Μια φορά μου έκαμε νάκλι (διήγηση) ,ένας άνθρωπος πως είχαν πάει δυο άνθρωποι στα ψηλότερα βουνά που κατοικούν αγρίμια και κάθισαν τη νύχτα με το φεγγάρι σ΄ ένα διασέλι για να κυνηγήσουν τα αγρίμια. Εκεί άκουσαν φασαρία πολύ και ναι νόμισαν ότι ήταν άνθρωποι να φορτώσουν χιόνι να το πάνε στα Χανιά.
Όταν πλησίασαν πιο κοντά, άκουσαν βιολιά και λύρες και παιχνίδια. Τέτοια παιχνίδια δεν είχαν ξανακούσει. Γι’ αυτό κατάλαβαν ότι δεν ήταν άνθρωποι αλλά ήταν δαιμονικό συνέδριο. Πήγαν κοντά εκεί που καθόταν και τους είδαν με λογιολογής φορέματα και άλλοι με ψαρά άλογα και ήταν και γυναίκες και άντρες πεζοί και καβαλλαραίοι. Οι άντρες ήταν άσπροι σαν περιστέρια και οι γυναίκες πολύ ωραίες σαν τις ακτίνες του ήλιου. Είδασι και εβαστούσαν ένα πράμα ως καθώς και βαστούνι τον απεθαμένον νεκρόν, μεταύτος αποφάσισαν και αυτοί να τους βαρέσσουσι καμιάν μπαρουτιά, απ ης εμπρός περάσανι. Άκουσαν και ένα τραγούδι που έλεγε:
Νύμφην πα να πάρωμε, νύφην κυράν,
από το κρημνισμένο , νύφην μαναχήν
και αποφάσισαν και τζη επαίξασι μια μπαρουθιά. Για το λόγο αυτό και αυτοί φώναξαν, οι προσθινοί με μια φωνή : τι είναι? Και οι άλλοι οι πιο πίσω αποκρίθηκαν: Τον γαμπρό μας εσκοτώσασι, τον γαμπρόν μας εσκοτώσασι.
Και έκλαιγαν και φώναζαν και έφυγαν.
Επιμέλεια: Iscreta.gr
Πηγή: Ταξίδια στην Κρήτη R.Pashley
