Στη μουσική παράσταση «Ερωτόκριτος» από την ομάδα «Κι όμΩς κινείται», τους Χαΐνηδες και τον Ψαραντώνη (+Rejected Photostory)
Είναι κάποιοι έρωτες που έχουν χαράξει τη συλλογική μας μνήμη, είναι και κάτι μελωδίες που αγγίζουν κατευθείαν την ψυχή.
Πόσα χείλη δεν έχουν σιγοτραγουδήσει τον έρωτα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας, έναν έρωτα αναλλοίωτο στον χρόνο, άνευ όρων, έναν έρωτα επαναστάτη που αψηφά κάθε εμπόδιο μέχρι να πραγματωθεί; Το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου, αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης, γράφτηκε τον 17ο αιώνα και αποτελεί έναν ύμνο στην αγάπη, την πίστη και την ανδρεία που σημάδεψε ολόκληρες γενιές.
Η αρχέγονη μορφή του Ψαραντώνη με τη βαθιά φωνή μας μεταφέρει στην κρητική γη που γέννησε τον Ερωτόκριτο και μας εισάγει σε μια παράσταση-ακροβασία μεταξύ της παράδοσης και της σύγχρονης τέχνης. Πρόκειται για μία εξαιρετικά πρωτότυπη παρουσίαση που αντιμετωπίζει το κείμενο όχι σαν κάτι στατικό αλλά ως έργο τέχνης ζωντανό κι εξελισσόμενο, που αποκτά σήμερα νέα σημασία, πάντα με μεράκι και βαθύ σεβασμό.
Το θέατρο μετατρέπεται στο σκηνικό όπου εκτυλίσσεται το πιο μαγικό παραμύθι, ένα παραμύθι με παλάτια και πριγκίπισσες, άλογα και μονομαχίες. Αφήγηση, μουσική και κίνηση δένονται αρμονικά σε ένα αξεχώριστο σύνολο ενώ οι χορογραφίες είναι καθηλωτικές. Για περισσότερες από δύο ώρες παρακολουθώ μαγεμένη τα ανδρικά και γυναικεία σώματα να κινούνται ακούραστα με τόση εκφραστικότητα που ξέχασα προς στιγμήν ότι είναι στερεά και θα ορκιζόμουν πως ρευστοποιήθηκαν και κυλούν επάνω στη σκηνή αλλάζοντας μορφές και σχηματισμούς. Κι όσο οι ανθρώπινες φιγούρες παίζουν με τους κανόνες της βαρύτητας και αιωρούνται με απίστευτο λυρισμό, οι σκιές τους πετούν κυριολεκτικά ανάμεσα στα δέντρα.
Παράλληλα ακροβατεί και η μουσική. Παραδοσιακοί σκοποί, η εκστατική λύρα του Ψαραντώνη και σύγχρονα ακούσματα ντύνουν την αφήγηση ενώ η κρητική ντοπιολαλιά του Δημήτρη Αποστολάκη συναντά την ανατολίτικη χροιά στη φωνή της Μαρίας Κώτη. Η ρυθμικότητα της αφήγησης είναι τέτοια που συχνά οι λέξεις χάνονται μέσα σε αυτήν και από φορείς νοημάτων γίνονται απλώς ήχοι. Άλλωστε και η ίδια η χορογραφία δεν έχει ως στόχο την θεατρική αναπαράσταση της ιστορίας σε επίπεδο νοήματος αλλά τη συνοδεία της και την οπτικοποίησή της σε επίπεδο φόρμας, ακουσμάτων και συμβολισμών.
Κάποια στιγμή νιώθεις πως όλα τα κομμάτια γίνονται ένα κι αυτό το ένα ρέει διαγράφοντας κύκλους ξανά και ξανά, σαν αέναο πεντοζάλι, και είσαι τόσο μέσα του που δεν θέλεις να τελειώσει. Η αγάπη των δύο νέων πάει κόντρα στη μοίρα, περνάει από χίλια μύρια κύματα μέχρι την ένωσή τους και θα περνούσε και πάλι από άλλα τόσα αν χρειαζόταν. Κι η ιστορία θα επαναλαμβανόταν αιωνίως εάν δεν ερχόταν η φωνή του Ψαραντώνη να βάλει την τελεία: «Αυτά». Το χειροκρότημα θερμό, ατελείωτο επίσης.
Είναι και κάποιες παραστάσεις που βυθίζεται σ’ αυτές η ψυχή σου και μαγεύεται και τις κουβαλάει μαζί της για καιρό…
