Πόσο μακρινές αλλά και άγνωστες, σε πολλούς από εμάς, φαντάζουν πλέον οι εποχές όπου επιχειρήσεις διαφήμιζαν στις εφημερίδες ποτάσσα και βολόσυρους.
Κι όμως τους καλοκαιρινούς μήνες, αρκετές δεκαετίες πριν, οι εφημερίδες της Κρήτης γέμιζαν από τέτοιες διαφημίσεις που καλούσαν τους ασχολούμενους με τη γεωργία να προμηθευτούν θρινάκια, βολόσυρους δίφυλλους και τρίφυλλους, βολοσυρόπετρες για το αλώνισμα τους αλλά και ποτάσσα για να αποξηράνουν τη σταφίδα τους.
Πλέον κανείς δεν αλωνίζει με βολόσυρο, εκτός κι αν κάποιος πολιτιστικός σύλλογος θελήσει να αναβιώσει τις παλιές συνήθειες και να μάθει στους νέους πως τα σπαρτά κατέληγαν σπόροι κι αυτοί με τη σειρά τους αλεύρι. Όσο για την ποτάσσα…. κι εκεί ο χρόνος δυστυχώς είναι αμείλικτος. Πόσοι άραγε επιμένουν να κάνουν σταφίδα τη σουλτανίνα τους αντί να επιλέξουν την εύκολη λύση της οινοποίησης;
Για την ιστορία να πούμε πως ο βολόσυρος ήταν ένα ξύλινο εργαλείο με ένα, δύο ή και τρία φύλλα ενωμένα που χρησιμοποιούνταν κατά το αλώνισμα σιτηρών. Στην επιφάνεια του έφερε πριονωτά σίδερα, χαλίκια ή άλλο σκληρό υλικό με το οποίο τρίβονταν τα σιτηρά και ξεχώριζε ο καρπός τους από το άχυρο . Το δε θρινάκι ήταν επίσης ξύλινο είδος φτυαριού ,αλλά με δόντια, και χρησιμοποιούνταν στο λίχνισμα των σιτηρών για να ξεχωρίσει ο καρπός από το άχυρο.
Ε.Β