απο πολλούς.
Σπανίως το επισκέπτονται αναρριχητές έκτός Κρήτης και όσοι απ’ αυτούς το έχουν επιχειρήσει έχουν μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τη δεκαετία του ’60 μια παρέα απ’ βορρά είχε ακούσει για τον Γκίγκιλο και αποφάσισε να κάνει μια αναγνωριστηκή επίσκεψη.
Βαρβάτα ονόματα της εποχής εκέινης όπως ο Μπουντόλας, ο Κινατίδης, ο Σπανούδης επισκέφτηκαν το μέρος τότε και έμειναν άφωνοι με τις δυνατότητες του. Ένας νέος Όλυμπος είχε αποκαλυφθεί μπροστά τους και δε θα έφευγαν δίχως να κάνουν μια προσπάθεια. Ύστερα από μερικές μέρες περιμένοντας να έρθουν τα υλικά που τους είχε στείλει ο Φαίδων Γαληνός από Αθήνα σκαρφάλωσαν μερικές απ’ τις πρώτες διαδρομές.
Δεν είναι τυχαίο που όταν έσκασε μύτη η συμμορία των Κρητικών είχε κάνει αρκετά μεγάλη εντύπωση, άμα έχεις ένα τέτοιο πεδίο μία ώρα απ’ την πόρτα του σπιτιού σου όλα τα υπόλοιπα φαίνονται παιχνιδάκι.
Αποκτάς άνεση στην παράλληλη κίνηση (αρκετά κομμάτια είναι έυκολο σκαρφάλωμα), μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις γρήγορα (μιας και τα αναπτύγματα είναι μεγάλα και δε θες να κάνεις μπιβουάκ), εξοικειώνεσαι με τα σαθρά, μαθαίνεις να βάζεις φυσικές ασφάλειες, να κάνεις ρελέ, να βρίσκεις το σωστό δρομολόγιο..
Οι περισσότερες διαδρομές έχουν ανοιχτεί δίχως καν τη χρήση σφυριού, δεν υπάρχουν πουθενά μόνιμα ρελέ, ενδιάμεσες ασφάλειες βρίσκεις σε ελάχιστα περάσματα, εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητες. Οι περισσότερες από δαύτες είναι καρπός του Σήφη Πενταράκη ο οποίος εδώ και 20 χρόνια σκαρφαλώνει ασταμάτητα στο Γκίγκιλο άλλοτε με σχοινοσύντροφο κι άλλοτε χωρίς. Το 2010 είχαμε ανοιξει με το φίλο Νίκο Καλατζάκη μία διαδρομή στα πιο κάθετα και δύσκολα κομμάτια της ορθοπλαγιάς .
Στο τέλος της περιπέτειας μας πήγαμε στη Σούγια να βρούμε το Σήφη και να του πούμε για τη νέα μας διαδρομή. Όταν του είπαμε πως είχαμε πάρει τρυπάνι για το άνοιγμα, μας είπε δυσαρεστημένος πως είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Είχε δίκιο, δίχως αυτό θα βάζαμε σίγουρα λιγότερες ασφάλειες μιας και δε θα είχαμε αυτή την ευκολία.. τι σου κάνει η τεχνολογία.
|
Στο “Wc του γύπα”.. Σταθμός τον αετών για να κάνουν την ανάγκη τους..
|
Ανοίγοντας την “Billy’s smile”..
|
